ชานนท์ทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างที่มีร่างวีนัสนอนหันหลังให้ เขาไม่แน่ใจว่าเธอหลับหรือมีสติอยู่ แต่ก็เขยิบตัวเข้ามาแนบชิดร่างอรชร พาดแขนสวมกอดเธอช้า ๆ ทว่าฝ่ายหญิงสะดุ้งตกใจ
“ตื่นอยู่เหรอ? ขอโทษที่ทำให้ตกใจ”
วีนัสน้ำตารื้นเมื่อถูกเขาสัมผัส รู้สึกขยะแขยงที่ชานนท์กล้ากอดกันทั้งที่เพิ่งลงมือ ‘ฆาตกรรม’ ลูกของเรามาหมาด ๆ
“ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าสถานะของเธอคืออะไร”
วีนัสน้ำตานองจนเริ่มหายใจไม่ออก ร่างกายเริ่มสั่นเทิ้มเพียงเขาชะโงกหน้ามาจูบแก้มร้อนผ่าว
“โกรธฉันเหรอ? อย่าโกรธเลยน่า...นะ”
“คุณกำลังจะทิ้งเฟิร์สใช่ไหมคะ”
วีนัสพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้าชายหนุ่ม หากเขายังตีหน้าระรื่นทำเป็นทองไม่รู้ร้อน และไม่สนว่าเธอจะเสียใจแค่ไหน
“พูดว่าทิ้งมันก็ดูจะไม่แฟร์สำหรับฉัน...ก่อนเริ่มความสัมพันธ์เราตกลงกันว่ายังไง? ฉันแค่ต้องการหาเด็กสะอาด ๆ สักคนมานอนด้วย ช่วยระบายความใคร่ความอยากตามประสาผู้ชาย ไม่ได้จริงจังหรือต้องการให้ใครมาผูกมัด”
“แล้วที่ผ่านมา...”
“อะไรคือที่ผ่านมางั้นเหรอ! ฉันจ่ายค่าตัวเลี้ยงดูเธอแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างยังไม่พอรึไง? ถ้ารู้ว่าจะงอแงงี่เง่าขนาดนี้ วันนั้นฉันจะไม่เลือกเธอเด็ดขาด”
“ถ้าเฟิร์สไม่อยากได้เงินแล้ว คุณจะยังอยู่ด้วยกันไหมคะ เฟิร์สไม่อยากเสียคุณไป”
“ฉันคงทำให้ไม่ได้ เพราะเดือนหน้าฉันกำลังจะแต่งงาน”
ชานนท์ หรือ โอ๊ค อายุ 41 ปี
วีนัส หรือ เฟิร์ส อายุ 21 ปี
Guest
