หย่าให้คุณหลง

อินทร์กวาดตามองเรือนร่างงดงามที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตของเขาอย่างลืมตัว ก้อนเนื้อนุ่มนิ่มที่ดุนดันขึ้นมาอวดโฉมพอให้เห็นอย่างหมิ่นเหม่ 

โนบราอย่างนั้นหรือ 

เรียวขาขาวเล็กที่โผลพ้นชายเสื้อเชิ้ตช่างดูสะดุดตา ทำเอาใจชายสั่นไหว ใจเต้นเร็วอย่างผิดจังหวะ 

ไม่ปฏิเสธว่าข้าวหวานเป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์ 

“ข้าวหวานขอยืมเสื้อพี่อินทร์มาใส่ก่อนนะคะ” เธอยังไม่ได้เอาของใช้ส่วนตัวติดมาด้วย เลยต้องยืมเสื้อของอินทร์ใส่แก้ขัดไปก่อน “ข้าวหวานจะไปหาคุณพ่อ เย็น ๆ จะกลับนะคะ” 

อินทร์เองก็คงไม่ได้สนใจว่าเธอจะไปไหนมาไหน แต่เห็นแก่ที่เขาเป็นเจ้าของห้อง เธอถึงเลือกที่จะบอกให้เขารู้ จังหวะที่กำลังเดินผ่านคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาเบด ใบหน้าอ่อนเยาว์ก็ต้องเหลียวมองมาทางเขาอีกครั้ง 

“จะออกไปข้างนอกด้วยชุดนี้เหรอ” 

ไม่ใช่กงการอะไรของเขาเลยสักนิดแต่มันก็อดที่จะพลั้งปากถามออกไปไม่ได้ นอกจากเสื้อเชิ้ตของเขาแล้ว คิดว่าข้าวหวานคงจะใส่แค่กางเกงในซ้อนอยู่ข้างในเท่านั้น ส่วนบนคงไม่มีอะไรห่อหุ้มนอกจากแผ่นปิดหัวนม 

“ค่ะ” ขานตอบไปอย่างไม่สะทกสะท้านพร้อมกับก้มหน้าหลุบตามองเสื้อที่ตัวเองใส่ ถ้าไม่ใส่เสื้อตัวนี้ก็ต้องใส่ชุดเจ้าสาวที่ใส่เมื่อคืนแทน คิดว่าใส่เสื้อตัวนี้น่าจะเข้าท่ามากกว่า “ข้าวหวานไม่ได้เตรียมชุดมาเปลี่ยนค่ะ เลยจะกลับไปเปลี่ยนที่บ้านและจะได้เก็บของมาด้วยเลย” 

“แต่เธอไม่ได้ใส่เสื้อชั้นในนะ”