ก็แค่สถานะนางบำเรอ

ก็แค่สถานะนางบำเรอ 

“คุณปรัชญ์” น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มแหบพร่า ดวงตากลมที่ลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดเนื่องจากถูกปลุกให้ตื่นจากนิทราไหวสั่น 

“ลุกไปทำหน้าที่เมียบำเรอของตัวเองซะ” 

น้ำเสียงที่โต้กลับมาช่างเย็นเยียบ ซึ่งไม่ได้เอ่ยออกมาดังมากนัก เนื่องจากกลัวว่าใครอีกคนที่นอนเคียงข้างหญิงสาวจะตื่นขึ้นมาได้ 

“เป็นวันอื่นได้ไหมคะ วันนี้รันขอพัก..” 

“ลืมเงื่อนไขไปแล้วหรือไง ว่าเธอมาที่นี่ในฐานะอะไร” ดวงตาของเขาวาววับเอาเรื่อง 

“รันไม่เคยลืม” เธอจะลืมได้อย่างไรเล่า ในเมื่อมีชีวิตของบิดาเป็นเดิมพัน 

ถึงจะรู้สึกปวดกระบอกตาไปหมดแต่หญิงสาวกฌพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหล และในเมื่อชะตากรรมนี้หล่อนเป็นผู้ยอมรับมันเอง เพื่อชดใช้ในสิ่งที่เขาสูญเสีย 

“งั้นก็ลุกซะ ก่อนฉันจะปลุกหนูรักแล้วบอกแกว่า ใครคือคนที่ทำให้แกต้องเสียแม่ไป”