"เดินเท้าเข้าป่าไม่ได้มาเดินเที่ยว จะมามัวเดินเอ้อระเหยลอยชายแวะถ่ายรูปล่อเสือให้มันคาบไปแดกหรือไง แล้วน้ำกินนี่ก็เหมือนกัน เขามีไว้จิบ ไม่ได้มีไว้อาบ!!"
น้ำเสียงกระแทกแตกดันทำให้เหนือระพีรีบหันขวับไปยังเจ้าของใบหน้าดุในชุดลายพรางซึ่งเป็นหัวหน้าชุดที่ยืนทำหน้าบูดเท้าสะเอวมองมาอย่างเอาเรื่องก่อนจะโยนกระติกน้ำสีเขียวห้อยข้างของตัวเองให้กับตน
"จะแดกเหี้ยไรนักหนา เดินก็เดินช้านึกว่าเป็นแคทวอล์กหรือยังไง" พร้อมกับเสียงบ่นงึมงำเบา ๆพอให้ได้ยินกันแค่สองคนตามหลังอีกเป็นกระบุงอย่างรำคาญใจ
คนโดนเหน็บพ่นลมหายใจหนักๆแล้วกรอกตามองบน จากที่สังเกตหัวหน้าชุดคนนี้ชอบเขม่นตนทุกเรื่องตั้งแต่แรกเห็นหน้ากันเลยก็ว่าได้ ก่อนหน้าก็โดนเขาเหน็บไปแล้วหลายยก ยิ่งเห็นสายตาดูแคลนยิ่งทำให้ไม่ชอบหน้าหนักเข้าไปอีก
"ถามจริงเหอะ เหมือนผู้กองจะมีปัญหาอะไรกับผมนักหนาวะ ไม่พอใจอะไรก็บอก กู ตรงๆ" กับทหารพาล นิสัยห่ามๆพรรค์นี้ ทำใจให้พูดภาษาดอกไม้ด้วยไม่ได้จริงๆ
นำทีมโดย
ร้อยเอกสิงขร เพียรกตศิลา (ผู้กองสิงห์) อายุ 32 ปี
ผู้บังคับกองร้อยทหารพราน ประจำอยู่ฐานปฏิบัติการกองร้อยทหารพราน ที่มีฐานบัญชาการอยู่ที่บริเวณพื้นที่ชายแดนติดกับประเทศเพื่อนบ้าน
และ
น้ำเหนือ หรือ เหนือระพี /ภาม
นายแพทย์เหนือระพี หัสบดินทร์ (วิจิตรอลงกรณ์) อายุ 28 ปี
เรียนหมอจบจากอเมริกา อยากทำงานเพื่อสังคม อยากเป็นหมออาสาเข้าไปรักษาผู้ป่วยที่อยู่ในถิ่นทุรกันดาร ห่างไกลความเจริญ
[ลูกเลี้ยงของศาตราจารย์อัสวิส วิจิตรอลงกรณ์ กับ ผู้กองภูผา หัสบดินทร์ จากเรื่อง ศาสตราจารย์คนนี้น่ะแฟนผม]
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแนวชายรักชาย บางฉากบางตอนมีเนื้อหาตัวละครไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนไม่มีความเป็นจริงเข้ามาเกี่ยวข้อง อาจมีการใช้คำพูดและการกระทำที่หยาบคาย เนื้อหามีความรุนแรงทางเพศ เนื้อเรื่องมาจากจินตนาการล้วน ๆ ไม่ได้พาดพิงใคร ทั้งบุคคล อาชีพ และสถานที่ ทุกอย่างเป็นเพียงบทบาทสมมุติขึ้นมาเพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น... โปรดใช้วิจารณญาณ!
By Sunflower🌻
ปล.ขอสงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ 2537 และแก้ไขเพิ่มเติมถึงฉบับล่าสุด ห้ามดัดแปลง ทำช้ำ คัดลอกเนื้อหาบางส่วน หรือทั้งหมด รวมทั้งเผยแพร่ โดยไม่ไม่ได้รับอนุญาตจากนักเขียน ถ้าพบหรือตรวจเจอจะดำเนินคดีตามกฎหมายและไม่มีการยอมความใด ๆ ทั้งสิ้น
เปิดเรื่อง 18 พฤษภาคม 2568
Guest
