กลิ่นมนตรามหัศจรรย์ต้องสาป

“เจ้าไปไม่ได้! ไม่ได้…!” น้ำเสียงหนักทุ้มพูดวนประโยคเดิมข้างหู ดวงตาสีน้ำเงินดุจน้ำตาทะเลสั่นไหวราวคลื่นพายุโหมใส่ เขาปล่อยเธอไปไม่ได้!! ถ้าให้เธอไป เขาคงไม่ได้พบเธออีก แค่คิดแบบนั้นหัวใจเขาก็เหมือนถูกฉีกออกราวกับจะตายลงตรงนี้ “ปล่อยข้าไปเถอะ…ข้าทนต่อไปเพื่อท่าน…ไม่ไหว..อีกต่อไปแล้ว…”เสียงราบเรียบแผ่วเบาออกจากริมฝีปากสวย ดวงตาอันงดงามราวภาพวาดของเจนนิสทอประกายความเจ็บปวดและผิดหวัง อ้อนวอนต่อชายตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้ายให้ปล่อยเธอไป “ทางเดียวที่เจ้าจะไปจากข้าได้คือความตายเท่านั้น…”นาธาเนียนกล่าวก่อนจะกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากเรียวสวยนั้นอย่างรุนแรง น้ำตาไหลอาบแก้มเจนนิสชายหนุ่มยังคงไม่หยุด เขาจรดริมฝีปากละเมียดต้นคอยาวระหงส์ ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไป!!!!