เล่ห์รักเมาเฟีย

หอมน้ำลืมตาขึ้นมามองไปรอบห้องสายตายังเบลอ ที่นี่ห้องอะไร ทำไมมีเครื่องมือแปลกๆ เหมือนห้องทรมาน เมื่อหอมน้ำคิดได้อย่างนั้นก็รีบลุกขึ้น

“โซ่!!!”

หอมน้ำจับดูที่ขาตัวเองแล้วพยายามแกะโซ่ที่คล้องอยู่ที่ข้อขา

“นี่มันอะไรกันฮื่อๆๆ”

“ไม่ต้องร้องหรอก ฉันขังอีกเธอไม่นานหรอก” เสียงอดัมเอ่ยขึ้นพร้อมเดินมาหาหอมน้ำ

“คุณจะปล่อยฉันไปใช่มั๊ย ฮื่อๆ”

“ปล่อยสิฉันจะปล่อย”

“จริงๆ นะ”

“ฉันจะให้น้องสาวฉันบอกว่าเขาต้องการให้ทำอะไรกับเธอ จะเชือดด้วยวิธีไหน ฆ่าด้วยวิธีอะไรถึงจะสาแก่ใจกับสิ่งที่เธอทำไว้”

“ฮื่อๆ ฉันทำอะไรฉันยังไม่รู้จักคุณเลยนะฮือๆ”

“ลิซ่า ชื่อนี้คุ้นหูเธอบ้างไหม”

“ฉันไม่รู้จักฮึกๆ ปล่อยฉันเถอะ”

“เธอทำแบบนี้กับเพื่อนกี่คนแล้วละ แย่งแฟนคนอื่นงานถนัดของเธอสินะ”

“คะคุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ โอ้ยยยย”

อดัมเข้าไปกระชากหัวหอมน้ำ

“หญิงอย่างเธอมันก็ร้าย ส่วนไอ้ผู้ชายมันก็เลวพอกัน”

“ฮือๆ ฉันไม่รู้เรื่องคุณพูดเรื่องอะไรฮือๆ”

“แพศยา เธอแย่งคนรักน้องสาวฉันจนทำให้น้องฉันฆ่าตัวตายเธอยังบอกว่าไม่ได้ทำอีกรึไงวะ!!!” อดัมออกแรงกระชากหัวหอมน้ำ เธอพยายามกุมผมที่เขากระชากอยู่เพื่อบรรเทาความเจ็บ

“เจ็บฮือๆ ฉันไม่ได้ทำฉันไม่รู้เรื่อง”

“หึๆ พรุ่งนี้ก็ถึงวันตายของเธอแล้ว”

อดัมผลักหอมน้ำลงกับพื้นก่อนจะดึงขาหอมน้ำแยกออกแล้วแทรกตัวเข้าไป

“ยังไงก็จะตายแล้วก็ทำประโยชน์หน่อยแล้วกัน”

“อย่านะอย่าอือๆ”

หอมน้ำดิ้นสู้พยายามผลักอดัมออกแต่ไร้ผล อดัมจับแกนกายตัวเองออกจัดแจงรีบยัดเข้าช่องสวาทอย่างรีบร้อน เพราะความต้องการของร่างกายยังไม่หมด

“อื้อออเจ็บ ฮือๆๆๆ อย่า”

พับๆ

“เจ็บ ฉันเจ็บฮือๆ อย่าทำฉันเลย” เสียงขอร้องของหอมน้ำไร้ผลอดัมยังเคลื่อนกายเข้าออกอย่าเมามัน

พับๆ ๆๆๆ ตับๆๆๆ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นห้อง

“ซี้ดดดดด อ่าส์”

อดัมกระตุกกายสองสามครั้งเมื่อแตะถึงสวรรค์ เขามองคนใต้ร่างอย่างสะใจ ก่อนจะถอนแกนชายออก น้ำรักผสมเลือดค่อยๆ ไหลออกจากช่องสวาทที่ตอนนี้ช้ำแดงเพราะแรงกระแทก

“ฉันจะส่งลูกน้องฉันลงมาซักสี่ห้าคน ส่งท้ายหึๆ”

อดัมพูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมเดินออกไป เหลือไว้เพียงร่างที่บอบบางของหอมน้ำที่น้ำตานองหน้า ในหัวหาทางออกไม่เจอสายตาเธอเห็นเชือกที่กองอยู่กับพื้น เธอค่อยๆ คลานเข้าไปหยิบเชือกใช้แรงเฮือกสุดท้ายยืนขึ้น แล้วผูกเชือกกับราวเหล็กในห้อง ตายยังดีกว่าถูกย่ำยี หอมน้ำคิดในใจก่อนจะเขย่งตัวเอาคอแขวนเชือกที่ตัวเองผูกไว้

“นายครับผู้หญิง!!!”

กลุ่มลูกน้องอดัมโวยวายเมื่อเดินเข้ามาเห็นหอมน้ำดิ้นทุรนทุรายบนเชือก พวกเขารีบเข้ามาช่วยหอมน้ำออกจากบ่วงเชือกแล้วอุ้มร่างหอมน้ำมานอนกับพื้น

“แฮกๆๆๆ อ๊อกๆ” หอมน้ำนอนสำลักอากาศ ร่างบางสั่นเทาจนเหล่าลูกน้องร่างโตของอดัมสงสารจับใจ

เมื่ออดัมเดินเข้ามาก็ดิ่งเข้ามาหาหอมน้ำที่นอนอยู่บนพื้น

“คิดจะตายหนีรึไงห๊ะ” อดัมกระชากหัวหอมน้ำที่นอนหายใจพะงาบๆ อยู่บนพื้นขึ้นมา หอมน้ำเองเจ็บแต่ไม่มีแรงที่จะร้องออกมา

“เรียกหมอมา อย่าพึ่งให้มันตาย”