หลิวซูซูครองตัวเป็นม่ายมานาน 8 ปี หากนางไม่เห็นศพของสามี นางไม่มีวันยอมรับว่าเขาได้จากนางไปแล้ว
ในที่สุด การรอคอยของนางก็เป็นผล สามีของนางกลับมาหานางจริงๆ ทว่า...เขากลับจำนางไม่ได้ จำความหลังของสองเราไม่ได้ อีกทั้ง...เขายังมีความคิดที่จะหย่า เนื่องจากเขามีสตรีที่เหมาะสมและคู่ควรกับเขามากกว่านาง
แต่ถ้าคิดว่าหลิวซูซูจะยอมโดยง่าย ก็ผิดแล้ว นางจะใช้ทุกวิธีการพาสามีกลับมาซบแนบอกนาง นางจะทำทุกอย่างให้เขากลับมาคลั่งใคล้นางเหมือนเดิม ใครที่คิดขวาง...เราจะได้เห็นดีกัน!
“เย่าเย่ามาขออภัยพี่หญิง เป็นเย่าเย่าที่ทำไม่ถูก หวังว่าพี่หญิงจะให้อภัยเย่าเย่าด้วยเจ้าค่ะ”
ได้ยินคนงามพูดเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้หลิวซูซูก็รีบยิ้มให้ “ข้าเข้าใจ เจ้าชอบสามีข้าย่อมเห็นข้าเป็นสิ่งขัดเคืองตา แต่จากนี้ต่อไปเจ้าต้องทำใจ วันหนึ่งบุพเพของเจ้าก็จะมาถึง เจ้าต้องได้แต่งให้บุรุษที่ดีกว่าสามีข้าเป็นร้อยเป็นพันเท่า”
นี่...คือคำปลอบหรือคำด่า! จ้าวจินเย่าถึงกับอ้าปากค้างกับสิ่งที่นังบ้านั่นพูดออกมา
มันกล้าพูดว่านางชอบสามีผู้อื่น ให้ทำใจเสียเพราะไม่มีวันได้เขามาครองอย่างแน่นอน!
ไม่ใช่เพียงจ้าวจินเย่าเท่านั้นที่ตะลึงจนอ้าปากค้าง ตัวโหลวอี้เจ๋อเองก็ยังต้องเบิกตามองภรรยาของตนเอง พอเห็นนางยิ้มกว้าง แววตาเป็นประกาย เขาก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าเมียเขาเป็นคนซื่อ พูดจาตรงไปตรงมาเหมือนสาวชาวบ้านทั่วไป หรือว่า...เป็นกระบี่ที่ชักออกมาคราใดเป็นต้องได้ดื่มเลือดกันแน่
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายสำหรับผู้ใหญ่ ผู้อ่านควรมีวิจารณญาณในการอ่าน
ฝากกดติดตาม เพิ่มลงคลัง กดถูกใจให้บี๋ด้วยนะคะ เพื่อเป็นกำลังใจให้บี๋สร้างผลงานต่อๆ ไป
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ
Guest
