เมื่อเราบังเอิญได้ (รัก) กัน
“แล้วเธอคิดจะบอกฉันเมื่อไหร่” เขาหันใบหน้าถมึงทึงจ้องหน้าเธอนิ่งทำให้เท้าเล็กๆ ถึงกับถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ
“หนูขอโทษค่ะทีไม่ได้บอกความจริงกับคุณไป หนูกลัวว่าคุณจะไม่ให้หนูทำงาน คนท้องไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีคนรับ หนูตั้งใจว่าหนูคลอดแล้วค่อยไปหางานทำค่ะ ถึงตอนนั้นคุณคงกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว ระหว่างนี้คุณช่วยจ้างหนูเถอะนะคะ หนูอยากช่วยแบ่งเบาภาระของป้าค่ะ” บุษบาบรรณตกใจแทบสิ้นสติเมื่อคนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่บนโซฟาลุกขึ้นยืนแล้วตรงมาฉวยข้อมือเธอกระชากเข้าหาแผงอกแกร่ง
“ฉันถามว่าเธอจะบอกฉันเมื่อไหร่ว่าเธออุ้มท้องลูกของฉันอยู่” บุษบาบรรณเบิกตาโพลงหลังจากได้ยินเขาพูดจบ เธอดึงมือกลับแต่ยากเย็นเหลือเกินเพราะมือใหญ่ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
“ฉันถาม เธอก็ตอบสิ”
“คะ... คุณพรรษพูดเรื่องอะไรคะ” บุษบาบรรณถามเขาน้ำเสียงสั่น
“เธอคือผู้หญิงในคืนนั้น” แน่ชัดแล้วว่าเป็นเธอที่คิดไปเองฝ่ายเดียวว่าเขาจำไม่ได้
“คุณ... จำ... จำได้เหรอคะ”
Guest
