“ผมแค่คิดว่าถ้านายไว้ผมยาวคงน่ารักดี เห็นทีแรกเกือบจำไม่ได้”
เบียร์ไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างเสียงฝีเท้ากับเสียงหัวใจอันไหนดังกว่ากัน
คำพูดก้องสะท้อนในหูซ้ำ ๆ น่ารัก? จะน่ารักได้ยังไง ไม่เคยมีใครชมว่าเธอน่ารัก
นี่อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด เบียร์พยายามหาทฤษฎีอะไรสักอย่างมาอธิบาย เขาน่าจะแค่อยากชมที่เธอทำงานไว หรือไม่ก็อยากแกล้ง
ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ
“เลิกหลบหน้าได้แล้ว" เสียงนุ่มทุ้มกระซิบแผ่วเบา ลมหายใจร้อนรดปลายจมูก “นี่ผมกำลังเปิดโอกาสให้นายเป็นฝ่ายเริ่มนะ"
“เริ่มอะไร ไม่เริ่ม ฉันจะกลับบ้าน"
“โรซี่จะมาแล้ว"
จริงอย่างเขาว่า ฟังจากเสียงฝีเท้าแล้วอีกไม่นานโรซี่คงหาพวกเราเจอ
แต่นั่นมันปัญหาของเขา เธอต้องรีบไปจากที่นี่ ลุงคนสวนอาจกำลังรอให้เธอกลับไปช่วยตัดหญ้าหลังบ้าน เธอไม่อยากให้คนแก่รอนาน เบียร์เหลือบมองรอบ ๆ พยายามหาทางหนี แต่กลับถูกเขาเชยคางขึ้น บังคับให้สบสายตา
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนลุ่มลึก ราวกับมีพลังดึงดูดทุกอย่างเข้าไปข้างใน
“ถ้านายไม่เริ่ม…”
ต้องไปเดี๋ยวนี้ ต้องรีบออกไปจากที่นี่
อย่าให้เขารังแก
ทว่าใบหน้าถูกฝ่ามือใหญ่ล็อกไว้ เขาโน้มตัวลงมาช้า ๆ เบียร์แทบจะเห็นขนอ่อนทุกเส้นบนผิวเนียนละเอียดของเขา จึงรีบใช้มือดันร่างสูงให้ถอยห่าง
ริมฝีปากเขาเฉียดของเธอไปแค่มิลเดียว
คนถูกปฏิเสธปรือตาลง ความไม่พอใจทอประกายเบื้องหลังแพขนตาหนา ก่อนแทนที่ด้วยแววมาดร้าย เอาแต่ใจ
“ช่วยแสดงให้เก่งเหมือนตอนอยู่กับผู้ชายคนอื่นหน่อยสิ"
เบียร์ไม่ทันแกล้งครางหงิงให้ดูน่าสงสารด้วยซ้ำตอนริมฝีปากอุ่นกดทับลงมา...
*
คำเตือน นิยายเรื่องนี้เน้นเบาสมอง หาสาระไม่ได้ มีการอธิบายกิจกรรมทางเพศอย่างโจ่งแจ้ง ตัวเอกค่อนข้างหยาบคายในช่วงแรก แต่จะดีขึ้นตามกาลเวลา เนื้อเรื่องช่วงหลังหนักหน่วงนิดหน่อย มีการฆาตกรรม ตัวละครสีเทา บางตัวมีปัญหาทางจิต
*
เรื่องนี้นักเขียนแต่งใกล้จบแล้ว (90%) ฉะนั้นลงจบแน่นอน กดเข้าชั้นรอได้เลย ไม่มีทิ้ง ไม่มีเท
Guest
