misunderstood สิงหา-นที

ประกาศ ติดเหรียญ วันที่ 1 เมษายน 2567 

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งเรื่องแรก เราเพิ่งหัดแต่งนิยาย ยังไม่ได้แก้ไขคำผิด บางหน้าอาจมีคำผิดหลงเหลืออยู่ จะทะยอยแก้ไขไปเรื่อยๆ หากผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยไว้ด้วยนะครับ ติชมได้ ขอบคุณครับ

เรื่องราวของความเข้าใจผิดจะแบ่งเป็น 3 ภาค

ภาคแรก Misunderstood สิงหา - นที

ภาคสอง Misunderstood ซานตะ - แม็ก

ภาคสาม Misunderstood ฟาบริซิโอ - วันชัย

“พวกมึงจับกูมาทำไม ต้องการอะไร” นทีถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เขามองชายชุดดำตรงหน้า มันน่าจะเป็นหัวหน้าเพราะแต่งตัวภูมิฐาน ส่วนคนอื่นๆ สามสี่คน ก็ใส่ชุดดำ ท่าทางน่าจะเป็นบอดี้การ์ด หรือลูกน้องยืนตามจุดต่างๆ

 “มึงคงทำเรื่องเหี้ยๆ มาเยอะ ถึงจำไม่ได้ว่า ทำอะไรใครไว้บ้าง” สิงหาเสียงเข้มพรางจ้องหน้านที

“......” นทีเงียบได้แต่คิดในใจ

(ไอ้หน้ายักษ์ชุดดำ อ้าว! ไอ้นี่ พูดจาหมาไม่แดก กูทำอะไร? มึงเป็นใคร? ผมได้แต่จ้องตามันด้วยความโกรธ มึงบอกมาก็สิ้นเรื่อง กูจะได้รู้ ว่ากูทำผิดอะไร พูดจากำกวมอยู่ได้)

“กูทำอะไร” นทีถามขึ้น

“มึงต้องคิดเองให้ได้ ว่าทำเหี้ยอะไรไว้ คิดซิ” สิงหาจ้องไปที่นที แทบจะกินเลือดกินเนื้อ เขาแค้นมันมาก  มันคงทำเรื่องเลวทรามไว้เยอะเลยซินะ ถึงจำไม่ได้ว่าทำอะไรใครไว้บ้าง

“กูไม่รู้ กูทำอะไร” นทีตอบอย่าง เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย หน้าตาบูดบึ้ง

“มึง มึงถีบกูทำไม?”

“กูอยากถีบ” ฟังคำตอบมันโคตรกวนเบื้องล่าง

“มึงมาทำไมดึกๆ มารยาทมีไหม”

“มี แต่ไม่ใช้กับคนอย่างมึง”

“ไอ้..” คำว่า เหี้ย กลืนลงท้อง ไอ้นี่มันบ้า เดี๋ยวได้กินตรีนมันอีกรอบ ก่อนนอน

“กูให้เวลามึงคิดทั้งวันได้คำตอบยัง”สิงหาตะคอกขึ้น

“มึงจะให้เวลากูทั้งชาติ กูก็คิดไม่ออกหรอก บอกกูมาเลยดีกว่า ว่ากูทำอะไรมึง เรื่องจะได้จบๆ” นทียืนกอดอกต่อปากต่อคำกับสิงหา เขาไม่อยากเสียเวลาทำมาหากิน ไหนจะเรื่องเรียนอีก ป่านนี้ไอ้แม็กซ์เพื่อนสนิทของนทีคงเป็นห่วงแย่แล้วที่เขาหายมาแบบนี้

“กูบอกตรงๆ นะ กูลูกผู้ชายพอ ทำอะไรไว้ กูรับผิดชอบโว้ย” พอพูดจบนทีก็จ้องหน้าสิงหา

คำว่ารับผิดชอบ คำนี้ทำให้สิงหาโกรธมาก ไอ้ทีมึงตอบคำถามผิดแล้ว สิงหาเดินเขาไปหานทีกระชากคอเสื้อมันขึ้นมา และจ้องไปในตานที “รับผิดชอบเหรอ?” สิงหาตะคอกเสียงดังพร้อมกับซัดมัดเข้าที่หน้า ชกเข้าที่ท้อง จนนทีล้มลง แล้วกระทืบอีกสองสามครั้ง

“โอ้ย! อั๊ก! มึงซ้อมกูทำไม” นทีนอนร้องโอดโอย เขาเจ็บและจุกไปหมด เสียงของนที ทำให้สิงหายั้งเท้าไว้ ไม่งั้น นทีคงตายคาเท้าสิงหาแน่ เพราะเขาเป็นคนตัวสูงใหญ่ หมัดเท้าก็เลยหนักไปด้วย เคยซ้อมคนปางตายมาแล้ว

“คนอย่างมึง แดกตีนกูก่อนนอนดีแล้ว” สิงหาตะคอกด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดด้วยความโมโห และเดินออกไป

“ฮึก ฮึก” เสียงกลั้นสะอื้นของนที เขาเจ็บกายและเจ็บใจตัวเอง ที่เขาทำอะไรไม่ได้ หนีไปก็ไม่ได้ ทำอะไรผิดก็ไม่รู้ เขานอนตัวงอ ยกมือขวาขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลริน เขาเป็นแค่ผู้ชายอายุยังไม่ถึงวัยเบญจเพสเลย กลับต้องมาพบเจอกับเรื่องร้ายๆ หลายเรื่อง นทีจึงทนไม่ไหว เลยร้องให้ออกมา ที่เขาทำเป็นเก่งเถียงคำไม่ตกฟากเพราะมันจะได้กลบเกลื่อนความกลัว เขายอมรับว่าสิงหาเป็นผู้ชายที่น่ากลัวจริงๆ