บทนำ
“ห๊ะ!!?”
“ตายงี้จริงอะ?”
ต้องย้อนกลับไปซักพักในขณะที่ฉันกำลังนั่งปั่นสล็อตอยู่ที่ป้ายรถเมล์เงินของฉันที่พอจะปั่นรอบสุดท้าย ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก
“วันนี้ก็ไม่แตกสินะเห้อ~~”
แล้วสายตาของฉันก็ดันไปเห็นตัวฟรีที่ลงมาแล้วสองตัวแล้ว ตัวที่สามกำลังตามมาทำเอาฉันหัวใจแทบวายเมื่อมันหยุดอยู่ช่องสุดท้าย
ฉันกดเริ่มทันที่ กงล้อสุ่มขึ้นมาที่หน้าจอของฉัน
×2 ×5 ×10 ×20
ฉันกดหมุนทันทีด้วยความตื่นเต้นเข็มของมันหยุดที่คูณ20ห่างจากคุณสองเพียงครึ่งมิลลิเมตรทำเอาหัวใจของฉันกระชุ่มกระชวยไปหมด
หลังจากนั้นหน้าจอก็กลับไปเป็นหน้าปั่น
รอบแรกตัวแพงก็ตกลงมาทุกช่องได้เงินมาราวๆ20 หลังจากนั้นก็มีลงมาเรื่อยๆยัน200 จนจบลงรอบที่สองไม่ได้เลย
รอบที่สามได้มาอีก100นึง
รอบที่4 5 6 7 8 9
ไม่ได้
รอบที่สิบตัวแพงลงมาอีกแล้วและก็ไหลต่อเรื่อยๆไปอีกนานจนตัวเลขหยุดอยู่ที่ 4358.25 บวกกับจำนวนที่ปั่่นได้รอบที่แล้วอีก300เป็น 4658.25
และฉันมี×20 !!!
“90000 หมื่นโว๊ย!!!!!”
ฉันโห่ร้องออกมาอย่างดีใจกับตัวเลขที่ยังประมวณผลไม่เสร็จ แต่ว่า
พริบ
จู่ๆภาพตรงหน้าก็กลายเป็นกำแพงสีเหลือง
“ที่ไหนเนี่ย?? หรือว่า!! Black roo-”
เพลี๊ย!!
“โอ๊ยเจ็บ!!!”
“มันไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดหรอกนะ”
เสียงหวานใสของหญิงสาวน่าจะวัยทำงานดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉัน แรงตบของเธอนั้นเยอะมากๆจนทำเอาฉันมึนไปชั่วขณะ
เมื่อหันไปมองก็ต้องพบกับสิ่งที่ฉันกลัวท้สุดในชีวิต!!
“กรี๊ดดด!!!!!!แมลงสาป!!!!!”
ปัก!
ฉันกระโดดถีบตีนคู่ใส่เจ้าแมลงสาปสีชมพู สิ่งมีชีวิตจากอารยธรรมยุคก่อนที่น่ากลัวที่สุดในโลก!!! ถึงแม้มันจะตัวสีชมพูและใส่ชุดสูทแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ดูดีขึ้นเลย!!
“ออกไปน้า!!!!!”
“กรี๊ดดดด!!!!!”
"โอ้ยๆพวกมนุษย์เนี่ยรุนแรงกันจริงๆ
“ออกปายยไม่งั้นแกกลายเป็นรูแน่!!!”
ฉันคว้าปากกาขนนกสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานมาข่มขู่มัน แต่เจ้าแมลงสาปกลับไม่สนใจมากนักลุกขึ้นมียืนสองขาแบบผิดธรรมชาติ ไม่สิมันใส่เสื้อก็ผิดละ
“ฉันไม่ค่อยเข้าใจมากนักทำไมมนุษย์์เพศหญิงถึงหวาดกลัวแมลงสาปกัน ฉันว่ามันออกจะน่ารักเห็นมั้ย”
เจ้าแมลงสาปนั่นนำแขนยัวเยี้ยของมันมาท้าวเอวก่อนจะส่งสายตาปริบๆมาที่ฉัน ทำเอาฉันตัวอ่อนระทวยราวกับวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง เพียงแค่มันยืนใกล้ๆฉันก็จะเป็นลมแล้วแต่มันกลับทำท่าอันน่าสยดสยองนั่นอีก
ทำเอาฉันแทบพ้นสายรุ้งออกมาเลย หากเป็นสาวสวยมาโพสที่นี้จะดีกว่ามาก
“หืมเจ้าอยากได้ผู้หญิงงั้นหรอ”
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตตนนี้!!!”
ขออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ่ตัวนี้ มันมีมอยู่ตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์และฉันก็เกลียดมันตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์การที่มันรอดมาได้ถึงปัจจุบันนี้มันต้องไม่ธรรมดา ปากกาขนนกธรรมดาๆนั่นไม่น่าทำอะไรมันได้หรอก
ทีาพูดไปก็เพื่อปลอบใจตัวเองทั้งนั้น!!แรงจะหนียังไม่มีเลย!!!
“ฉันได้ยินนะ แมลงสาปก็ไม่ได้แย่หนิไม่เห็นต้องว่ากันเลยอะ”
หลังจากนั้นร่างของเจ้าแมลงสาปก็เรืองแสงสีชมพูขึ้นก่อนจะกลายเป็นสาวสวยอายุราวๆ25 อยู่มนช่วงวัยธรรมงาน ผมสีชมพูผสมแดงจากตรงโคลนผม ดวงตาสีดำสนิทมาพร้อมกับชุดสูธสีดำถุงน้องดำยาวจนถึงต้นขา
“ดีกว่าตอนแรกเยอะเลยอะ"
แต่ปากแดงไปหน่อยอย่างกับไปกัดคอใครมสก็ไม่รู้
“ถ้าจะพูดให้ถูกต้องเป็นดูดนะ”
“โรคจิต!!”
“การที่ฉันโดนคนที่อ่านโดจิ-ทุกวันด่าว่าโรคจิตก็รู้สึกแย่เหมือนกันนะ”
“อะ-อันนั้นมันกิจกรรมครายเครียดนะ!!”
“แล้วที่ทำกิจกรรมตอนอ่า-”
“ม่ายๆๆหยุดน้าาาหยุดดดด”
“อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาพูดกันสิ!!!”
“ก็ได้ๆ”
“จริงๆนะ”
“อืมมม…”
อืม…??"
หลังจากสงบศึกพักรบกันแล้วพวกเราก็มานั่งพักสงบจิตกันทีาโต๊ะทำงานของเธอ โดยมีกระจกใสกันอยู่ และพวกเรากำลังนั่งจ้องตากันอยู่
“แข่งจ้องตากันรึไงเนี่ย!!”
“ก็เธอเป็นคนเริ่มหนิ”
“แล้วจะเล่นกับชั้นทำไมละ!!”
“…..”
“…….”
“….ฉันตายแล้วจริงๆหรอ”
“แน่นอนเธอโดนเครื่องบินชนตายหน่ะ เรื่องนี้ฉันไม่มีเอี่ยวที่เรียกมาเพราะสาเหตุการณ์ตายตลกดี”
“….นั่นสินะ”
“เธอยังไม่ปลงกับโลกนั้นงั้นหรอ?”
“ก็ฉันยังไม่ทันตั้งตัวหนิ ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าต้องตายซักวันนึง”
“ยังมีอีกหลายเรื่องที่ฉันอยากทำ เช่นมีแฟนสาวน่ารักๆมาอ่อนฉันตอนตื่นนอน แล้วชวนฉันไปกินข้าว”
“นิยายที่ดองไว้ก็ยังไม่ได้อ่าน!!”
“เงินที่ได้มาก็ไม่ได้ใช้!!!”
"โลกนี้แม่มโหดร้าย~~"
"ฮือออ~~~
ฉันฟุบตัวลงไปนอนร้องให้ที่โต๊ะทำงาน ชีวิตสาววัยใส่อายุ16ปีอย่างฉันควรมีชีวิตยืนนานกว่านี้ไม่ต้องรีบตุยจู่ๆฉันก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นบริเวณส่วนหัวมจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง หญิงสาวผมสีชมพูที่เคยนั่งอยู่ด้านหน้าฉันกำลังยืนลูปหัวของฉันอยู่
“อ๊ะ โทษทีพอดีนึกถึงน้องสาวหน่ะ…ป่านนี้คงมีความสุขดี”
“เอาหล่ะๆฉันจะส่งเธอไปเกิดใหม่ที่โลกฮงไกนะปกติฉันสุ่มโลกให้ แต่เธอเป็นกรณีพิเศษจากความสมเพ-สงสารของฉัน”
“เอ้านี้เซ็นซะ”
เธอยื่นกระดาษคล้ายๆใบสมัครงานมาให้ฉันแต่ตัวอักษรนั้นเป็นภาษาที่ฉันไม่รู้จัก มีสัญลักษณ์รูปหัวใจสีชมพูกลับด้านขีดด้วยเส้นสีทอง และมีกรอบเป็นสีฟ้าอยู่
“…ไม่ใช่สัญญาทาสใช่มั้ย???”
“ใช่…”
“….”
“ล้อเล่นแต่ก็คล้ายๆ”
“นี่คือสัญญาว่าเธอตกอยู่ภายใต้อาณัติิิของฉัน เวลาส่งเธอไปที่นั้นแล้วเผลอไปแหกกฎเข้าฉันจะสามารถช่วยได้อยู่บ้าง”
“แล้วมันต่างอะไรกับทาสอะ”
“ฉันจะไม่บังคับอะไรเธอมากมายนักเธอสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติแล้วฉันจะให้พรเธอด้วยไม่ต้องห่วงฉันเลือกให้แล้วในบางครั้งบางคราวฉันอาจจะมอบภารกิจให้กับเธอ”
“ไม่เซ็นได้มั้ย…”
“การที่ฉันดึงเธอมาจากวัฐจักรชีวิตนั่นนับว่าเธอผิด เพราะว่าเมื่อสิ่งมีชีวิตตายลงเธอจะกลับไปสู่การเวียนว่ายตายเกิด การที่ฉันนำดวงวิญญาณของเธอออกมาเลยผิดกฎ”
“ไหงถึงเป็นฉันที่โดนกฎเล่นงานอะ”
“ก็เพราะว่เธอมันอ่อนเเอเกินไปจึงง่ายต่อการลบ เธอก็เหมือนกับไฟล์ที่ฉันก็อปมาเกินแค่นั้นไม่สำคัญอะไรเพียงแค่กดดีลีทเธอก็หายไป ส่วนฉันเปรี่ยบดั่งบัคที่ไม่มีวันแก้และลบออกไปได้”
“เซ็นก็ได้ว้าาาา!!”
“ดีมาก ขอให้โชคดีกับโลกใบใหม่นบาย”
“บาย”
เมื่อเราคุยกันเสร็จฉันก็หลับตาลงรอเจอกับวงเวทย์วาร์ปที่ส่องแสงแสปตา ที่ขนาดออปตั-ยังเอาไม่อยู่ แต่ก็ไม่มีีอัไรเกิดขึ้นฉันก็เลยลืมตาขึ้นมา ภาพที่ฉันเห็นคือหญิงสาวผมสีชมพูกำงังง้างฝ่ามือสุดปลายแขน
“ไปเกิดใหม่ไป!!”
เพลี๊ย!!!
‘เจ็บชิหัย…’
หลังจากนั้นสติฉันก็ดับลงไป
.
.
.
“อ่าวปากกาฉันหล่ะ???”
Guest
