รักเกิดจาก..ไม่ให้รัก | มี E-Book

คราแรกแค่ต้องการจะกันเธอออกจากชีวิตของเพื่อนเท่านั้น แต่กันไปกันมา เขากลับนำพาชีวิตเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอ และเผลอรู้สึกเองเสียอย่างนั้น  

        ความรู้สึกที่เริ่มต้นจากการ..ไม่ให้รัก(คนอื่น) ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องน่าขัน แต่มันก็เกิดขึ้นกับภามพัฒน์แล้วจริง ๆ  

ภาม – ภามพัฒน์ : “ผมแค่จะเตือนคุณไว้ว่า อย่าเข้าไปยุ่งกับเพื่อนของผมอีก ถ้าไม่ถอยตอนนี้ ผมจะทำให้คุณถอยเอง” 

ดาด้า – ดารินทร์ : “ฉันแค่ต้องการเวลาอันน้อยนิดที่มีค่าต่อความรู้สึกของฉันเท่านั้นเอง” 

…. ตัวอย่าง …. 

         ภามพัฒน์ละสายตาจากท้องทะเลตรงหน้า เหลือบมองเสี้ยวใบหน้าคมสวยของคนข้างกายช้า ๆ ความรู้สึกที่พยายามหักห้ามเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่เคยทำได้สำเร็จส่งต่อให้หญิงสาว แบบที่ทั้งตัวเขาและเธอไม่รู้เนื้อรู้ตัวอีกครา  

         ณ ช่วงเวลานี้ทั้งความสงบ และบรรยากาศดี ๆ แบบนี้ เหมือนทุกอย่างช่างเป็นใจให้เขาเกิดความกล้าขึ้นมาเหลือ กล้าที่จะเอ่ยปากขออะไรสักอย่างกับคนข้างกาย “ถ้าผมขออะไรคุณสักอย่าง คุณจะให้ผมตอนนี้เลยได้ไหม ? ” 

         เจ้าของดวงตากลมโตที่ส่องประกายความสดใสแต่ปนความเศร้าหน่อย ๆ ค่อย ๆ หันมาสบกับตาคมที่จ้องมองอยู่ก่อน “ขออะไรคะ ? ” 

         “ขอให้คุณลืมอาร์ตน่ะ” 

         มุมปากสวยยกขึ้นเล็กน้อย พร้อมใบหน้าสวยส่ายไปมา “ด้าคิดว่าตอนนี้ยังทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ” 

         “คุณคิดว่าทำไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ? คุณอาจจะหลอกตัวเองว่ายังรู้สึกกับมันอยู่ก็ได้” เพราะสายตาของเธอมันไม่ได้เศร้ามากเหมือนเมื่อก่อนแล้ว 

         “ไม่รู้สิคะ” หญิงสาวว่ามาแค่นั้น ก่อนจะหันไปทอดสายตามองผืนน้ำที่กระเพื่อมไหวเป็นระลอกสม่ำเสมออีกครั้ง “ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้ด้าก็ไม่อยากรู้สึกกับอาร์ตแล้วเหมือนกัน แต่ความรู้สึกคิดถึงมันก็ยังมีให้รับรู้อยู่เลย เหมือนยิ่งบอกให้ตัวเองลืม กลับยิ่งนึกถึงเขาซะงั้น” ว่าพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ที่เหมือนจะขำก็ขำไม่สุด เพราะมันยังแอบมีความรู้สึกเศร้านิด ๆ ปะปนอยู่อย่างที่เธอว่า 

         “งั้นคุณก็ไม่ต้องพยายาม” ชายหนุ่มพูดทิ้งไว้แค่นั้น แต่สร้างความมึนงงให้คนฟัง หันมามองด้วยความสงสัยได้ไม่ยาก “ยิ่งพยายามก็ยิ่งนึกถึง งั้นก็จดจำแต่ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้มันไปเถอะ อย่างน้อย ๆ คุณก็ไม่ได้จะทำร้ายมันเสียหน่อย” ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่ส่วนลึกภายในใจก็เหมือนพยายามสกัดกั้นความรู้สึกเศร้าไปพร้อม ๆ กัน  

         ดารินทร์ส่งยิ้มหวานบาง ๆ ให้คนตัวโตข้างกาย “ถ้าด้ามีเพื่อนที่รักและหวังดีเหมือนคุณบ้าง ด้าจะดีใจมาก ๆ และนับว่าตัวเองเป็นคนโชคดีคนหนึ่งเลย แต่คนโชคดีคนนั้น มันไม่ใช่ด้าด้วยสิ” คนบนโลกนี้ต่างคนต่างอับโชคแตกต่างกันไปคนละเรื่อง แต่สำหรับเธอแล้ว..ดูเหมือนชีวิตจะอาภัพไปเกือบทุกเรื่องเลย 

         “ถ้าหลังจากนี้คุณอยากเป็นคนโชคดี ก็หันมามองผมบ้างสิ” 

--------////คุยกันนิดหนึ่งค่ะ////-------- 

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นอีกเรื่องนะคะ (ส่งท้ายปีเป็นเรื่องสั้นหมดเลย5555)  

เป็นเรื่องราวความรักของดาด้า [ คนควงของอาร์ต (เผื่อใครอยากอ่านเรื่องของอาร์ต : ถ้าวันหนึ่งเราเดินสวนกัน..เราจะพบรัก เรียนเชิญทุกท่านกดซื้อ e-book ที่ meb ได้เลยนะคะ (ยังไม่มีรายตอนน้าา) ตอนนี้ราคาโปรโมชันน่ารักมาก แบงก์สีเขียว 2 ใบมีทอนค่ะ) ]  กับ ภาม (เพื่อนของอาร์ต)  

มาดูกันนะคะว่า คนที่ตั้งใจมากันเขาออกจากชีวิตให้เพื่อน (เพื่อนไม่รู้เรื่อง) กันไปกันมาจะพาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีท่าไหน ความหวานอาจจะไม่หวือหวา แต่ตาภามน่ารักน่าหยิกแน่นอนค่ะ >< 

ฝากกดติดตาม เพิ่มเข้าชั้น กดไลก์ และคอมเมนต์พูดคุยกันด้วยนะคะ ^^ 

*ฝากเพจ : นามปากกา เบลินดา/Belinda 

แอดเฟซบุ๊กส่วนตัว “เบลิน ดา” ได้นะคะ หรือจะติดตามที่ทวิตเตอร์ของเฟอร์ได้ที่ @Belinn_daa 

++คำเตือน++ 

นิยายเรื่องนี้ ตัวละคร สถานที่บางแห่ง และเหตุการณ์ต่างๆ เกิดจากจินตนาการของไรท์ล้วนๆ 

ผู้อ่านทุกคนโปรดใช้จินตนาการในการอ่านกันด้วยนะคะ // ฮาๆๆ 

========================================== 

นิยายเรื่องนี้ขอสงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งในนิยายไปเผยแพร่ต่อโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน การละเมิดลิขสิทธิ์ ถือเป็นการกระทำที่มีความผิดต้องรับโทษตามพระราชบัญญัติที่ได้ระบุไว้และจ่ายค่าเสียหายตามแต่เจ้าของผลงานจะกำหนด