นิยายเรื่องนี้ปั้นปล่อยจอย ปล่อยพระเอก นางเอก
หยุมกันตามอิสระ
แนวฟิลกู้ดบ้านทุ่งไม่มีดราม่า แต่ NC ค่อนข้างหนักหน่วงอยู่นะคะ
บุคคล สถานที่ องค์กร พฤติกรรม
ตัวละคร เป็นเพียงเรื่องสมมุติ
เนื้อหามีความรุนแรงและการกระทำ
ที่ไม่เหมาะสมเป็นอย่างมาก
มีการใช้ภาษาอีสาน
แต่มีการแปลความหมายไว้
ทุกประโยคค่ะ
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
ห้ามลอกเลียนแบบ ดัดแปลง หรือแก้ไข
ส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้
ไม่ว่าจะรูปแบบใดๆ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น
ตัวอย่าง 1
“อย่างนั้นรอพี่แป๊บนึงนะ”
เพลงพิณพยักหน้าแทนคำตอบ
“หรือจะเข้าไปนอนรอในห้อง”
“ไม่ล่ะค่ะ”
“แต่ห้องพี่...”
“รีบไปได้แล้วค่ะ”
คนบ้านี่ชอบเซ้าซี้เสียจริง นทีหัวเราะในลำคอ เขาก้มลงและถลกขากางเกงยีนที่เต็มไปด้วยโคลนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะดึงขนหน้าแข้งออกมาหนึ่งเส้น
“อะ เอาขนหน้าแข้งพี่ไว้เพื่อความอุ่นใจ”
ไอ้พี่นิ่งงงงงงง เพลงพิณอยากจะหยุมหัวคนที่เล่นอะไรไร้สาระอยู่ได้
“ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย!”
ตัวอย่าง 2
“ปลอบขวัญพี่ต่ออีกหน่อยสิคนดี”
นทียังอ้อนไม่เลิก หลังจากปลอบโยนจนเพลงพิณหยุดร้องไห้ เขาก็ให้ยัยน้องช่วยปลอบใจเขา
ที่เพิ่งผ่านนาทีความเป็นความตายคืนบ้าง
“นะจ๊ะเมียจ๋า”
เพลงพิณถูกอุ้มขึ้นมานั่งบนตักและฝากฝังท่อนเอ็นแข็งร้อนไว้ในร่องรักแดงก่ำตอดตุบ
“พี่ยังไม่หายตกใจเลย”
นทีจุมพิตที่ไหล่กลมมนขาวเนียนมือหนาสากกร้านลูบไล้ตัวนุ่มนิ่มเปล่าเปลือยอย่างต้องการปลุกเร้าให้เพลงพิณใจอ่อน
Guest
