เมื่อผู้หญิงที่ก่ายกอดกันทุกวันหักหลัง เธอจะต้องชดใช้ แม้จะเป็นการทำร้าย 'ดั่งดวงฤทัย' ของตัวเองก็ตาม!
ปล. ร้ายครั้งเดียวเป็นโบ้ตลอดไป
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
“นายเหมืองจะจุ๊บหรือจูบคะ”
“มากกว่าจุ๊บหรือจูบได้ไหม”
“มากกว่าแบบไหนเหรอคะ”
“แบบนี้...”
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
ยามชัง...น้ำตาลยังว่าขม
“ถ้าจับไม่ได้คาหนังคาเขา ก็คงไม่ยอมรับสินะ”
ร่างบอบบางที่สั่นเทาจนตัวโยนเช่นนั้นทำให้ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนเส้นเลือดบริเวณหน้าผากปูดโปนขึ้นมาด้วยความโกรธ เขาไม่รู้ว่าเขารำคาญเสียงร้องไห้อย่างไร้เดียงสาของหล่อนหรือเพราะโกรธตัวเองที่ใจอ่อนทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเธอ
“เลิกทำเป็นใสซื่อเสียทีเพลงพนา! ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว!”
เพราะแววตาที่ใสซื่อเช่นนั้นทำให้เขาหลงหัวปักหัวปำ หลงใหลคลั่งใคร่ถึงกับคิดทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่ด้วยกันตลอดไป
เสียงเข้มกล่าววาจาด้วยความกรุ่นโกรธ มองร่างอรชรที่ตัวสั่นอยู่บนเตียงด้วยแววตาน่ากลัว หญิงสาวส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัว
นายเหมืองเมฆา...สามีที่อ่อนโยนคนนั้นของเธอหายไปไหน
“ฤทัยไม่รู้เรื่องจริงๆ นะนายเหมือง...ฤทัยไม่รู้”
เธอไม่รู้ว่าตัวเองพร่ำบอกประโยคนี้กับเขาไปกี่ครั้งกันแน่ และแน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจ!
“งั้นฉันจะทำให้ระลึกได้ว่าเธอทำเรื่องเลวระยำแค่ไหน!”
ชายหนุ่มก้มลงหยิบโซ่ตรวนเส้นยาวขึ้นมาถือไว้ในมือด้วยความป่าเถื่อนจนหญิงสาวถอยกรูดจนชิดหัวเตียง หากแต่มือแข็งแรงที่ไวกว่ากระชากข้อเท้าหล่อนอย่างแรงจนร่างบางไถลลงมาใกล้ตัว
“ฉันจะจองจำเธอไว้ในขุมนรกนี่จนกว่าเธอจะคายออกมาว่าในหัวสวยๆ ของเธอยังมีแผนชั่วอะไรอีก!!”
“กรี๊ดดด”
เสียงหวานกรีดร้องออกมาดังเมื่อเขาใช้โซ่เส้นหนาพันรอบขาของหล่อนเอาไว้ก่อนจะล็อกกุญแจอย่างแน่นหนา
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
ยามรัก...ฟาดหมดไม่สนหน้าไหน
น้องเพลง เจ็บตรงไหนไหม พี่มาหาแล้ว”
ห้วงอารมณ์ที่ดูเหมือนจะสิ้นหวังหมองหม่นเมื่อครู่ถูกทดแทนด้วยความหึงหวงจนทำให้ใบหน้าของเมฆาดำคล้ำขึ้นมา แววตาคมคู่นั้นมองดูไอ้หมอหน้าจืดที่เดินผ่านเขาเข้าไปหาหญิงสาวพร้อมกับจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
“น้องเพลงเป็นอะไรหรือเปล่า”
อะไรคือจับมือ? อะไรคือน้องเพลง?
“เพลงไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ปวดหัวกับปวดตัวนิดหน่อย”
มิหนำซ้ำเพลงพนายังตอบออกมาเสียงหวาน ไม่ดึงมือนุ่มๆ นั่นกลับมาเหมือนกับที่ปฏิบัติต่อเขาอีกด้วย
มันเป็นใครวะ!
“พี่บอกแล้วว่าวันนั้นให้เดินทางมารายงานตัวพร้อมกับพี่จะปลอดภัยกว่า แต่น้องเพลงก็ไม่เชื่อ”
ร่างสูงใหญ่ที่สวมใส่เสื้อยืดสีกรมท่ายืนเท้าสะเอว มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าตาเขียวไปหมด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครมองเห็น เจ้าที่ ที่ยืนอยู่ตรงนี้สักนิด
เมฆามองดูคนทั้งสองที่พูดคุยกันอย่างสนิทสนมแล้วก็หางตากระตุกขึ้นมา ไอ้หมอตัวขาวตาตี๋คนนี้มันใครกัน เหตุใดหญิงสาวถึงได้ยอมให้หมอนี่จับมือ?
นานแล้วยังไม่ปล่อยเลยนะ!
“คุณเป็นใคร”
“ผมเหรอ” ชายร่างสูงโปร่งสวมใส่เสื้อกาวน์สีขาวตัวยาวหันมาพร้อมกับใช้นิ้วชี้ตัวเองเมื่อได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นทางด้านหลัง “ผมเป็นหมอครับ คุณล่ะเป็นใคร มาทำอะไรที่ห้องของน้องเพลง”
สายตาคมอ่านป้ายชื่อที่ติดอยู่กับกระเป๋าเสื้อนั่นอย่างขะมักขะเม้น ‘นพ.ชลธาร’ เดี๋ยวเราได้เห็นดีกัน
เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ตอบ ชลธารก็หันไปทางเพลงพนาแล้วถามขึ้นมาเสียงสูง
“เพื่อนน้องเพลงเหรอครับ พี่ไม่เห็นรู้เลยว่าน้องเพลงมีเพื่อนที่ต่างจังหวัดด้วย”
คนเรามันต้องรู้ทุกเรื่องเลยหรือไงวะ ผัวเขายืนอยู่ทนโท่แท้ๆ ยังไม่รู้เลย!
“เปล่าค่ะ เขาแค่จำคนผิดน่ะ”
นิยายแนว Feel good น่ารักหนุบหนับหัวใจ
อาจจะมีดราม่านิดหน่อย (?) เพื่อเพิ่มอรรถรสของเรื่อง
แต่นายเหมืองของไรท์คือพ่อไมโครเวฟ (ที่ร้อนจนไหม้ในบางฉาก) อย่างแน่นอน
รับรองว่าคุณผู้อ่านจะต้องหลงรักนายเหมืองเมฆาแน่นอนค่ะ
**คำเตือน** นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับคุณผู้อ่านที่ขาดความหวานหรือต้องการฮีลหัวใจ คุณผู้อ่านท่านใดที่มีภาวะน้ำตาลในเลือดสูง รบกวนเตรียมอินซูลินเอาไว้ใกล้ตัวเพื่อป้องกันภาวะ hyperglycemia (น้ำตาลในเลือดสูงเกินกว่าเกณฑ์มาตรฐาน) ด้วยความปรารถนาดีจาก...คุณหมอเพลงพนา ❤
Guest
