ภรรยาสำรองของพ่อเลี้ยง [NTR]

ภรรยาสำรองของพ่อเลี้ยง 

พ่อชล + น้องหอมเอย  

------------------------------------------------------------------------------------- 

แม่แท้ ๆ ของเธอแต่งงานใหม่เมื่อตอนเธอยังเด็ก  

ชีวิตของเธอก็สุขสงบดีจนเมื่อตอนเธอใกล้เรียนจบ  

พ่อเลี้ยงและแม่ก็เข้ามาขอร้องเธอให้ยอมตกเป็นภรรยาตัวสำรองอีกคนของพ่อเลี้ยงและตั้งท้องลูกชายของเขา! 

------------------------------------------------------------------------------------------- 

“ม...แม่กำลังพูดเรื่องอะไรกัน..ห...หอมไม่เข้าใจเลย” มันกะทันหันจนแม่แต่เธอเองก็ยังไม่อยากเชื่อสิ่งที่หูได้ยิน ต้องเอ่ยถามแม่อย่างตะกุกตะกัก และหวังอยู่เล็ก ๆ ในใจว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ใช่ความจริง เธออาจกำลังฝันและคิดว่าตัวเองตื่นอยู่ก็เป็นได้ ทุกอย่างจะอันตรทานหายไปเมื่อลืมตาขึ้นมา แต่เหมือนสิ่งที่คิดจะไม่มีวันเป็นจริง 

“ตระกูลของคุณชลจำเป็นต้องมีทายาทสืบต่อ คุณปู่ของเราบอกว่าถ้าไม่มีหลานให้เขาก็จะไม่ยอมยกมรดกให้กับพ่อเลี้ยงแก หอมเอย ลูกก็รู้อยู่ แม่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้มีลูกกับคุณชลแต่มันก็ไม่สำเร็จเลยสักครั้ง ตอนนี้คุณปู่เร่งรัดมาแล้ว เขาให้เวลาอีกแค่สองปีเท่านั้น เข้าใจแม่และยอมช่วยเถอะนะ แม่ขอร้อง” แม่เอ่ยทั้งน้ำตา มันไหลนองอาบแก้มทั้งสองข้าง ดูน่าสงสาร จนเธอเองก็ร้องไห้ออกมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้เธอสับสนมาก 

“แต่หนูเป็นลูกของแม่นะ อีกอย่างถึงพ่อชลไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของหนู แต่เขาก็เห็นหนูมาตั้งแต่ตอนยังเป็นเด็ก แล้วทำไม...ทำไมถึงต้องเป็นหนูด้วย...หนูไม่เข้าใจเลย แม่ไปหาคนอุ้มบุญมาก็ได้นี่ มีคนรับจ้างอยู่ถมเถไป ไม่จำเป็นต้องเลือกหนูที่เป็นลูกเลี้ยงของเขาและยังเรียนอยู่ด้วยซ้ำ” ไม่ว่าเธอจะอธิบายยาวเหยียดเท่าไหร่ แม่ของเธอก็ยังส่ายหน้าอยู่ดี 

“แม่ไม่ไว้ใจให้ใครทำ” แม่จับมือของเธอไปกุมเอาไว้ “มีแค่แกคนเดียวที่มีสายเลือดเดียวกับแม่ ยังพอทำให้คุณปู่ยอมมอบมรดกได้ตามเดิม เพราะงั้นลูกช่วยแม่เถอะนะ” แม่เอาแต่พูดย้ำว่าต้องการให้เธอช่วย ส่วนพ่อเลี้ยงที่นั่งนิ่งก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของแม่เป็นระยะ พวกเขาไม่เหลือทางเลือกให้เธอเลย วันนั้นเธอก็ไม่ได้ตอบตกลง ทำเพียงแค่เดินขึ้นห้องไป 

สองวันต่อมา พอถึงเวลาเลิกเรียนเธอก็เดินกลับบ้านด้วยท่าทางซึมกะทือ เหม่อลอยเป็นพัก ๆ ผลักประตูเข้าบ้านเบา ๆ แต่เมื่อเข้าไปด้านในความเงียบสงบก็ทำให้เธอต้องหันกลับไปสำรวจรอบด้าน แม่ที่ปกติเป็นแม่บ้านมักจะนั่งรอเธอกลับมาเสมอ แม่หลังจากเหตุการณ์นั้น ต่อให้เราไม่พูดกันแม่ก็ยังนั่งรอเธอเหมือนเดิม แต่วันนี้ในบ้านกลับไร้เงาของผู้เป็นแม่ มีเพียงพ่อเลี้ยงที่เดินมาหาเธอแทน 

“พ่อชล” เธอเอ่ยเรียกเขาเป็นครั้งแรกหลังจากวันนั้น อีกฝ่ายยังคงยิ้มด้วยท่าทีสบาย ๆ เหมือนเดิมแต่วันนี้ทำไมเธอถึงรู้ว่ารอยยิ้มนั้นมันน่าขนลุกแปลก ๆ ก็ไม่รู้ “ม...แม่ไปไหนเหรอคะ?” 

“แม่เราไม่อยู่หรอก” เขาเดินเข้ามาใกล้ มันทำให้เธอกลัวจนต้องขยับถอนหนีไปด้านหลัง แต่ก็ก้าวไปได้แค่สามก้าว เพราะก้าวที่สี่ถูกมือใหญ่ของพ่อเลี้ยงวางทาบลงบนไหล่อย่างแรง เธอตกใจและเผลอหยุดถอยหลังลง พ่อเลี้ยงจึงสามารถเข้ามาประชิดตัวได้ “จะไปค้างข้างนอกสักสองสามวัน ก่อนไปเราฝากคำพูดมาให้อยากฟังไหม?” 

“แม่บอกว่าอะไรเหรอคะ?” เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไม่กล้าสบสายตาแฝงความหมายอันแรงกล้าของพ่อเลี้ยงโดยตรงด้วยซ้ำ หายใจไม่ทั่วท้อง อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้แต่ทำได้แค่เบือนหน้าหนียามเขาก้มลงมากระซิบตรงข้างใบหู 

“บอกว่าให้เราทำตัวดี ๆ เวลาที่อยู่กับพ่อ” ประโยคคำพูดของเขามีเสียงหัวเราะปนมาด้วย “ว่าง่าย ๆ ลูกน้อย ๆ ของหอมเอยกับพ่อจะได้มาเกิดตรงนี้เร็ว ๆ” เขาใช้มือที่ว่องไว ลูบวนบนท้องของเธอ หอมเอยตกใจมาก ดิ้นสะบัดตัวจากเขา แต่ทำไม่ได้เพราะถูกร่างสูงใหญ่ของอีกฝ่าย ช้อนตัวอุ้มลอยเดินขึ้นบันไดไป 

“เราขึ้นไปทำลูกกันดีกว่าหนูหอมเอย” 

“ปล่อย! ปล่อยหนูนะ...อึก!” ในที่สุดการร้องขออิสระจากพ่อเลี้ยงก็เป็นจริง เขายอมปล่อยเธอแต่ไม่ใช่ที่พื้นหากแต่เป็นบนเตียงนอนขนาดใหญ่ เธอจำมันได้ทันทีว่าเป็นเตียงนอนคู่ในห้องนอนของเขาและแม่ของเธอ เด็กสาวเลยรีบลุกหนี แต่ก็ถูกเขาจับแขนได้แล้วกระชากลงมานอนที่เตียงอย่างแรง 

“อย่าดื้อสิ ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้แล้วพ่อเผลอทำรุนแรงจะมาโทษพ่อไม่ได้นะ” เขาเอ่ยเตือน คร่อมทับร่างเธอเอาไว้ แม้แต่จะดิ้นหนียังทำได้ยาก ร่างกายเหมือนถูกกดจุดเคลื่อนไหว ต้องร้องขอเขาด้วยคำพูดน้ำตานองหน้าแทน เพื่ออีกฝ่ายจะคิดเห็นใจ 

“ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูไม่อยากทำ” 

“ไม่ได้ วันนี้คือวันที่ไข่ของหอมเอยตก เพราะงั้นวันนี้เหมาะแก่การทำลูกมากที่สุด” พูดจบใบหน้าคมคายของชายวัยกลางคนที่ยังดูภูมิฐานก็ก้มลงมาซุกไซร้ที่ลำคอขาวของผู้ที่เป็นลูกเลี้ยง มือใหญ่จับทุกส่วนที่พยายามดิ้นของเธอเอาไว้แน่น ปาดเลียลิ้นร้อนไปตามซอกคอขาว 

จุ๊บ! 

“อื้อ! ย...อย่า” รู้สึกได้ถึงอารมณ์ฝ่ายต่ำที่ไม่ควรเกิดขึ้นมาได้ทั่วทั้งร่าง เธอไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น อดกลั้นอย่างยากลำบาก แต่มันช่างตีขึ้นมารุนแรงเหลือเกิน ขนาดเสียงห้ามของเธอยังกระเส่าลงไปเรื่อย ๆ เลย “ไม่นะ...อย่า...อืออ...อุ๊บ!” 

ริมฝีปากใหญ่เลื่อนขึ้นมาประกบ มอบรสจูบแสนสะท้านให้กับเด็กสาวที่ไม่ประสีประสา สอนเธอให้รู้เรื่องอย่างว่าระหว่างชายหญิงว่ามันเป็นอย่างไร เขาบดคลึงริมฝีปากเล็กของเธอ แล้วใช้มือบังคับใบหน้าให้แหงนเชิดขึ้นจะได้รับรสจูบจากอีกฝ่ายได้ถนัดถนี่ 

“อืมมม” เขาป้อนบังคับจูบแสนหวาน ลิ้นร้ายรุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก ดุนไปตามเรียวฟันขาว บางครั้งก็ไล่เลียแนวฟัน บางครั้งก็อ้าปากขบกัดที่ริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ อย่างต้องการหยอกล้อและกระตุ้นให้ลูกเลี้ยงหลงใหลไปตามสัมผัสสยิวกับพ่อเลี้ยงได้เร็วยิ่งขึ้น ซึ่งเหมือนมันจะได้ผลดีตามที่คาด 

“ทำไมต้องจูบด้วยล่ะ” ถามกลับไม่เต็มเสียง มาถึงขั้นนี้แล้วเธอคงหนีไม่ได้ มีแต่ต้องทำให้มันเสร็จ ๆ สมใจพ่อเลี้ยงแล้วเขาก็คงไม่มาวอแวเธอ แต่เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะจูบเธอทำไม เพราะมัน “ไม่เกี่ยวกับการทำลูกเลี้ยงสักนิด พ่อข้ามขั้นตอนนี้ไปไม่ได้หรือยังไง” 

“ใช่ ไม่เกี่ยวหรอก” เขาดันคางเข้าหา จนใบหน้าของพวกเราอยู่ใกล้กันมาก “แต่พ่อชอบ พ่ออยากจูบกับหอมเอย อืมมมม~” แล้วเขาก็บดจูบลงมาอีกครั้ง ไม่ฟังกันเลยทั้งที่เธอบอกให้เขาหยุดแล้วแท้ ๆ สองมือโอบกอดแผ่นหลังของเธอ สัมผัสอุ่นร้อนลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอ แม้จะยังมีเสื้อผ้าครบชุด แต่รู้สึกเหมือนว่าเธอนั้นเปลือยเปล่าไปเสียแล้ว 

-------------------------------------------------------- 

!!คำเตือน!! 

/ เเนว NTR / การจงใจทำให้เกิดสัมพันธ์ต้องห้าม / พ่อเลี้ยง ลูกเลี้ยง/ 

/ PWP / นิยายเรื่องสั้น / 

นิยายเรื่องนี้มีการบรรยายถึงฉากการมีเพศสัมพันธ์อย่างโจ่งแจ้ง 

ตัวละคร สถานที่ และการกระทำทุกอย่างไม่มีอยู่จริงเป็นเพียงสิ่งที่นักเขียนจินตานาการขึ้นมาเท่านั้น 

นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานการเขียนของ 

Blue Hestia 

ห้ามคัดลอก ดัดแปลง และแก้ไข หรือนำบางส่วนในนิยาย 

ออกไปเผยแพร่ไม่ว่าจะด้วยกรณีใดใดทั้งสิ้นโดยไม่ได้รับความเห็นชอบจากเจ้าของผลงาน 

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2558 

หากฝ่าฝืนมีโทษตามที่บัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2558 

เน้น PWP เป็นหลัก  

Enjoy Reading Kah