เปิดเรื่อง ปี 2567
พ.ศ. ๒๔๗๒
“พ่อเทียบจะไปจากฉันจริงหรือ พ่อเทียบเอาฉันไปไว้ที่ใด ความรักของเราพ่อเทียบลืมมันได้หรือ”
สายตาแห่งความโศกเศร้าทอดมองใบหน้าที่ไม่คิดแม้จะมองเขานั้น มันเจ็บปวดที่สุด แม้กระทั่งจะจากกัน คนเบื้องหน้ายังไม่คิดจะมองมา มันเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร
“ขอโทษครับ ผมคิดว่าความรักของผมกับคุณใหญ่มันมาไกลได้เท่านี้จริง ๆ”
เขาเจ็บปวดไม่แพ้คุณใหญ่ เพียงแต่เขาต้องทำตัวให้เข้มแข็ง เพื่อที่จะให้คุณใหญ่ตัดใจได้ง่าย ๆ แกล้งว่าหมดรักแล้วมันจะดีต่อตัวคุณใหญ่ในภายภาคหน้า
ถึงใบหน้าจะไม่มีน้ำตาทว่าใจของเทียบมันร้องจนท่วมหัวใจดวงนั้นแล้ว มันเจ็บยิ่งกว่าถูกมีดแทงเข้าที่หัวใจเสียอีก
“คุณใหญ่ครับ” เคลื่อนใบหน้ามองคนเบื้องหน้าที่กำลังร้องให้อาบแก้มแดงเถือก ความเจ็บปวดมันถาโถมใส่ขั้วหัวใจอีกครั้ง เขาไม่ชอบเห็นน้ำตาแห่งความโศกเศร้าของคุณใหญ่ เหตุนี้ถึงไม่อยากมอง เกรงว่าเขาจะกลั้นน้ำตามิได้ พยายามตั้งสติ ข่มอารมณ์นั้นไว้ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณใหญ่ฟังผมนะครับ คุณใหญ่กำลังจะแต่งงานกับคุณเอื้อง”
คุณใหญ่เคลื่อนกายเข้าใกล้เทียบ ยกมือประคองมือของเทียบ ประคองเอาไว้อย่างอ่อนโยน ทอดสายตามองใบหน้าที่ไร้ซึ่งรอยยิ้ม เขากลัวใจอีกฝ่ายเหลือเกิน
“ไม่เอาอย่างนี้ได้ไหมพ่อเทียบ ฉันไม่ยอมแต่งงาน ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าฉันไม่มีพ่อเทียบ”
“คุณใหญ่กำลังจะได้แต่งงาน กำลังจะออกเรือน ไม่นานก็คงมีลูกกับคุณเอื้อง”
“…”
“หลังแต่งงานคุณใหญ่ก็ได้เลื่อนขั้น ตามรอยคุณพระ” ถอนหายใจออกมา “ลืมผมไปเสียเถอะ”
“ฉันทำอย่างที่พ่อเทียบบอกไม่ได้หรอก ฉันรักพ่อเทียบมาก ให้ฉันลืมง่าย ๆ ฉันทำตามที่พ่อเทียบบอกไม่ได้”
ประโยคที่เทียบได้กล่าวออกมายังคงอยู่ในห้วงแห่งความคิด ความรู้สึกของคุณใหญ่ ความเจ็บมันกลับถาโถมเข้าขั้วหัวใจอีกครั้ง
จบประโยคที่กล่าวขานออกมา คุณใหญ่บีบมือเรียวขาว คุณใหญ่เผลอบีบแรงทำให้เทียบดึงมือตัวเองกลับไปไว้ตำแหน่งเดิม ก้าวเท้าถอยหลังสองก้าวเพื่อรักษาระยะห่าง
“คุณใหญ่ทำได้ ลืมผมไปเสีย ผมก็คงจะลืมคุณใหญ่เช่นกัน”
“…”
คุณใหญ่เคลื่อนกายเข้าใกล้เทียบ ทว่าเทียบกลับเคลื่อนกายออกห่าง เท้าหยุดอยู่ตำแหน่งเดิมพร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้มแดง ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตานั้นออกอย่างลวก ๆ
เทียบหันหลังให้กับคุณใหญ่ทันที ทนเห็นอีกฝ่ายร้องไห้อย่างนั้นมิได้ เทียบปวดใจ เกรงว่าเห็นน้ำตาของคนที่รักจะกลั้นน้ำตามิได้ และมันก็เป็นเช่นนั้น เทียบปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม ทว่ายังดีที่อีกฝ่ายไม่เห็นน้ำตาของเขา
“ขอให้คุณใหญ่ใช้ชีวิตต่อจากนี้ ด้วยความสุข”
“ฉันจะมีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อชีวิตของฉันจะไม่มีพ่อเทียบอยู่ข้างกาย”
… |
เกื้อเป็นนักเขียนพีเรียด ที่ชอบให้ตอนจบของนิยายไม่สมหวัง และชีวิตก็ไม่ต่างจากนิยาย มีรักที่ไม่เคยสมหวัง
Guest
