..::ม่านนฤมิต::..(พีเรียดข้ามภพ)

กัลยา…. สาวสวยสุดมั่น วัยเบญจเพส (25ปี)

ดีกรีอดีตนักกีฬามวยหญิง(แชมป์ประเทศไทย)พ่วงด้วยตำแหน่งเจ้าของธุรกิจคลีนิคเสริมความงามเบอร์ต้นๆของวงการ…

ความสามารถของเธอนั้นล้นเหลือ..พอๆกับความสวยของเธอที่เหลือล้น.. เหลือกินเหลือใช้..

หน้าบาร์บี้ บอดี้AV…ฉายานี้! หนุ่มๆตั้งให้..

เธอสวย.. เธอเก่ง.. เธอรวย.. แต่เธอ..(ไม่มีผัวว!!)

คนที่โครตแสนจะเพอร์เฟคไปซะทุกอย่างกลับมีเคราะห์กรรมเรื่องความรัก… โดนหลอกโดนหักหลังจนเธอเข็ดขยาดกับความรัก…

จู่ๆโชคชะตาก็เล่นตลก ให้เธอได้พบเจอเรื่องไม่คาดฝัน.. เธอนั้นได้ข้ามภพไปยังสมัยกรุงศรีอยุธยาต้อนต้น ครั้งยังไม่ได้เสียกรุง.. โดยที่มีแหวนทับทิมล้อมเพชรเป็นสื่อกลาง แหวนนี้เป็นมรดกตกทอดจากคุณทวดที่ได้มอบให้เธอ…

เรื่องราวยุ่งเหยิงอลหม่าน..นำพาเธอไปพบกับ บุรุษผู้หนึ่ง..

..คุณพระไวย์วรนารถ.. ขุนนางทหารผู้เคร่งขรึม ดีกรีพ่อม่ายลูกติด(เมียตาย) อายุ40ปี..

ถึงแม้อายุเขานั้นจะเข้าหลัก4แต่ด้วยเพราะการที่ต้องเตรียมร่างกาย ฝึกร่างกายให้พร้อมสำหรับการออกทับจับศึกตลอดเวลา จึงทำให้เขาดูอ่อนวัยกว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกัน..

ใบหน้าคมเข้ม. คร้ามแดด.. ด้วยความสูงกว่า190โดยประมาณ รูปร่างล่ำสัน สมส่วน หล่อตามแบบฉบับไทยแท้.. แต่กลับมีดวงตาที่สวยกว่าอิสตรีใดในพระนคร..

ชายหนุ่มผู้สูญเสียหญิงอันเป็นที่รักนามว่า”กำไลมาศ”เพียงเพราะเธอได้ให้กำเนิดลูกน้อย จนตกเลือด! จึงทำให้หญิงสาวอันเป็นที่รักต้องจากไปก่อนวัยอันควร..

นับแต่นั้นมาเขาเลยกลายเป็นคนเย็นชา แข็งกระด้างกับสตรีทุกผู้ในพระนคร.. แม้จะมีสตรีสูงศักดิ์ ลูกขุนน้ำขุนนาง ลูกท่านหลานเธอ มาชอบพอให้ท่าทอดสะพานอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็หาได้ชายตาแลไม่

แต่อีกมุม เขากลับเป็นพ่อที่อ่อนโยนและอบอุ่นให้ลูกน้อยของตนเสมอ.. เพราะเขาสัญญากับตัวเองว่าชาตินี้จะไม่เปิดใจรับผู้ใดเข้ามาเป็นเมียอีกในชาตินี้!!

จนกระทั่ง! ได้มาพบเธอ…

หญิงสาวแปลกประหลาด.. แต่งกายประหลาด ดูเหมือนนางจักวิปลาส! คำพูดคำจา กระทำตัวผิดแผกจากอิสตรีทั่วไป!

แม้จักตกตะลึงในความงามของนางอยู่ไม่น้อย ไหนจะผิวที่ขาวราวกับหยวกกล้วย ริมฝีปากที่แดงระเรื่อโดยที่ไม่ต้องพึ่งสีชาด ดวงตากลมโตที่เปล่งประกายสดใสตลอดเวลา งามไม่เหมือนผู้ใดในอโยธยาฯ แต่กลับพูดจาโผงผาง ไร้ยางอาย ราวกับม้าดีดกะโหลก!

คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของคุณพระฯ

นางคือผู้ใด? มาจากไหน? เป็นใส้ศึกหรือไม่?

หรือจักเป็นแม่มดหมอผี!!

*สปอล์ยตอนจบ.

สายเสียแล้วเกินวันที่ฝันไฝ่…

รู้อย่างนี้พี่จักไม่ทอดทิ้งขว้าง…

สายเสียแล้วมิได้พบประสปปรางค์….

รู้อย่างนี้พี่จักมิห่างยอดกัลยา…

(มือใหม่หัดเขียน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ^^)

นามปากกา:: ปอ..ปลา..สระ…เอีย