ปราถนารัก

ความมืดมิดในยามค่ำคืน ความเงียบสงัดกำลังกัดกินบรรยากาศให้น่าขนลุกยิ่งขึ้น แต่เหนือสิ่งอื่นใด…สิ่งที่น่ากลัวที่สุดตอนนี้ คงหนีไม่พ้นสายตาคู่นั้นของคนตัวสูง ที่กำลังจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่วางตา

ตึก!ตึก!ตึก! เสียงฝีเท้าของเขาที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ยิ่งทำให้ฉันตัวแข็งทื่อจนขยับไปไหนไม่ได้

“เธอเกลียดฉันมากเลยเหรอ? เกวลิน” ระยะห่างของเราสองคนที่ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาเรียบนิ่ง โดยเฉพาะแววตาเหยียดหยามที่จ้องมองที่ฉันราวฉันเป็นเพียงแค่สัตว์ตัวเล็กคู่นั้นของเขา ทำฉันรู้สึกเกลียดที่สุด! เกลียดจนแทบจะไม่อยากมองหน้าด้วยซ้ำไป

“ใช่ค่ะ! เกลียด ฉันเกลียดคุณที่สุด”

“หึ! แต่ฉันชอบนะ ชอบ…เวลาที่เธอทำท่าทีเกลียดฉันจนจะตาย” นิสัยน่ารังเกียจตอนนี้ของเขาก็เหมือนกัน มันทำฉันเกลียดจนขยาดจะแย่

“ทำไมคะ? ทำไมคุณต้องคอยหาเรื่องฉันอยู่เรื่อยด้วย ทำไมต้องมาคอยแกล้งฉันตลอดเวลาด้วย!!” ตั้งแต่ฉันเข้ามาในบ้านหลังนี้ ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันจะอยู่อย่างสงบสุข โดยที่ไม่โดนคนๆนี้เข้ามาคุกคาม

“เพราะสนุกไง!” คำพูดของเขาทำฉันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

“ถ้าฉันออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ ฉันจะไม่มีวันกลับมาเหยียบที่นี่อีก”

“หึ! งั้นก็หาทางออกไปให้ได้ก็แล้วกันนะ” คนตัวสูงตรงหน้ายกยิ้มมุมปากมาทางฉัน สีหน้าเจ้าเล่ห์แบบนี้กำลังใบ้บอกว่าฉันกำลังจะโดนเล่นงาน

พลั่กก!!! เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ฉันถูกผลักออกไปด้วยสองมือของคนตรงหน้าอย่างแรง

“กรี๊ดดด!!”

ตูมมม!!! เวลานี้ฉันอยากให้สิ่งที่อยู่ข้างหลังเป็นพื้นดิน พื้นหญ้า หรือเป็นตึกสูงซะมากกว่า แต่โชคร้ายที่ฉันต้องตกลงไปในสระน้ำขนาดใหญ่ที่อยูข้างหลังฉัน

“แค่กๆๆ!!” การที่ฉันว่ายน้ำไม่เป็นเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในสถานการณ์ของฉันตอนนี้ แต่ถึงแม้ฉันจะพยายามดิ้นทุรนทุรายขนาดไหน ฉันก็จะไม่ยอมเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากคนใจร้ายที่ยืนอยู่ข้างบนนั่นเด็ดขาด ถ้าต้องดิ้นรนขอความช่วยเหลือจากเขา…ฉันยอมตามซะดีกว่า!

ฉันรู้ดี…ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางช่วยฉันอยู่แล้ว เพราะการได้ยืนมองฉันที่กำลังดิ้นทุรนทุรายจากข้างบนนั้นมันเป็นสิ่งที่สนุกที่สุดสำหรับเขา สายตาเรียบนิ่งไม่สะทกสะท้าน มุมปากที่ยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจของเขาตอนนี้ มันเหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด! เพราะงั้น…ฉันถึงได้เกลียดผู้ชายคนนี้ที่สุดไงล่ะ!! คิมหันต์…ฉันเกลียดนายที่สุดเลย!!