อ๋องสารเลวผู้นี้อำมหิตเกินใคร

หลูเค่อเอ้อ ชนเผ่าติดต่อกับแคว้นซีเป่ยด้านทิศตะวันตก เป็นเผ่าที่ได้ลงนามสัญญาสงบศึกมาช้านาน และเป็นพันธมิตรที่ดีกับซีเป่ยเสมอมา ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีทองตัดกับท้องฟ้าสีคราม มีเมฆประดับแซมสีขาวเป็นระยะช่างเป็นภาพที่สวยงามจับตาจนเหรินเล่อคิดว่านี่คือสวรรค์บนดิน และเป็นสิ่งที่ปรารถนามากที่สุดในชีวิตของนาง  

         ได้อยู่กับแผ่นดินที่เป็นบ้านของตัวเองมีอันใดจะเปี่ยมด้วยความสุขกว่านี้อีกหรือ

         “ยะ!” อาชาสีขาวทะยานพุ่งเข้าหาเนินที่เป็นทุ่งดอกหญ้าสีขาวอย่างรวดเร็ว สองมือของเหรินเล่อโบกโบยไปกับสายลมคล้ายกำลังร่ายรำอยู่บนหลังม้า ผีเสื้อโบยบินไปรอบกายของนางทำให้นางกระโดดลงมาจากหลังม้า ร่วมเต้นรำไปกับมันแต่เพียงไม่นานเหรินหลี่เฉียนพี่ชายของนางเรียกดับฝันของนางฉับพลัน 

         “เหรินเล่อท่านพ่อเรียกพบ” 

         เหรินเล่อหันไปย่อคิ้วมุ่ยหน้าให้พี่ชาย แต่ใบหน้าของพี่ชายดูคล้ายไม่สบอารมณ์เลยสักนิด ราวกับมีเรื่องหนักอกหนักใจ 

         “มีอะไรหรือไม่ท่านพี่” 

         “มี!” เสียงตอบไร้หางเสียงของพี่ชายทำให้นางไม่รั้งรออีกต่อไป หลังจากถึงเผ่าของตนเองโฉมสะคราญเดินฉิว

ตรงไปยังกระโจมกลางที่เรียกประชุมขุนนางทันที

         สีหน้าทะมึนตึงของบิดา กับสายตากดดันของเหล่าขุนนางที่เพ่งมองมายังร่างของสตรีที่เป็นดั่งเทพธิดาของแคว้นคล้ายกำลังเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นแล้ว นางจึงนิ่งสงบรอฟังคำสั่งของท่านพ่อทันทีหลังทำความเคารพ 

         “หลูเค่อเอ้อ ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าแล้ว เล่อเล่อ” เหรินจิ้นบิดาของเหรินเล่อและเหรินหลี่เฉียน 

กล่าวออกมาอย่างหนักใจ ภายในเต็มไปด้วยความอึดอัด ทั้งสงสารและเห็นใจบุตรสาวเพียงคนเดียวของตัวเอง ที่นอกจากกำพร้าแม่แล้ว นางยังต้องพลัดพรากจากถิ่นฐานบ้านเกิดเมืองนอนในวัยที่กำลังจะมีความสุข

         “ข้ายินดีช่วยเจ้าค่ะ...หากนั่นจะทำให้เผ่าหลูเค่อเอ้อสงบสุข ข้าจะทำ” 

         หลังจากคำฟังบิดาแล้ว นางไม่อยากตกลงก็จำต้องตกลง เพื่อช่วยเหลือบิดาและเผ่าของตนเอง นางจึงต้องสละชีวิตนางเพียงหนึ่ง แลกกับความสุขของทั้งชนเผ่าเรือนแสน 

         ‘การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์’ นางเองก็อยากเห็นหน้า ผู้ใดกันริคิดการเชื่อมสัมพันธ์ด้วยวิธีโง่เง่าสิ้นดีนี้