ตะวันทอแสง

บทนำ 

กริ่ง.....!!! “ฮัลโหลค่ะ”  

“คุณหนูคะ ตอนนี้คุณผู้หญิง….. อยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ” เสียงต้นสายกล่าวด้วยความตกอกตกใจสะอึกสะอื้นลอดผ่านเข้าสาย แต่ความตกอกตกใจครั้งนี้ไม่เพียงแต่เกิดขึ้นที่ต้นสาย เมื่อปลายสายคือ บุตรสาว ที่อยู่ในอาการตกตะลึงไปชั่วครู่ ปลายนิ้วเริ่มชาเย็นไร้ซึ่งความรู้สึกทำให้โทรศัพท์ร่วงลงพื้น 

“คุณหนูรีบมาที่โรงพยาบาลด่วนค่ะ” เสียงกล่าวในสายยังคงดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เธอรู้สึกตัวคว้าโทรศัพท์อย่างรวดเร็วไปที่โรงพยาบาลทันที ประโยคคำถามมากมายผุดขึ้นในหัว 

“คุณแม่เป็นอย่างไรบ้างคะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างร้อนอกร้อนใจ เหมือนมีมีดนับหมื่นนับแสนเล่มกรีดลงกลางดวงใจ ซึ่งเธอไม่รู้จะทำอย่างไรต่อจากนี้ ความสับสนก่อเกิดอยู่ภายในใจ เมื่อรู้ว่าท่านประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์กะทันหัน “คุณผู้หญิงยังอยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ” เสียง แจ๋ว สาวรับใช้คนสนิทกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ 

“มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน” หญิงสาวหลับตาลงเบาๆ ภายในใจเจ็บช้ำ กุมมือของตัวเองเอาไว้อย่างแน่น เสียงหัวใจเต้นแรงมือไม้เย็นจัดจ้าน ข่มกลั้นน้ำในดวงตาเอาไว้ เชิดหน้าขึ้นมองเพดาน แต่ความพยายามของเธอไม่สามารถข่มไว้ได้นาน น้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาได้ไหลทะลักออกไม่หยุด 

“คุณหนูทำใจดีๆ นะคะ คุณผู้หญิงต้องไม่เป็นอะไรมากอย่างแน่นอน คุณพระคุณเจ้าท่านต้องคุ้มครองคนดีๆ อย่างคุณผู้หญิงค่ะ” แจ๋วกล่าวปลอบใจและโอบกอดร่างของเธอเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอคิดฟุ้งซ่านไปต่างๆ นานา ซึ่งเขารู้ดีว่าคุณหนูรักคุณแม่มากเพียงใด ตั้งแต่เล็กจนโตทั้งสองไม่เคยห่างกันไกล ถึงแม้คุณผู้หญิงจะติดภารกิจด่วนและดึกถึงเพียงใดท่านก็จะกลับมาหาคุณหนู 

“นานแล้วนะ ทำไมคุณหมอยังไม่ออกมาอีก” น้ำเสียงสั่นกลัวกล่าวทีละประโยค หยาดน้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสายเสียงสะอื้นไห้ปวดใจ ใครได้ยินต้องสงสารจับใจ หญิงสาวเดินวนไปวนมาที่หน้าประตูหลายสิบรอบ แต่ประตูก็ไม่ถูกเปิดออกสักที 

“พี่แจ๋ว เดือนรอไม่ไหวแล้วค่ะ” แจ๋วรีบเดินเข้าไปกุมมือของเธอเอาไว้ เขาสัมผัสรับรู้ถึงความรู้สึกของเธอได้จากฝ่ามือที่เย็นราวกับน้ำแข็งเกาะกุมใบหน้าที่ซีดเซียวราวขาดเลือด “คุณหนูใจเย็นๆ นะคะ หายใจเข้าลึกๆ ทำใจให้สบายเดี๋ยวคุณหมอก็ออกมาพร้อมข่าวดีอย่างแน่นอนเชื่อแจ๋วนะ”  

เธอยืนสบตาเขาพักครู่ เมื่อประตูหน้าห้องเปิดออก “คุณหมอคะ” หญิงสาวรีบเดินเข้าไปใกล้สีหน้าที่เศร้าหมองจับจ้องมองใบหน้าของคุณหมอเอาไว้ไม่กะพริบ “หมอขอแสดงความเสียใจด้วยครับ” คำพูดที่เปล่งออกจากริมฝีปากทำให้เธอทรุดลงบนพื้น เสียงหัวใจเต้นแรงขึ้น ปลายนิ้วชาดวงตาจ้องมองที่พื้นไร้ซึ่งความรู้สึก เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน แจ๋วรีบประคองร่างเธอเอาไว้  

“คุณหนูคะ” 

“ไม่จริง….ไม่จริงใช่ไหมคะ” เธอยื่นมือไปจับที่แขนของคุณหมอ เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเธอ แต่ก็ไม่รู้จะเลี่ยงความจริงได้อย่างไร “คุณหมอพูดผิดใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามย้ำแล้วย้ำอีก แต่คำตอบของคุณหมอก็ยังเหมือนเดิม “หมอพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถแล้วครับ แต่ผู้ป่วยทนพิษบาดแผลฉะกันไม่ไหว”  

ยิ่งเธอได้ยินคำตอบชัดเจนเหมือนเดิมซ้ำๆ ไม่ต่างกับถูกใครสักคนเฉือนร่างเป็นชิ้นๆ “ไม่จริง” มันยากที่จะทำใจยอมรับได้ เมื่อเธอต้องสูญเสียคุณแม่ผู้เป็นที่รักดั่งดวงใจไป เสียงสะอึกสะอื้นไห้ดังขึ้น มวลน้ำตามหาศาลไหลทะลักออกดั่งสายธาร 

“คุณหนูคะ” แจ๋วโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอด “คุณหนูต้องเข้มแข็ง” เขาพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างแต่ไม่ว่าจะเช็ดเท่าไรสายธารก็ไหลออกไม่ขาดสายมากขึ้นเรื่อยๆ  

“เราเข้าไปหาคุณแม่กันนะคนเก่งของแจ๋ว” เขาพยุงเธอลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนก้าวเดินต่อไม่ไหวร่างของเธอล้มลงบนพื้นอีกครั้ง 

เมื่อก้าวเท้าก้าวเดินต่อไม่ได้ เธอจึงค่อยๆ คลานเข้าไปที่เตียงของคุณแม่อย่างทุกข์ทรมานใจ “ไม่จริง ทุกคนกำลังโกหกเดือน คุณแม่ไม่มีทางทิ้งเดือนไป” ทุกสายตาต่างจับจ้องมองเธอความเศร้าเสียใจน่าเวทนาตราตรึงในใจของเขาและเธอ 

“คุณหนูคะ” แจ๋วประคองเธอลุกขึ้นอีกครั้ง “อย่าทำให้คุณแม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวท่านจะจากไปอย่างไม่สงบ เพราะยังเป็นห่วงคุณหนูนะคะ”  

“คุณแม่” หญิงสาวโอบกอดร่างท่านเบาๆ ที่นอนแนบนิ่งบนเตียงไร้ซึ่งความรู้สึก ถึงแม้ว่าท่านจะจากไปแสนไกล แต่ใยความรักความผูกพันที่มีต่อเธอยังคงอยู่ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรที่ไหนท่านก็ยังเฝ้ามองดูจากเบื้องบนเสมอ “คุณแม่คะ หนูขอโอกาสบอกรักสักครั้งก่อนได้ไหม” เสียงสะอื้นไห้แสนเจ็บปวดอย่างทุกข์ทรมาน 

“เดือนรักคุณแม่ รักคุณแม่มากๆ คุณแม่ได้ยินไหมคะ” 

ท่ามกลางความเสียใจของเธอ ท่านยืนมองบุตรสาวด้วยความเศร้าเสียใจไม่ต่างกัน “จำไว้นะลูก ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหนแม่ก็รักเดือนนะ แม่ขอโทษ” ค่อยๆ ยื่นมือไปสัมผัสศีรษะของบุตรสาวข่มกลั้นน้ำตาเอาไว้จากไปตลอดกาล 

โอกาสสักครั้งที่จะได้กล่าวอำลาก่อนจากกันก็ไม่มี ความเจ็บปวดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่มีแล้วแม่ผู้คอยปกป้องจากอันตราย ไม่มีแล้วแม่ผู้คอยโอบอ้อมอารีกาย ไม่มีอีกแล้วแม่ที่คอยห่วงใยตลอดเวลา ใยโลกใบนี้ช่างโหดร้ายเหลือเกินทน 

สร้างให้พบ สร้างให้จากตลอดกาล……..