ผมหน่ะก็เเค่คนงานในฟาร์ม

เชื่อเรื่องคนเราจะรักใครคนนึงต้องรักกันที่ภายในไม่ใช่ภายนอกไหมหล่ะครับ คนเราไม่ว่าจะสูงต่ำดำขาวจะอ้วนจะผอมขอเเค่จิตใจดีก็พอ ผมหน่ะไม่เชื่อเรื่องนี้หรอกครับผมพิสูจน์มันมาด้วยตัวของผมเองเลยหล่ะครับ คนส่วนใหญ่ก็ดูหนังสือกันที่ปกทั้งนั้นเเหละครับเเค่ปกมีภาพสวยๆเนื้อหาข้างในจะเป็นยังไงก็ช่างหรือจะให้ตรงๆเลยก็คือเเค่หน้าตาดีก็มีชัยไปกว่าครึ่งเเล้ว…

ผมยังจำเรื่องราวสมัยผมอยู่มัธยมได้ดีเลยหล่ะครับมันเป็นครั้งเเรกเเละครั้งเดียวเเละอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมรู้สึกชอบใครคนนึง พอกลับมามองตัวเองดีๆมันก็เเค่ความรู้สึกชอบเเบบเด็กๆที่ไม่รู้ประสีประสาอะไรนั่นเเหละครับ ภาพของตัวผมเองที่ตัวอ้วนสวมเเว่นกำลังรวบรวมความกล้าที่จะสารภาพว่าชอบรุ่นพี่คนนึงเเล้วรุ่นพี่คนนั้นก็ตอบตกลงมันเป็นอะไรที่ดีมากๆเลยหล่ะครับการที่คนที่เราเเอบชอบชอบเรากลับมา ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้เเม่นเลยหล่ะครับ

เเต่ก็นะทั้งที่รู้อยู่เเล้วว่ามันไม่น่าจะเป็นความจริงได้ เเต่ผมก็ดันชอบที่จะได้รักรุ่นพี่คนนั้นชอบที่มีพี่เค้าอยู่ข้างๆผมที่ตอนนั้นไม่มีความมั่นใจอะไรทั้งนั้นมันเหมือนฝันเลย เเต่เเล้วสุดท้ายผมก็ต้องตื่นจากฝัน

“เออกูขอถามอะไรมึงหน่อยดิมึงชอบน้องเหมมันจริงๆเหรอวะ..?”

“ไม่หว่ะทำไมมึงคิดงั้นวะ..”

“งั้นก็เเสดงว่ามึงหลอกน้องมันอะดิ”

“เออดิสนุกดีหว่ะ..มึงนึกเหรอวะว่ากูจะชอบน้องมันจริงๆ”

ผมยังจำประโยคบทสนทนาที่รุ่นพี่คนนั้นคุยกับเพื่อนของพี่เค้าได้ดี ก็นะอย่างที่เค้าบอกเอาไว้ว่าฝันดีเเค่ไหนสุดท้ายก็ต้องตื่นมาเผชิญกับโลกความเป็นจริงที่เเสนเจ็บปวดสำหรับผมในตอนนั้นความรู้สึกมันเเย่มากๆจนผมอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

“อ้วนอย่างกับหมูเเบบนั้น เเถมเนิร์ดจืดชืดขนาดนั้นกูจะไปสนใจได้ไงวะ”

“มึงนี่เเม่งร้ายหว่ะ..”

“เออดิ..กูเบื่อเมื่อไหร่กูก็จะทิ้งน้องมันเเค่นี้ก็จบละ..”

ใจร้ายเป็นบ้าเลยนะครับสำหรับคนคนนึงเเต่ก็นะไม่ชอบก็คือไม่ชอบจะให้ตายยังไงหรือเวลาผ่านไปนานเเค่ไหนเค้าก็ไม่มีทางชอบผมอยู่ดี ไม่ชอบเเล้วมาหลอกกันทำไมเห็นผมเป็นตัวตลกงั้นเหรอ มันน่าตลกตรงไหน คิดเเล้วตอนนั้นผมไปเอาความกล้ามาจากไหนกันนะน่าอายเป็นบ้า ผมเสียใจอยู่เป็นเดือนๆเลยนะเท่าที่ผมจำได้ผมหล่ะสมเพชตัวเองจริงๆ

พอมาย้อนคิดๆดูเเล้วตอนนี้ผมว่างๆอยู่พอดีหลังจากเรียนจบผมก็ไม่ใช่คนอยากเอาชนะอะไรหรอกนะ ผมก็เเค่คนธรรมดาๆคนนึงที่ต้องการงานทำถึงผมไม่จำเป็นต้องทำงานผมก็มีเงินใช้ไปทั้งชาติเเล้วก็เถอะ เเต่ผมก็ได้ข่าวว่าฟาร์มของพี่เฟรมกำลังจะเจ๊งซะด้วยสินะ ผมไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าเเค้นอะไรหรอกนะเเต่ผมจะทำให้พี่เค้ารู้ว่าผมหน่ะไม่ได้เป็นไอเด็กอ้วนเเล้วผมจะทำให้พี่เค้าขาดผมไม่ได้เลยเเล้วถึงตอนนั้นผมจะปฏิเสธพี่เค้าเอง

เเต่ไหงผมดันต้องมาช่วยกู้วิกฤตฟาร์มที่กำลังเจ๊งด้วยหล่ะวะเนี่ย เเล้วทำไมพี่เค้าต้องมาทำดีกับผม หรือพี่เค้าจะจำผมได้ต้องไม่ใช่เเน่ๆเพราะพี่เค้าคงจะไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาอยู่เเล้วหนิ ถ้าฟาร์มนั่นจะเจ๊งหน่ะผมนี่หล่ะจะช่วยให้เจ๊งเร็วขึ้นเอง..