ห้ามก็อปรูป ลอกเลียนแบบ ดัดแปลงเนื้อหาทุกกรณี หากพบเห็นจะดำเนินคตีสูงสุด
…………………………..
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ผู้แต่งไม่ได้มีเจตนาทำให้ตัวละครเสียหายแต่อย่างใดอาจมีเนื้อหาเกินจริงไปบ้าง ในเนื้อหามีการใช้ความรุนแรงทั้งทางเพศ และวาจาเพื่ออรรถรสในการอ่าน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และติชมด้วยวาจาที่สุภาพ
………………………………………….
@ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
@ ไม่เหมาะสมแก่เด็กและเยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
@ สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๕๘ โดย
@ ไม่อนุญาตให้ทำการสแกน ดัดแปลงเนื้อหา คัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมด เพื่อนำจำหน่าย หรือ คัดลอกอ่านทั้งสิ้น หากพบเห็นผู้กระทำผิดดังความกล่าวข้างต้น จะทำการดำเนินคดีทางกฎหมาย…
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
กฤชพล หรือมังกร พี่ชายข้างบ้านที่หายไปโดยไม่บอก
เฌอริตาร์ เฌอริ น้องสาวข้างบ้านที่แอบรักพี่ชายข้างบ้าน และเฝ้ารอความรักจากพี่ชาย
…………….
สปอย
"งั้นเฌอถามใหม่" เช็ดน้ำตาเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมาตั้งคำถามอีกครั้ง คำถามที่เป็นตัวชี้วัดความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกฤชพล ว่ามันจะเดินหน้าต่อ หรือว่าพอแค่เพียงเท่านี้
"เฮียคิดจะรักเฌอบ้างปะ?"
"เฌอ..."
"ได้ไหม! ตอบมาดิ ได้ไหม เคยมีความคิดที่จะรักเฌอแทนเขาไหม เขาคนนั้นที่ข้ามฟ้าข้ามทะเลมาหาเฮียอะ"
"มันไม่เหมือนกันเฌอ"
"ตรงไหนวะ?" ได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นทั้งหยาดน้ำที่เอ่อคลอ
“…”
"เฮียคบกับเขามานาน ส่วนเฌอชอบเฮียมานาน เผลอๆ แม่งนานกว่าที่เฮียคบกับเขาอีก เฌอยังสู้เขาไม่ได้ตรงไหนวะ ไหนเฮียบอกเฌอหน่อยดิ บอกให้เฌอรู้หน่อย บอกเหตุผลมาหน่อย!"
ตะโกนถามออกไปเสียงดังลั่น ในขณะที่กฤชพลเหมือนขากรรไกรถูกแช่แข็ง เขาเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ได้แต่ขยับเท้าเข้าไปหาคนตรงหน้า ใช้มือหนาดึงตัวบอบบางของเฌอริตาร์เข้ามากอดเท่านั้น
"...ฮึก!"
“…” เขาลูบฝ่ามือปลอบประโลมแผ่นหลังสั่นเทิ้มช้าๆ ส่วนเฌอริตาร์ยังคงดึงดันจะเอาคำตอบให้ได้
"ตอบมาดิ ตอบมา!" ตะโกนเสียงดังทั้งใบหน้าที่แนบชิดอยู่กับแผงอกอุ่น
กำปั้นน้อยๆ ทุบใส่มันสองสามครั้ง อยากจะทุบให้แรง แรงจนกฤชพลต้องรู้สึกเจ็บลึกไปถึงหัวใจที่เต้นอยู่ด้านในนั้น
ทว่าพอคิดแค่ว่าคนตรงหน้าต้องเจ็บ เฌอริตาร์กลับรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าเสียอีก สุดท้ายก็ทำไม่ลง ทำได้แค่รัวกำปั้นเบาๆ ใส่ไปเท่านั้นเอง
"..."
เงียบ ไม่มีคำตอบอะไรกลับมาจากร่างสูงที่หวั่นสั่นเพราะแรงทุบอกน้อยๆ ยิ่งคนน้องดื้อดึงจะทุบ เขาก็ยิ่งดื้อดึงจะกอดให้แน่นมากขึ้นไปอีก มากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ กระทั่งเฌอริตาร์หมดฤทธิ์ยืนหอบเสียงสะอื้นอยู่ในวงแขนนั่นแหละ เขาถึงได้ยอมคลายอ้อมกอดลง
"ฟังเฮียก่อนนะ ฟังเฮียหน่อย" พูดทั้งที่สองฝ่ามือยกแก้มเนียนเปียกน้ำตาขึ้นมาประคอง อยากจะสบกับดวงตากลมโต
ทว่าเฌอริตาร์กลับหลุบหนี
"งั้นก็พูดมา"
"...เฮีย...เฮียขอเวลาหน่อยได้ไหม"
"ขอเวลา?"
Guest
