คุณหมอแสนร้าย พ่ายรักแสนลวง

“หนูมาให้คำตอบคุณลุงค่ะ” ฉันพูดพลางมองคุณลุงและคุณป้า เป็นเชิงหยั่งถาม

“นี่คุณเพียงพร เป็นภรรยาของลุงเอง ซึ่งลุงได้เล่าทุกอย่างให้ป้าเขาฟังแล้ว” คุณโสภณรีบอธิบาย

“ค่ะ หนูมีความจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก หนูไม่อยากทำแบบนี้เลยค่ะ แต่โอกาสมันไม่ได้มีมาบ่อยๆ และถ้าต้องเลือกระหว่างความสุขของคนในครอบครัว หนูจะแต่งงานกับคุณหมอค่ะ” ฉันกลั้นใจพูดประโยคยาวที่นั่งคิดมาก่อนหน้านี้ หน้าไม่อายใช่เลยใช่ไหม? ฉันก่นด่าตัวเองในใจ

“หนูนันท์” คุณเพียงพรเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเอ็นดูระคนสงสาร

“หนูนันท์พิจารณามาดีแล้วใช่ไหม?” คุณโสภณถามด้วยน้ำเสียงเช่นเดียวกับผู้เป็นภรรยา

“ใช่ค่ะ หนูมีสติครบถ้วนทุกประการ ในสัญญาแต่งงานมีข้อกำหนดอะไรบ้างค่ะ?” ฉันตอบและถามกลับอย่างหนักแน่น

ใช่...ฉันพิจารณามาดีแล้ว จากพฤติกรรมของหมอเถื่อนที่มีต่อฉัน ทั้งหยาบคายและแสดงความรังเกียจกันอย่างเห็นได้ชัด เขาจะไม่มีทางมาล่วงเกินฉันแน่นอน อีกประการหนึ่งคือเขามีคุณแซนดี้อยู่แล้ว ไม่ก่อความรำคาญใจให้ฉันแน่นอน ฉันคิดมาแล้วว่าการแต่งงานครั้งนี้ฉันจะไม่มีส่วนเสียหายเลยสักนิด

“ในสัญญาการแต่งงาน ลุงขอแค่อย่างน้อย 1 ปี ส่วนจะนานกว่านั้นก็ขึ้นอยู่กับคนทั้งสอง หนูนันท์จะต้องลาออกจากงานประจำ เข้ามาอยู่บ้านเราในกรุงเทพ มาเป็นแม่บ้านให้ตาวิน” คุณโสภณพูดจบ คุณเพียงพรจึงกล่าวเสริม

“ในส่วนของงาน ถ้าหนูนันท์อยากมีงานทำแก้เบื่อ ครอบครัวเรามีร้านทำขนม หนูนันท์มาทำกับป้าได้” คุณเพียงพรยิ้มแล้วเอ่ยต่อ

“ป้าอยากให้ตาวินได้เจอกับบ้านของหัวใจที่อบอุ่น ให้ได้อยู่กับคนดีๆ ช่วยขัดเกลาให้เขาดีขึ้น”

“ส่วนรายได้ที่ขาดหายไป ลุงจะรับผิดชอบให้ทั้งหมด 30 ล้านบาท ลุงจ่าย 100% ในวันแต่งงาน หนูนันท์เห็นว่าอย่างไร?” คุณโสภณพูดทั้งรอยยิ้ม

“คุณลุง คุณป้า หนูกลัว…” ฉันยังพูดไม่จบ

“ลุงกับป้าอยู่ทั้งคน จะไม่มีใครทำอะไรหนูได้นะลูก” คุณเพียงพรกล่าวแล้วเข้ามาลูบหัวฉัน

“ขอบคุณนะคะที่เมตตาหนู แต่หนูกลัวคุณหมอจะทำร้ายหนูค่ะ” ฉันแสดงความประสงค์ออกไป เพราะความเกลียดอาจทำให้หมอเถื่อนคนนั้นลอบฆ่าฉันก็ได้ ฉันเริ่มคิดและกังวลมากในข้อนี้

“ตาวินหน่ะ เมื่อก่อนเป็นคนสุภาพและอ่อนโยน แต่พอมาพักหลังกลับแตกต่างออกไป แต่จริงๆ แล้วเนื้อแท้ของลูกป้าเป็นคนอ่อนโยน หนูต้องทำให้ตาวินกลับมามีจิตใจที่ดีนะหนูนันท์ ป้าเชื่อว่าหนูจะทำให้ตาวินกลับมาเป็นตาวินคนเดิมของลุงกับป้าได้แน่นอน” คุณเพียงพรกล่าวด้วยสายตามีความหวัง

“ทำไมต้องเป็นหนูค่ะ?” ฉันถามออกไปเพราะสงสัย เพราะชาติตระกูลแบบพวกเขาสามารถหาผู้หญิงที่เพรียบพร้อมในทุกด้านได้ไม่ยากเลย แต่กลับมาเลือกเด็กสาวบ้านนา หน้าตาบ้านๆ ไม่ได้มีความโดนเด่นอะไรเลยเช่นฉัน

“เพราะหนูเป็นหนูที่ไม่ปรุงแต่ง และจิตใจหนูดีงาม” คุณโสภณพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“หนูไม่ได้เป็นคนดีอย่างนั้นหรอกนะคะ ถ้าหนูทำให้คุณลุงและคุณป้าผิดหวังละค่ะ?” ฉันเอ่ยถามออกไป เพราะฉันไม่ได้ใสซื่อบริสุทธ์ และไม่ได้มีความอดทนพอที่จะทำให้หมอเถื่อนคนนั้นกลายเป็นคนที่ดีขึ้นได้แน่นอน

“คนเรามีได้หลายด้าน คนที่ดีโดยเนื้อแท้จะรู้จักแยกแยะ และเลือกปฏิบัติแต่สิ่งที่เหมาะที่ควร ซึ่งลุงมองเห็นข้อนั้นของหนูนันท์” คุณลุงตอบกลับด้วยสีหน้าสุขุมแต่น้ำเสียงอ่อนโยน

“จะบอกว่าป้ากับลุงไม่ได้คาดหวังก็ไม่ใช่ แต่มันไม่ได้ขึ้นกับหนูนันท์คนเดียวนะลูก มันขึ้นอยู่กับตาวินด้วย” คุณเพียงพรกล่าวเสริม

“ถ้าตาวินได้อยู่กับคนที่ดีแล้ว แต่ยังเปลี่ยนเป็นคนที่ดีขึ้นไม่ได้ มันก็ไม่ใช่ความผิดของหนูนะหนูนันท์” คุณโสภณกล่าวมาอย่างอ่อนโยน

“ถือว่าตาวินเสียโอกาสดีๆ และพ่อแม่อย่างเราก็ทำมันเต็มที่แล้ว” คุณเพียงพรเอ่ยเพื่อคลายความกังวลใจของฉัน

“ถ้าอยู่ไม่ครบสัญญา 1 ปีละค่ะ?” ฉันถามออกไปเพราะคาดการณ์จากพฤติกรรมของคุณหมอเถื่อนแล้วไม่น่าจะอยู่กันได้ถึง 3 วัน

“หนูนันท์ต้องทำบ้านให้เป็นบ้าน ให้ตาวินได้อยู่ในบริบทที่อบอุ่น พยายามประครองชีวิตคู่ให้มากกว่า 6 เดือน ค่าสินสอดและสิ่งที่ลุงให้ไปตามสัญญา ถือว่าลุงให้แล้วให้เลย” คุณโสภณกล่าวกับฉันอย่างอบอุ่น

“แล้วถ้าไปไม่รอดถึง 6 เดือนละคะ?” ฉันยังคงถามต่อ

“ข้อนั้น ป้ากับลุงจะช่วยเหลือหนูนันท์เอง แต่ถ้าเกิดหนูนันท์ไม่ไหวแล้วจริงๆ ถึงวันนั้นค่อยมาบอกป้านะลูก” คุณเพียงพรกล่าวกับฉันอย่างเอ็นดู

“หนูจะพยายามทำให้เต็มที่ค่ะ” ฉันกลั้นใจพูดออกมา สร้างความพึงพอใจให้ท่านทั้งสองคลายความกังวลเช่นกัน

“ว่าแต่เราจะทำอย่างไรให้ตาวินยอมแต่งงานละคะคุณพี่” คุณเพียงพรเอ่ยถามผู้เป็นสามี

“เดี๋ยวก็ได้รู้” คุณลุงกล่าวจบก็หัวเราะชอบใจใหญ่ แต่ฉันกับคุณเพียงพรทำหน้าไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้างต่อจากนี้