หนี้ร้าย อุบายรัก

ตรัยคุณ ธนหิรัญกิจ หรือตรัย นักธุรกิจหนุ่มแดนใต้ หล่อ เข้ม เจ้าของธุรกิจโรงแรมและฟาร์มไข่มุก ซึ่งเป็นที่รู้จักในนาม นายหัวตรัย

ตรัยคุณอายุ36ปี เป็นบุตรชายคนโตของ เตวิช ธนหิรัญกิจ และ จันยา ธนหิรัญกิจ มีน้องสาวหนึ่งคน

คือ ตรีนาถ ธนหิรัญกิจ ซึ่งอายุห่างจากตรัยคุณถึง9ปี เธออายุเพียง27ปี เรียนจบและช่วยพี่ชายดูแลกิจการต่างๆของครอบครัว ตรัยคุณแต่งงานกับ กรกนก หญิงสาวที่เขารักมากเป็นอย่างยิ่ง ไม่นานหลังนั้นที่ธุรกิจของครอบครัวตรัยคุณมีปัญหาจนเกือบล้มละลาย กรกนก ก็หนีไปกับชายหนุ่มชาวต่างชาติที่เธอบอกตรัยคุณว่าเป็นแค่เพื่อน ทิ้งลูกสาวที่เพิ่งคลอดได้เพียงสองเดือนไว้กับตรัยคุณ ตอนนั้นเขาเสียใจหนักมาก กินนเหล้า เมามายทุกวัน จนพ่อกับแม่เตือนให้เขาคิดได้ว่าเขามีอีกชีวิตที่ต้องดูแล เขาจึงผ่านช่วงเวลานั้นมาได้และฟื้นฟูกิจการของครอบครัวให้กลับมารุ่งเรืองและมั่นคงยิ่งกว่าเก่า ที่เขามีทุกวันนี้ได้ก็เพราะกำลังใจจากครอบครัว และกำลังใจที่สำคัญที่สุดก็คงจะเป็น น้องต้องใจ ด.ญ. กานต์พิชชา ธนหิรัญกิจ เด็กน้อยวัยห้าขวบ หน้าตาน่ารัก ผิวขาว จิ้มลิ้ม หากแต่ในตาค่อนข้างเศร้า เพราะธอเป็นเด็กที่ครอบครัวไม่สมบูรณ์แบบ ไม่มีแม่ คนที่ดูแลเธอส่วนใหญ่ก็เป็นอาสาว เพราะปู่กับย่าก็ค่อนข้างอายุเยอะแล้ว ตรีนาถเห็นว่าหลานสาวค่อนข้างเก็บตัวไม่ค่อยพูดค่อยจา มีปัญหากับเพื่อนที่โรงเรียนบ่อยครั้ง เธอคิดว่าหลานสาวกำลังมีปัญหาเลยลองปรึกษากับครูที่โรงเรียนซึ่งครูแนะนำให้พา น้องต้องใจไปปรึกษานักจิตวิทยาดูก่อน หากน้องมีปัญหาจริงๆค่อยปรึกษาจิตแพทย์ต่อไป ตรีนาถจึงนึกขึ้นได้ว่ามีเพื่อนเธอสมัยเรียที่กรุงเทพด้วยกันเป็นนักจิตวิทยาเด็ก เพียงแต่ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว ตรีนาถจึงขอเบอร์โทรเพื่อนคนดังกล่าวจากเพื่อนอีกที

ตรีนาถ "สวัสดีค่ะ นี่ใช่เบอร์ของ เชิญขวัญมั้ยค่ะ"

ปลายสาย "ค่ะ ฉันเชิญขวัญ ไม่ทราบว่าใครพูดสายอยู่ค่ะ"

ตรีนาถ "ขวัญ เธอจำฉันได้มั้ย ฉันเองตรีนาถ เราเคยเรียนมหาลัยด้วยกันแต่คนละคณะ"

ปลายสาย "ตรีนาถ ธนหิรัญกิจ รึเปล่า"

ตรีนาถ "ถูกต้อง ฉันเอง"

ปลายสาย "ตั้งแต่เรียนจบไม่ได้คุยกันเลย ว่าแต่เธอได้เบอร์ฉันมาได้ไงกัน"

ตรีนาถ "ขอมาจากเพื่อนอีกทีนะ ฉันได้ยินว่าเธอเป็นนักจิตวิทยาเด็กใช่มั้ย ฉันมีเรื่องอยากปรึกษาเธอหน่อย พอจะมีเวลาว่างมั้ย"

ปลายสาย "ด่วนมั้ย ตอนนี้ฉันทำงานอยู่ ไว้เลิกงานแล้วฉํนนโโทรกลับได้มั้ย"

ตรีนาถ "ได้จ้ะ ไม่มีปัญหา"

ปลายสาย "แล้วคุยกันนะจ๊ะ" ก่อนจะวางสายและหันมาทำงานของตัวเองต่อ

เชิญขวัญ วีระยะโสภณ นักจิตวิทยาเด็กสาวสวย วัย27ปี ทำงานให้กับ โรงพยาบาลเอกชนและทำงานใหเกับพวกมูลนิธิหลายแห่งที่เกี่ยวข้องกับเด็กๆ รวมถึงทำงานให้กับสำนักงานตำรวจในกรณีที่ต้องการนักจิตวิทยาในการพูดคุยกับผู้ร้ายหรือเหยื่อที่เป็นเด็กหรือเยาวชน เธอเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียววของ

นิธิ วีระยะโสภณและ แก้วตา วีระยะโสภณ ซึ่งทำบริษัทเกี่ยวกับพวกอสังหาริมทรัพย์ แต่เชิญขวัญเธอไม่ได้ชอบงานบริหารแม้ว่าเธอจะเรียนจบบริหารและพ่วงด้วยจิตวิทยาอีกใบ ที่เรียนบริหารก็เพราะเป็นสิ่งที่พ่อแม่อยากให้เรียน แต่สิ่งที่เธอชอบคือการได้ช่วยเหลือสังคมแบบงานที่เธอทำมากกว่า นิธิ อยากให้ลูกสาวมาช่วยงานที่บริษัทแต่เธอบอกว่าขอทำงานด้านนี้ก่อนซึ่งเขาก็ไม่ได้ขัดใจอะไรลูกสาว เพราะคิดว่าเมื่อถึงเวลายังไงเชิญขวัญก็ต้องมาช่วยงานที่บ้านอยู่แล้ว ตอนนี้เชิญขวัญอยู่ที่สถานีตำรวจ เธอมาช่วยคุยกับเหยื่อที่เป็นเด็กสาวที่โดนข่มขืน

เจ้าหน้าที่ตำรวจ "คุณเชิญขวัญครับ สาระวัตให้มาเชิญคุณเข้าไปครับ เราสอบปากคำคนร้ายเสร็จแล้ว ตอนนี้ได้เวลาคุยกับเหยื่อแล้วครับ"

เชิญขวัญ "ค่ะ"

และเธอก็เดินเจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นเข้าไปที่ห้องสอบสวนซึ่งมีหลายคนรออยู่แล้ว หลังจากเสร็จงานแล้วเชิญขวัญก็เตรียมตัวจะกลับบ้านเพราะวันนี้เป็นวันครอบครัวเธอต้องรีบกลับบ้านไปทานข้าวกับพ่อและแม่ หากแตต่ไม่ทันจะได้ออกตรงนั้น

สาระวัต "เดี๋ยวครับคุณเชิญขวัญ"

เชิญขวัญ "ค่ะ สาระวัต"

สาระวัต "เรียกผมว่าภูผาเถอะครับ"

เชิญขวัญ "ออค่ะ คุณภูผามีอะไรมั้ยค่ะ"

ภูผา "จะกลับแล้วเหรอครับ"

เชิญขวัญ "ค่ะ มีงานตรงไหนยังไม่เรียบร้อยมั้ยค่ะ หรืออยากให้ฉันคุยกับเหยื่อเพิ่มเรื่องอะไรรึเปล่า"

ภูผา "ผมแค่อยากชวนคุณทานข้าวด้วยกันสักมื้อนะครับ อยากถือโอกาสขอบคุณด้วย"

เชิญขวัญ "ไม่เป็นไรเลยค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว อีกอย่างวันนี้ฉันมีนัดแล้วด้วยไม่สะดวกจริงๆ เอาไว้วันอื่นนะคะ"

ภูผา "นัดกับแฟนเหรอครับ"

เชิญขวัญ "เปล่าค่ะ ฉันยังไม่มีแฟนหรอก นัดกับที่บ้านนะคะ"

ภูผา "ออครับ คุณพูดแล้วนะครับว่าวันอื่นจะยอมไปทานข้าวกับผม ไว้ผมจะนัดล่วงหน้าอีกทีนะครับ"

เชิญขวัญ "เอางั้นก็ได้ค่ะ งั้นฉันขอตัวนะคะ"

ภูผา "ว่าแต่คุณกลับยังไงครับ ให้ผมไปส่งมั้ย"

เชิญขวัญ "ฉันเอารถมา ขอบคุณนะคะ"

ภูผา "ครับงั้นขับรถดีๆนะครับ "

เชิญขวัญ "ขอบคุณค่ะ" ก่อนที่เธอจะเดินออกจากสถานีไปที่ลานจอดรถโดยไม่ได้หันกลับมามองสาระวัตหนุ่มเลย แล้วก็รีบขับรถออกไปทันที