คำเตือน
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งหมด ชื่อตัวละคร ฉาก สถานที่ และเหตุการณ์ผู้แต่งล้วนสมมุติขึ้นมาทั้งหมด ไม่ได้มีการพาดพิงถึงใคร
ไม่ได้เน้นหลักความสมเหตุสมผลหรือหลักการความเป็นจริงเท่าที่ควรนะคะ
นิยายมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย มีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรงกระทบต่อสภาพจิตใจ ตัวละครในเรื่องมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมไม่ควรลอกเลียนแบบ มีฉากรุนแรง ทำร้ายร่างกาย ข่มขืน ใช้สารเสพติด กักขังหน่วงเหนี่ยว
เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป และโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน
.
.
.
“นะ…นิวา พี่ขอโทษ นิวา พะ…พี่ไม่น่าบล็อกวาเลย พี่ขอโทษที่ไปช่วยวาไม่ได้ พี่ผิดไปแล้ว กลับมาหาพี่ได้ไหม ไหนสัญญากันว่าจะมาเจอกันไง”
หยาดน้ำตาไหลมาเป็นสาย คำพูดวกวนไปมาเหมือนคนที่กำลังสับสนอยู่ในเส้นทางของตนเอง ไม่รู้จะไปทางไหน ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไป จนเหมันต์ที่เห็นอาการของเพื่อนสนิทเป็นเช่นนั้นจึงต้องเข้ามาเรียกสติ
“เพลิง มันไม่ใช่ความผิดมึง ไม่ใช่ความผิดมึงเลย”
“แต่กู กูเข้าใจวาผิด เป็นกูเองที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถ้ากูไม่บล็อกวาตอนนั้นกูคงเห็นข้อความที่วาขอความช่วยเหลือ กะ…กูคงไปช่วยวาทัน กูช่วยอะไรวาไม่ได้เลย กูไม่สมควรได้รักวาเลย”
“มึงตั้งสติเพลิง เพลิงมึงใจเย็น ๆ”
“กูทำอะไรลงไปวะเหมันต์ กูทำอะไรลงไป ที่วาต้องตายส่วนหนึ่งมันมาจากกู”
Guest
