หนิงอ้ายลืมตื่นขึ้นมาอีกครั้งในสถานที่ไม่คุ้นตา พยายามส่ายศีรษะ ปรับสายตาเพื่อให้มองเห็นวิสัยทัศน์เบื้องหน้าให้แน่ชัดมากยิ่งขึ้น
แปลก…ช่างแปลกเหลือเกิน
เมื่อคืนเขายังจำได้ว่าตนเองนั้นกำลังนั่งรถสาธารณะเพื่อจะเดินทางกลับบ้านหลังจากแยกย้ายจากกลุ่มเพื่อนที่กว่าจะครบองค์ประชุม เวลาก็ล่วงเลยมานานหลายเดือนเพราะต่างคนต่างมีภาระ มีหน้าที่ให้ต้องรับผิดชอบ การจะนัดเจอกันได้ในวัยทำงานอย่างพวกเรานั้นไม่ง่ายเลย สังสรรค์กันพอหอมปากหอมคอตีหนึ่งจึงพากันแยกย้าย
…ทว่าเขาจำอะไรหลังจากนั้นไม่ได้อีกเลย
ให้ตายเถอะ!
ตื่นมาอีกครั้งก็มาอยู่ที่นี่แล้ว!
เพียงไม่นานความทรงจำของใครอีกคนก็ไหลผ่านเข้ามาในหัว ราวกับสารคดีชีวิตเด็กหนุ่มผู้ยากไร้ ทำเอาปวดแปลบไปทั้งศีรษะจี๊ดๆ
ยังไม่ทันประมวลผลเรื่องราวของเจ้าของร่างเดิมให้ครบถ้วน
เขากลับได้ยินเสียงเล็กๆเสียงหนึ่งเข้า
“เตี่ยเตี่ย จื่น จื่น”
ทะลุมิติมายังไม่พอได้ของเป็นแถมสามีกับลูกเลี้ยงมาให้ด้วย
โอ้สวรรค์ชีวิตผมจะบันเทิงเกินไปไหมหา….
Guest
