พี่เลี้ยงจำเป็นของสองแฝด

หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นก็เหมือนมีอะไรหนักๆ ทับอยู่บนตัว เธอมองลําแขนแกร่งที่โอบกอดเธอไว้

"วายุ วาโย ลุกออกไปจากที่นอนของฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"ตื่นแล้วเหรอ" วาโยหยิบปอยผมทัดหูให้เธอ

"ผมหิวมากแต่วาโยไม่ยอมให้ผมปลุกพี่" ใบหน้าออดอ้อนของชายหนุ่มถูไถไปที่แขนของเธอ

"กี่โมงแล้วเนี่ยฉันตื่นสายขนาดนั้นเลยเหรอ" หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว

"พี่มะปรางผมหิวมากเลย" วายุเอามือลูบท้องตัวเอง

"รอแปบหนึ่งนะเดี๋ยวฉันทำอะไรง่ายๆ ให้กิน" หญิงสาวตวัดผ้าห่มออกเตรียมลุกไปทำกับข้าว

"ตอนนี้พวกฉันหิวมากรอไม่ไหวแล้วคงต้องหาอะไรรองท้องไปก่อน" วาโยดึงหญิงสาวกลับมาที่เตียง

"แล้วพวกนายอยากกินอะไรล่ะ" ในหัวของเธอกำลังคิดถึงของในตู้เย็นที่พอจะทำรองท้องให้สองแฝดได้กินก่อน

"กินนม" สองแฝดมองหน้ากันอย่างรู้ทัน

"กินนมรองท้องก่อนก็ดีเหมือนกันเดี๋ยวฉัน" หญิงสาวชะงักค้างไปเมื่อเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของคนทั้งคู่มองมาที่หน้าอกของเธอ "ไม่ได้" เธอรีบเอามือปิดหน้าอกอวบอิ่มให้พ้นสายตาของเจ้าพวกนี้

"เวลานอนพี่ไม่ใส่ชุดชั้นในสินะครับ ขึ้นรูปซะขนาดนั้น"

"วายุหุบปากเลยนะ" มะปรางหยิบหมอนที่อยู่ใกล้มือเขวี้ยงใส่แฝดคนพี่

"ผู้หญิงเขามักจะไม่ใส่ชุดชั้นในตอนนอนหรอกเพราะมันจะทำให้รู้สึกสบายตัว เธอเองก็คงไม่ได้ใส่กางเกงในด้วยสินะ" เมื่อเขาพูดจบหญิงสาวก็หนีบขาเข้าหากัน เธอรู้สึกวูบโหวงที่ช่วงล่างอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ฝากกดหัวใจกดติดตามกันด้วยนะคะ