แค้นของเจ้าข้าจะสะสางให้เอง

"อึก" พระชายาเกาขยับริมฝีปากซีดขาว มองแล้วเหมือนคนขาดน้ำอย่างไรอย่างนั้น ท่าทางนางอยากพูดอะไรบางอย่าง ทว่าน้ำเสียงของนางเหือดหาย ส่วนเรี่ยวแรงไม่ต้องกล่าวถึง ตั้งแต่ต้องพิษร้าย เกาเสวี่ยซูก็ขยับเขยื้อนร่างกายไม่ได้เลย ทำได้เพียงกลอกตาไปมาและเบือนหน้าบางคราว

ในยามนี้บุรุษที่นางเฝ้าถวิลหามาปรากฏกายข้างเตียง ความดีใจพลุ่งพล่านแผ่กระจาย นางสื่อสารผ่านทางสายตา ช่วยข้าด้วยศิษย์พี่ใหญ่ ความทรมานที่ได้รับทำให้ท่านหญิงหมิงอวี้จดจำความเคียดแค้นฝังลึกเข้ากระดูกดำ

หลี่ชินอ๋องไล่สายตาสำรวจพระชายาเกาตั้งแต่หัวจรดเท้า นางไม่เหลือสภาพท่านหญิงสูงศักดิ์ผู้เย่อหยิ่งอีกต่อไป "อาซู เจ็บมากหรือไม่" หลี่ลู่เหอทรุดกายนั่งลงตรงขอบเตียง ยื่นมือไปลูบใบหน้าซูบผอมและดำคล้ำ

"อาซู" มองปราดเดียวก็รู้ว่าร่างกายนี้ต้องพิษมิได้ถูกถอนออกไปดังข่าวที่กระจายไปทั่วเมืองหลวง "ศิษย์พี่ใหญ่มาแล้ว ศิษย์พี่รองก็มา ส่วนศิษย์พี่สามของเจ้าอยู่ต้านศึกที่ชายแดนบูรพา" จากคำพูดหลี่ชินอ๋องทำให้รู้ว่าหลงเจียงอ๋องเกาอู๋เฉินนั้นได้รับลูกศิษย์ไว้ทั้งหมดสี่คนด้วยกัน