“เหมียวลงมาผสมเกสรแคคตัส แต่ตอนนี้รู้สึกง่วงแล้ว จะขึ้นไปนอนแล้วค่ะ”
ในที่สุดเหยื่อก็เริ่มไหวตัวทัน แต่นักล่าก็ไวพอที่จะคว้าร่างบางหอมกรุ่นเอาไว้ไม่ยอมให้หนีไปไหนได้ ลูกเหมียวถูกยักษ์ใหญ่เบียดกายแนบชิดจนบั้นท้ายงามงอนแนบกับขอบชั้นวางกระถาง
“เหมียวใจร้าย...คืนนั้นเป็นครั้งแรกของพี่แท้ๆ แต่กลับมาบอกให้ลืมได้ลงคอ...”
ยักษ์ใหญ่กล่าวเสียงเศร้า แต่หน้าขาแกร่งกลับดุนดันแทรกกลางที่หว่างขา ไม่เพียงเท่านั้น มือหนายังคว้าเอามือเธอมาวางทาบที่อกข้างซ้ายของเขาแล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเว้าวอน
“ใจพี่เจ็บจนแทบไม่มีแรงจะเต้นอยู่แล้ว...”
“ละ แล้วยังไงคะ มาบอกเหมียวทำไม?”
ใบหน้าเธอร้อนผ่าวเมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นซ่านจากแผงอกแกร่ง
“ที่บอก ก็เพราะอยากให้เหมียวรับผิดชอบ...”