คุณหลวงผู้อ่อนหวานกะทหารหนุ่มผู้เข้มแข็ง (ตอนเดียวจบ)

กลางดึกคืนหนึ่งหลังจากที่คุณหลวงและนัมอูฮยอนทหารคนสนิทของเค้าทำงานเสร็จและได้เข้านอนในห้องนอนของตน ก็ได้มีกลุ่มโจรกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาในวังของคุณหลวงเพื่อหมายที่จะปลิดชีวิตของคุณหลวงและทหารคนสนิทของเค้าและเพื่อผลประโยชน์อย่างหนึ่งที่จะเกิดขึ้นในภายหลังถ้าพวกเค้าทำงานนี้สำเร็จ ส่วนคนที่สั่งให้ลงมืออ่ะหรอก็ไม่ใช่ใครหรอก เค้าก็คือ ท่านอีโฮวอน เจ้ากรมการทหารที่คุณหลวงทำงานอยู่ เค้าคือคนที่หลงรักคุณหลวงและเค้าก็ดีใจสุดๆเมื่อรู้ว่าพ่อแม่ของคุณหลวงและพ่อแม่ของเค้าหมายที่จะให้เค้าทั้งสองแต่งงานกันโดยที่คุณหลวงไม่ได้รับรู้ถึงการนี้ แต่มันกลับเป็นไปไม่ได้เพราะหลังจากที่พ่อแม่ของเค้าทั้งสองตกลงกันว่าจะให้เค้าทั้งสองแต่งงานกัน ระหว่างทางขากลับรถยนต์ที่นั่งของพ่อและแม่ของคุณหลวงเกิดอุบัติเหตุจนทำให้ทั้งคู่เสียชีวิตทันที ทำให้คุณหลวงเสียใจมากๆกับเหตุการณ์ครั้งนี้ ภายหลังงานพิธีศพของพ่อและแม่คุณหลวง โฮวอนก็ได้มาพบคุณหลวงเพื่อที่จะพาเค้าไปอยู่กับพ่อแม่ของตนและจะได้จัดพิธีแต่งงานเล็กๆที่บ้านของเค้า แต่เค้าก็ต้องมาเสียใจกับคำตอบที่คุณหลวงได้ตอบออกมา

"เถอะครับคุณหลวง ไปอยู่กับข้า เราจะได้แต่งงานกันไง"

"ไม่ ผมจะอยู่ที่นี้ ผมจะไม่ไปไหนทั้งไหน ผมจะไม่ทิ้งวัง ทิ้งบ่าวไพร่และทหารของพ่อผม"

"แต่เราทั้งสองเป็นคู่หมั้นกันแล้วนะครับ"

"ใครเป็น ผมไม่ได้เป็นคู่หมั้นกับท่าน นั้นมันเป็นเพียงข้อตกลงระหว่างพ่อแม่ผมและพ่อแม่ของท่าน และผมก็ไม่ได้รักท่านด้วย ท่านอีโฮวอน"

"คุณหลวง!!"

"ท่านกลับไปเถอะ ผมมีคนรักของผมอยู่แล้ว ผมขอบคุณที่ท่านให้ความรักกะผม แต่ผมรับมันไม่ได้และผมฝากท่านไปกราบขอโทษท่านพ่อ ท่านแม่ของท่านด้วยนะ ท่านอีโฮวอน"

"ท่านมีคนรักอยู่แล้วงั้นเหรอ มันคือใคร บอกข้ามาเดี๋ยวนี้นะ!!!"

"ไม่ ผมไม่บอก!! และผมขออยู่คนเดียวนะครับ ได้โปรดเถอะ เลิกมายุ่งกับผม แล้วคุณก็กลับไปนะครับ ถือว่าผมขอ ฮึก"

นั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่โฮวอนได้เห็นและได้คุยกับคุณหลวง หลังจากที่คุณหลวงพูดจบคุณหลวงก็ได้ลุกและเดินร้องไห้กลับขึ้นไปบนห้อง นั้นเป็นภาพที่ทำให้โฮวอนรู้สึกสงสารคุณหลวงขึ้นมาทันที แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณหลวงที่พูดว่าคุณหลวงมีคนรักอยู่แล้ว มันทำให้เค้าโมโหขึ้นอีกครั้งและสั่งให้คนไปตามสืบมาว่าคนรักของคุณหลวงคือใคร แล้วเมื่อรู้ว่าคนรักของคุณหลวงคือนัมอูฮยอน นั้นกลับทำให้เค้าโกรธขึ้นไปอีกเป็นเพียงแค่ทหารคนสนิทคุณหลวงกลับรักมัน ส่วนเค้าเป็นถึงเจ้ากรมมีเงินทองทุกอย่างคุณหลวงกลับไม่สนใจ ทำให้เค้าคิดได้แต่เพียงแค่จะจัดการนัมอูฮยอนยังไง จนในที่สุดโอกาสนั้นก็มา พ่อของเค้าได้บอกกะเค้าว่า ถ้าเค้าฆ่าคุณหลวงกับทหารคนสนิทของคุณหลวงได้ ผลประโยชน์ทั้งหมดในกรมจะตกเป็นของเค้าทันที มันจึงทำให้เค้าส่งคนไปฆ่าคุณหลวงกับอูฮยอนทันที

"พวกมึง บุก"

"ฆ่าคุณหลวงกะไอ้อูฮยอนให้ได้"

สิ้นเสียงหัวหน้าโจร ลูกน้องของโจรทั้งหมดก็บุกเข้าวังของคุณหลวงทันที จึงทำให้เหล่าทหารและบ่าวไพร่ของคุณหลวงที่กำลังหลับกันสบาย สะดุ้งตื่นขึ้นมาจับดาบจับปืนต่อสู้กันเทียบไม่ทัน บางส่วนก็ถูกกลุ่มคนร้ายฆ่าตายไป บางส่วนก็วิ่งไปต่อสู้กับพวกโจร หัวหน้าพ่อบ้านรีบวิ่งมาปลุกหัวหน้านายทหารอย่างท่านคิมมยองซู ให้รับรู้กับสถานการณ์และรีบนำกำลังของตนไปต่อสู้กับกลุ่มโจร

"ฆ่าพวกมันให้สิ้น อย่าให้พวกมันบุกขึ้นไปในวัง"

"ขอรับท่านมยองซู"

"พี่ดงอู รีบไปปลุกนัมอูฮยอน"

"อืม พวกเจ้าสองคนตามข้ามา"

เมื่อรับคำสั่งเสร็จดงอูพร้อมกับทหารที่ตามมาด้วยจึงรีบวิ่งมาที่ห้องนอนของอูฮยอนและเข้าปลุกอูฮยอนให้ตื่นขึ้นและรีบนำอูฮยอนขึ้นไปยังห้องคุณหลวงทันที เสียงอึกทึกข้างล่างทำให้คุณหลวงตื่นขึ้น และรีบวิ่งออกไปดู แต่ไม่ทันได้ออกไปจากห้อง นัมอูฮยอน ดงอูและทหารที่ตามมา วิ่งขึ้นมาหาเค้าที่ห้องเสียก่อน

"เกิดอะไรขึ้น อูฮยอน"

"คือมีกลุ่มโจรบุกเข้ามาในวังขอรับ"

"โจร กลุ่มไหนกันและเป็นฝีมือใคร"

"กระผมไม่ทราบขอรับ แต่ตอนนี้ท่านมยองซูก็ต่อสู้กับพวกมันอยู่ข้างล่างนะขอรับ"

"งั้นพี่ดงอู ลงไปช่วยมยองซูข้างล่างนะครับ เดี๋ยวผมกับอูฮยอนจะตามลงไป"

"ขอรับคุณหลวง ไปเร็วพวกเจ้า"

เมื่อออกคำสั่งเสร็จคุณหลวงก็รีบเข้าไปเอาดาบและปืนที่อยู่ด้านในสุดของห้องและรีบลงไปยังข้างล่างเพื่อไปต่อสู้กับพวกโจร ก่อนที่จะลงไปคุณหลวงก็กำชับให้หัวหน้าแม่บ้านอย่างอีซองจง คอยดูแลพวกบ่าวไพร่ที่เป็นผู้หญิงให้รวมกันอยู่ที่ห้องโถงชั้นล่าง เมื่ออูฮยอนกับคุณหลวงลงมาถึงด้านล่างก็ต้องตกใจกับกลุ่มโจรที่ต่างกรูกันเข้ามาเยอะอย่างกับจะฆ่าพวกเค้าให้หมดและยึดวังของเค้าไป อูฮยอนเห็นท่าไม่ดีจึงสั่งคุณหลวงไปอยู่ข้างหลังเค้าแล้ววิ่งออกไปต่อสู้กับพวกโจร เสียงดาบ เสียงปืนดังสนั่นไปทั่ววังของคุณหลวง คุณหลวงกลับไม่กลัวและรีบชักดาบออกมาและเป็นยืนคู่กับอูฮยอนเพื่อที่จะช่วยอูฮยอนฆ่ากลุ่มโจรพวกนี้ ระหว่างที่ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอยู่นั้น หัวหน้าโจรก็ได้เห็นคุณหลวงกะอูฮยอนยืนต่อสู้กับคนของพวกมันอยู่

"เห้ยยยย พวกมึงคุณหลวงกับไอ้อูฮยอนออกมาแล้ว รีบฆ่าพวกมันให้ตาย"

"ฆ่ามันทั้งสองให้ได้"

เมื่อหัวหน้าโจรสั่งลูกน้องของพวกมันให้รีบจัดการฆ่าคุณหลวงกับอูฮยอน เหล่าทหารของคุณหลวงรีบวิ่งมาอารักขาคุณหลวงกับนัมอูฮยอนทันที โดยมีหัวหน้าทหารอย่างคิมมยองซูและจางดงอูคอยคุ้มกัน และเมื่อพวกกลุ่มโจรวิ่งเข้ามาก็จะเจอทหารของคุณหลวงฆ่าฟันล้มตายเป็นจำนวนมาก แต่ก็ไม่ต่างไปจากฝั่งทหารของคุณหลวงที่ถูกคมดาบของพวกกลุ่มโจรล้มตายและบาดเจ็บไปเป็นจำนวนมากเช่นเดียวกัน ระหว่างที่คุณหลวงกำลังทำการต่อสู้อยู่นั้นคุณหลวงได้คิดอยู่ตลอดว่าวถ้าไม่มีใครมาช่วยพวกเค้าพวกเค้าอาจจะแพ้และตาย วังและทรัพย์สมบัติของพ่อและแม่เค้าจะต้องตกไปอยู่ในมือของพวกโจรต่ำทรามพวกนี้ และคนคนเดียวที่ช่วยเค้าได้ในตอนนี้คืออีซองยอลเพื่อนรักของเค้าที่เป็นเจ้ากรมตำรวจหลวง

"นี้เจ้า รีบวิ่งไปบอกซองจงให้โทรหาท่านซองยอลเร็ว"

"ขอรับคุณหลวง"

เมื่อได้รับคำสั่งทหารจึงรีบวิ่งมาบอกให้ซองจงโทรหาท่านอีซองยอลทันทีและทันทีที่โทรติดซองจงจึงเล่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ให้ซองยอลฟังแล้วซองยอลก็ได้ตอบตกลงและจะรีบมาช่วยพวกเค้าทันที เมื่อได้ฟังอย่างนี้แล้วซองจงจึงรีบสั่งให้ทหารวิ่งมาบอกคุณหลวง

"ท่านซองยอลกำลังมาช่วยขอรับ"

"งั้นหรอ ขอบใจเจ้ามาก"

ท่ามกลางเสียงดาบและเสียงปืนที่ห่ำหั่นฆ่าฟันกันกลางลานหญ้าหน้าตำหนักของคุณหลวง รองหัวหน้าโจรได้มองดูทีท่าแล้วพวกมันจะไม่มีทางฆ่าคุณหลวงกะอูฮยอนได้แน่ มันจึงมาปรึกษากับหัวหน้าของมันและอาสาจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อจะยิงปืนปลิดชีพคุณหลวงและอูฮยอน เมื่อมันได้รับคำสั่งตกลงรองหัวหน้าโจรจึงรีบวิ่งไปที่ต้นไม้และรีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้พร้อมกับปืนยาว ทันทีที่มันได้จุดที่มันยืนได้รองหัวหน้าโจรจึงรีบวางปืนและเล็งหาตำแหน่งที่จะปลิดชีพคุณหลวงกับอูฮยอน แต่อูฮยอนได้เห็นแล้วว่ามีโจรขึ้นไปอยู่บนต้นไม้อูฮยอนจึงรีบนำตัวมาบังคุณหลวงเอาไว้ และรีบสังให้ทหารยิงปืนไปที่ต้นไม้นั้นแต่กลับยิงไม่โดนโจรคนนั้น เมื่อโจรมันได้โอกาสมันจึงเอานิ้วไปจ่อไว้ที่เหนี่ยวไกของปืนเพื่อรอเวลาที่จะยิง แต่มันกลับได้ยินเสียงและเห็นรถของตำรวจที่กำลังจะมาถึงหน้าวังมันจึงรีบเหนี่ยวไกไปสองนัดทันที เมื่ออูฮยอนได้ยินเสียงปืนจึงเอาตัวเข้ากอดคุณหลวงอีกครั้งทำให้อูฮยอนโดนกระสุนปืนที่เดียวสองนัด และล้มลงทันที เมื่อคุณหลวงเห็นคนที่ยิงอยู่บนต้นไม้คุณหลวงจึงยิงไปที่รองหัวหน้าโจรทันทีสามนัดกระสุนถูกกระโหลกศรีษะของมันทั้งหมดและมันก็ร่วงตกลงจากต้นไม้มานอนตายกับพื้นข้างล่าง

"จับเป็นได้จับ จับตายได้ก็ต้องจับ เอาตัวหัวหน้าของพวกมันมาให้ได้"

"ขอรับท่านซองยอล"

เมื่อซองยอลมาถึงก็สั่งตำรวจทุกนายตามจับกลุ่มโจรทั้งหมดทันที กลุ่มโจรบางคนที่สู้ไม่ได้ก็ยอมจำนนให้จับแต่โดยดี แต่พวกที่ต่อสู้กับตำรวจไม่ยอมให้จับจนถึงนาทีสุดท้ายของพวกมันก็ต้องถูกยิงตายไปตามระเบียบ ซองยอลจึงรีบวิ่งมาหาคุณหลวงและถามคุณหลวง ในขณะที่คุณหลวงยังคงนั่งประครองร่างของอูฮยอนเอาไว้อยู่ โดยเอาหัวไว้บนตักของตัวเองและร้องไห้

"คุณหลวงเป็นไงบ้าง"

"ฉันไม่เป็นไร แต่อูฮยอนเค้า...ฮึก...ฮึก"

"ไม่เป็นไร อูฮยอนเค้าจะต้องไม่เป็นไรนะ"

"ไม่ เค้าจะต้องไม่ตาย ฮึก ฮึก ไปตามหมอมาเร็ว"

"ฉันสั่งให้คนไปตามแล้วล่ะ เดี๋ยวก็คงมา"

"ขออนุญาติขอรับท่านซองยอล กระผมจับหัวหน้าโจรและลูกน้องของมันได้ทั้งหมดแล้วครับ ที่เหลือรอดมีแค่ 5คน นอกนั้นตายหมดแล้วขอรับ"

"งั้นรึ เอ่อ ท่านมยองซูครับ ช่วยมากับผมหน่อย"

"ได้ครับ ท่านซองยอล เดี๋ยวผมมานะครับคุณหลวง พี่ดงอูอยู่กับคุณหลวงนะ"

"อืม"

"ได้ๆ ฉันจะอยู่เอง"

เมื่อมยองซูกับซองยอลเดินจากไป ก็เหลือเพียงแค่คุณหลวง ดงอูและร่างของอูฮยอนที่ตอนนี้ใกล้จะหมดลมหายใจเต็มทีแล้ว กระสุนสองนัดถูกเข้าที่จุดสำคัญมันจึงเป็นโอกาสยากที่อูฮยอนจะรอด คุณหลวงยังคงนั่งร้องไห้ที่คนรักของเค้าต้องมารับกระสุนแทนโดยมีดงอูนั่งปลอบใจข้างๆ เมื่ออูฮยอนเห็นคนรักของเค้าร้องไห้อูฮยอนจึงนำมือข้างขวาขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้คุณหลวง

"ไม่ร้องนะครับ คุณหลวงของผม"

"ไม่ ฮึก ฮึก นายมาช่วยฉันไว้ทำไม ฮึก ฮึก"

"ก็ อ่ะแค่ก แค่ก ผมรักคุณหลวงนี้ครับ ไม่อยากให้คุณหลวงได้รับอันตราย แค่ก แค่ก"

"ฮึก ฮึก ฮื่อ ฮื่อ" ToT

"ไม่ร้องนะครับ คุณหลวงครับ ผมมีอะไรจะให้ แค่ก แค่ก"

"อะไร ฮึก ฮึก"

อูฮยอนจึงเอามือข้างที่ว่างหยิบกระเป๋าที่เหน็บไว้กับผ้าที่นุ่งแล้วหยิบแหวนทองเหลืองวงนึงออกมา ใช่ มันคือแหวน แหวนที่เค้าไปขอแม่เค้ามาแหวนที่เป็นของแทนใจระหว่างพ่อกะแม่ของเค้า ที่เค้าอุตส่าห์ลงทุนขี้ม้าไปหาแม่ของเค้าที่นอกเมือง อูฮยอนนั้นเหลือแต่แม่ เพราะพ่อเค้าเสียชีวิตลงเพราะสงคราม

"แม่คร้าบ ผมมาแล้ว"

"มาแล้วเหรอ มามะ มาให้แม่กอดหน่อย"

"อื้อ คิดถึงแม่จังเลย"

"แม่ก็คิดถึงเองเหมือนกัน ไอหมาน้อย"

"ผมคนนะแม่ ไม่ใช่หมา"

"แต่เอ็งน่ารักเหมือนหมาไง"

"แม่ครับ ผมมีอะไรจะขอ"

"ขออะไร"

"ผมขอแหวนที่พ่อให้แม่ได้มั้ยครับ"

"แหวนวงนี้ อ่ะหรอ"

"ใช่เลย วงนี้แหละ ที่แม่ใส่"

"เอ็งจะเอาไปทำอะไร อย่าบอกนะว่าจะเอาไปขายอ่ะ"

"บ้าหรอแม่ ผมจะเอาไปให้คนรักของผมตะหาก"

"เองมีแฟนแล้วหรอ ใครว่ะ"

"คุณหลวงไง แฟนผม >0<"

"ไอบ้านี้ ทำเขิน อ่ะเอาไป เก็บไว้ให้ดีๆ ให้คุณหลวงในเวลาที่เหมาะสมเค้าจะได้ดีใจสุดๆ"

"ครับ ผมไปนะ"

"อืม โชคดี วันหลังพาคุณหลวงมาเที่ยวบ้านเรามั้งนะ"

"คร้าบบบบบบ"

เมื่อเค้าหยิบแหวนออกจากกระเป๋า เค้าก็นำมันไปสวมที่นิ้วนางของคุณหลวงทันทีโดยมีดงอูเป็นพยานในความรักของเค้าทั้งสอง พอคุณหลวงเห็นแหวนน้ำตาคุณหลวงก็ไหลลงมาอีกด้วยความดีใจและมีความสุขในช่วงเวลานี้ คุณหลวงจึงก้มลงไปหน้าผากของอูฮยอน ทำให้ดงอูผู้อยู่ในเหตุการณร่วมตื้นตันและดีใจจนร้องไห้ออกมาด้วย

"ขอบคุณนะ"

"ยินดีครับ นี้เป็นแหวนของแม่ผมที่พ่อให้ไว้ตอนแต่งงานผมเลยไปขอแม่ผมมาให้คุณหลวง ผมยังหาโอกาสที่มอบให้คุณหลวงไม่ได้ นี้คงเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดแล้วล่ะครับที่ผมจะให้คุณหลวงได้ แค่ก แค่ก แต่คุณหลวงต้องสัญญากับผมก่อนนะ ว่าจะเก็บแหวนวงนี้ไว้กับคุณหลวงตลอดชีวิต ให้มันเป็นตัวแทนของผมในเวลาที่ แค่ก แค่ก ผมไม่อยู่"

"ฉันสัญญา ฮึก ฮึก"

"คุณหลวงต้องเข้มแข็ง แค่ก แค่ก อดทนตั้งแต่วันนี้ไป ถึงผมจะไม่อยู่แล้ว คุณหลวงยังมีพี่ดงอู มีมยองซู ท่านซองยอล และซองจงอยู่เป็นเพื่อนนะครับ แค่ก แค่ก"

"ไม่ นายจะต้องไม่เป็นอะไร นายจะต้องรอด ฮึก ฮึก หมอ หมอ อยู่ไหน"

"หมอมา ก็ช่วยอะไรผม แค่ก ไม่ได้อยู่ดี แค่ก แค่ก มันถึงเวลาของผมแล้ว"

"ไม่นะ อูฮยอน นายอย่าพูดแบบนั้น ฮึก ฮึก"

"พี่ดงอูครับ ผมฝากคุณหลวงกะมยองซูด้วยนะครับ แค่ก แค่ก"

"ไม่สิ อูฮยอนนายจะต้องไม่เป็นอะไร"

ดงอูตอบทันทีที่อูฮยอนพูดแบบนั้น ในขณะเดียวกับที่มยองซูและซองยอลเดินกลับมาหลังจากไปถามมาว่าใครเป็นผู้บงการในครั้งนี้ ซึ่งหัวหน้าโจรก็สารภาพออกมาทันทีว่าผู้บงการในครั้งนี้คืออีโฮวอนและพ่อของเค้าท่านอีโฮดง ซองยอลจึงสั่งให้ตำรวจนำกำลังไปจับกุมโฮวอนและพ่อของเค้าทันที

"คุณหลวงขอรับ ท่านโฮวอนกะพ่อของเค้าเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ทั้งหมดขอรับ"

"ขอบใจมากมยองซู"

"พี่อูฮยอน พี่เป็นยังไงบ้าง"

"ข้าเริ่มจะไม่ไหวแล้วมยองซู แค่ก แค่ก"

"พี่อย่าพูดแบบนั้น ผมจะไม่ให้พี่เป็นอะไร ผมจะไปตามหมอ"

"ไม่ต้องหรอก ถึงหมอมา แค่ก แค่ก ก็ช่วยพี่ไม่ได้"

มยองซูลุกจะไปตามหมอ แต่เค้ากลับรั้งแขนของมยองซูไม่ให้ลุกไป ทำให้มยองซูต้องกลับมานั่งอยู่ที่เดิมและร้องไห้ตามดงอู

"ท่านซองยอล พี่ดงอู มยองซู แค่ก แค่ก ผมฝากคุณหลวงด้วยนะครับ แค่ก แค่ก"

"ได้ ข้าสัญญาอูฮยอน"

"อืม"

"ครับ พี่อูฮยอน ฮึก ฮึก"

"คุณหลวงครับ ผมสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างคุณหลวงตลอดเวลา จะสุขหรือทุกข์ผมก็จะอยู่กะคุณหลวง ไม่ว่าคุณหลวงจะทำอะไรผมจะจ้องมองคุณหลวงลงมาจากบนฟ้านะครับ แค่ก แค่ก"

"ไม่ อูฮยอน ฮึก ฮึก เจ้าจะต้องไม่ตายสิ ฮึก"

"ผม แค่ก ฝากแม่ด้วยนะครับ ผมรักคุณหลวงนะ"

"ได้ฉันสัญญา ฉันก็รักนายนะ"

"---"

"อูฮยอน อูฮยอน ฟื้นสิ ฮึก ฮึก ฟื้นสิ อูฮยอน ฮื่อ ฮื่อ ไม่สิ ไม่จริง ฮื่อ"

"พี่อูฮยอน ไม่นะ พี่ ฮึก ฮึก"

"อูฮยอนอ่า นายอย่าจากพี่ไป ฮึก ฮึก"

สิ้นเสียงบอกรักคุณหลวงของอูฮยอนเค้าก็สิ้นลมหายใจ ถึงคุณหลวงจะเขย่าตัวเค้าแล้วมยองซูและดงอูช่วยเรียกให้เค้าฟื้นก็ตาม ร่างอันไร้วิญญาณของอูฮยอนก็แน่นิ่งไปไม่ตอบสนองอะไรอีกเลย หลังจากที่อูฮยอนจากไปคุณหลวงก็สั่งให้มยองซูและดงอูไปรับแม่ของอูฮยอนมาร่วมพิธีศพของลูกชายตนที่จัดขึ้นในวังของคุณหลวงพร้อมกับบ่าวไพร่ที่ล้มตาย ทันทีที่แม่ของอูฮยอนมาถึงเธอก็ร้องไห้โผล่เข้ากอดร่างอันไร้วิญญาณของลูกชายทันที

"อูฮยอน ทำไมเจ้าถึงทิ้งแม่ไปแบบนี้ ฮึก ฮึก"

"...."

"ไหนเจ้าบอกว่าจะพาคุณหลวงไปที่บ้านเราไงล่ะ แม่ก็รอเจ้าอยู่ ฮึก ฮึก"

"...."

"ทำไม ทำไม ฮึก ฮึก"

"เอ่อ ท่านป้าขอรับ ลุกขึ้นมานั่งก่อนนะครับ อูฮยอนเค้าจากเราไปดีแล้วนะครับ  อย่าให้เค้าเป็นกังวลสิครับ"

"ฮึก ฮึก คุณหลวง"

หลังจากนั้นพิธีศพก็ถูกจัดขึ้นเพียงเจ็ดวัน และก็นำร่างอันไร้วิญญาณของบ่าวไพร่และอูฮยอนเข้าทำพิธีทางศาสนา ซึ่งในวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่แม่ของอูฮยอนจะอยู่ในวัง แต่คุณหลวงต้องการที่จะให้แม่ของอูฮยอนมาอยู่ในวังกะเค้าตามที่รับปากไว้กับอูฮยอน คุณหลวงจึงไปหานางที่ห้องของอูฮยอนเพื่อขอร้องให้นางมาอยู่กะเค้า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" เชิญจ้า"

"ท่านป้าครับ"

"อ้าว คุณหลวงนี้เอง มีอะไรหรอเจ้าค่ะ"

"ท่านป้าไม่ต้องเกรงใจ ทำตัวตามสบายเถอะครับ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

"ท่านป้าขึ้นมานั่งกับผมนะครับ"

"จะดีเหรอเจ้าค่ะ"

"ดีสิครับ"

คุณหลวงลงไปประครองคนสูงอายุให้ขึ้นมานั่งกับตัวเองบนเตียงนอนของอูฮยอน เตียงนอนที่เค้ากับอูฮยอนเคยมานอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุขในยามค่ำคืน แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงแค่ความทรงจำ คุณหลวงนั่งมองรอบห้องอยู่อย่างๆเงียบ เพื่อระลึกถึงอูฮยอนคนรักของเค้าและเก็บความทรงจำในห้องนี้ทั้งหมดลงในสมองของเค้า ก็เค้าคิดถึงอูฮยอนมากๆ คนที่เวลาเค้ามีทุกข์อูฮยอนก็จะช่วยแก้ปัญหาให้เค้า เวลาเค้ามีสุขอูฮยอนก็สุขมากกว่าเค้า อดไม่ได้เลยที่จะคิดถึงคนรักของเค้า หลังจากที่ห้องเงียบอยู่นานแม่ของอูฮยอนจึงพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

"เอ่อ คุณหลวงมีอะไรเหรอเจ้าค่ะ"

"อ่อ มีครับ ผมอยากจะถามว่าตอนเด็กๆ อูฮยอนเค้าเป็นคนยังไงหรอครับ"

"ตอนเด็กๆ อูฮยอนเป็นคนที่ร่าเริงมาก ช่างพูดตั้งแต่เด็กๆ แต่เค้าก็มีความขยัน ตั้งใจเรียน และอดทนมากเลยเจ้าค่ะ เวลาที่อิฉันป่วย อูฮยอนกับพ่อของเค้าก็จะช่วยกันจับปลา หาผักมาทำกับข้าวให้อิฉันทานเจ้าค่ะ และคอยบอกให้อิฉันกินเยอะๆ จะได้หายป่วยไวๆ จนกระทั่งพ่อเค้าเสีย เค้าเลยเป็นเด็กที่เงียบขึ้นไม่ร่าเริงไม่เล่นไม่ซนเหมือนตะก่อน แต่พอเค้าโตขึ้นเค้าก็เริ่มคิดได้เจ้าค่ะ จนกระทั่งท่านพ่อของคุณหลวงเรียกตัวเข้ามารับใช้ในวังนี้เจ้าค่ะ"

"หรอครับ ตอนเด็กๆ เค้าคงจะน่ารักนะครับ"

"เจ้าค่ะ"

"ผมคิดถึงเค้าจังเลยครับ"

"อิฉันก็คิดถึงเหมือนกันเจ้าค่ะ"

"เอ่อ ผมมีเรื่องจะขอร้องท่านป้าหน่อยอ่ะครับ"

"เรื่องอะไรหรอเจ้าค่ะ"

"ก่อนที่อูฮยอนจะสิ้นลมไป เค้าบอกว่าฝากแม่เค้าด้วยนะครับ ผมเลยจะมาขอให้ท่านป้ามาอยู่กับผมที่นี้ ในวังแห่งนี้ มาอยู่เป็นเพื่อนผม และผมจะได้ดูแลท่านป้าแทนอูฮยอนไงครับ"

"เอ่อ จะดีหรอเจ้าค่ะ"

"ดีสิครับ ถ้าท่านป้ากลับต่างจังหวัดไปมีหวังผมเหงาแน่ๆเลย อีกอย่างท่านป้าอยู่ไกลและอยู่ตัวคนเดียวถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาไม่มีใครรู้ ผมต้องรู้สึกผิดแน่ๆเลยครับ อูฮยอนคงไม่สบายใจเท่าไหร่ และอีกอย่างเวลาไปทำบุญให้อูฮยอนท่านป้าจะได้ไปกับผม ทำอาหารที่เค้าชอบทานไปทำบุญให้เค้าไงครับ นะครับ นะ"

"เอ่อ"

"นะครับ"

"กะ ก็ได้เจ้าค่ะ"

"จริงหรอครับ ผมดีใจที่สุดเลย อูฮยอนฉันทำตามที่นายต้องการแล้วนะ ฉันสัญญาว่าจะดูแลแม่นายเป็นอย่างดีเหมือนแม่ของฉันเลย"

"แต่อิฉันขอนอนห้องของอูฮยอนนะเจ้าค่ะ"

"ก็ได้ครับ แต่ถ้าวันไหนผมคิดถึงอูฮยอน ผมจะมานอนกับท่านแม่นะครับ"

"ห๊ะ ท่านแม่!! เรียกอิฉันว่าท่านป้าเหมือนเดิมเถอะเจ้าค่ะ อิฉันไม่กล้า"

"ไม่เอาอ่ะครับ ผมจะเรียกว่าท่านแม่ เพราะท่านแม่คือแม่ของอูฮยอน และเป็นแม่ยายของผมด้วย คิคิ"

"เค้าต้องเรียกว่า แม่สามี เจ้าค่ะคุณหลวง" *_*

"งั้นหรอครับ ฮ่าๆๆ ซองจงจัดสำรับอาหารให้ฉันด้วย"

"ขอรับบบบบบ"

"ไปทานข้าวกันนะครับ ท่านแม่"

"จ้า แม่ขอเวลาแปปนึงนะ"

"ครับ"

"อูฮยอนอ่า แฟนแกดีกับแม่เหลือเกิน แม่ดีใจนะที่ได้คุณหลวงเป็นลูกสะใภ้อ่ะ"

"ไปกันเถอะครับท่านแม่ ผมหิวแล้ว"

"จ้าลูก"

The End

2016.01.16

06:13am