มาร์คัส วิลสัน
เจ้าพ่อมาเฟียที่พึ่งจะอายุขึ้นเลข3 ทว่าใบหน้าของเขายังคงเลข2ต้นๆ ความหล่อที่ใครๆเห็นต่างแฝงไปด้วยความป่าเถื่อนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาดูเป็นคนอ่อนโยนทุกครั้งนั่นก็คือเวลาที่เขาได้อยู่กับจานสีและพู่กันแท่งโปรด
ณิชา จารุภา
เธอคือเด็กสาวนักศึกษาปี4 ที่กำลังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยวัยเอกชน เธอมีอายุ23ปี และเรียนอยู่ในคณะคณะวารสารศาสตร์ ไฝ่ฝันอยากเป็นผู้สื่อข่าวชื่อดังในอนาคตจึงเลือกเรียนคณะนี้ ญิชาเป็นที่รักของอาจารย์และเพื่อนๆ เพราะมีนิสัยที่ขี้เล่นและทะเล้น แต่ก็ดูเด็กน้อยในเวลาเดียวกัน
“สมองเท่าเม็ดถั่วเขียวของเธอ มันกำลังจะทำให้เธอต้องตาย เพราะทำอะไรไม่คิด”
“ตะ..ตายเลยเหรอคะ! ก็คุณทำผิด ฉันก็ต้องเปิดโปรง นั่นก็ถูกแล้ว!”
“จะยอมตาย หรือเป็นทาสรับใช้ฉัน”
“ยอมตาย!”
⚠️ คำเตือน ⚠️
เนื้อหาในเรื่องมีคำหยาบคายและบรรยายถึงฉากวาบหวิว เหมาะกับนักอ่านที่มีอายุ18+ เท่านั้น 🔞
ปล.โปรใช้วิจารณญาณในการอ่าน นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อความบรรเทิงและตามจินตนาการเท่านั้น ไม่มีเจตนาจะสือถึงบุคคลใดทั้งสิ้น! แนะนำอ่านเพื่อความบันเทิงและสนุกสนานค่ะ
❌นิยายติดลิขสิทธิ์❌
ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พุทธศักราช 2537 ห้ามผู้ไดคัดลอกเนื้อหา ดันแปลง หรือนำไปเผยแพร่ซ้ำ โดยมิได้รับอนุญาตจากนามปากกา เจนจิระ เด็ดขาด!
ปล. หากอ่านแล้วรู้สึกไม่ชอบในเนื้อหา แนะนำเลื่อนผ่านได้เลยนะคะ งดใช้คอมเมนท์ด้วยถ้อยคำที่กระทบจิตใจนักเขียน เพราะนักเขียนก็มีหัวใจและ sensitive ต่อคอมเมนท์แย่ๆ การคอมเมนท์ด้วยถ้อยคำที่สุภาพเป็นมารยาททางสังคมที่ทุกคนต้องมีค่ะ ขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านที่ชื่นชอบและซัพพอร์ตในผลงานของไรท์ 😊🙇🏻
เริ่มอัพนิยาย 23/10/2566
Guest
