เมื่อคำว่า..ปล่อย
ทำให้หัวใจโบยบินเป็นอิสระ
เธอได้ปล่อย ... ให้เขาโบยบินไปแล้ว
แล้วตัวเธอล่ะ ? ต้องติดอยู่ในห้วงคำนึงนี้ไปอีกนานแค่ไหน ?
*****
เจ้าจันทร์ คุณหมอสาวที่ต้องสูญเสียคนที่รักอย่างเหมันต์ ไปอย่างไม่มีวันกลับ ...
ทว่าวันเวลากลับหมุนวนให้เธอได้เจอกับชายหนุ่มคนงานในสวนลิ้นจี่ ที่เหมือนคนรักของเธอราวกับเป็นคนเดียวกัน ...
** Example **
ลำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ตกกระทบสองร่างที่กำลังก้าวขึ้นมาบนระเบียงบ้านจนเป็นเงามืด
คนแรกเธอจำได้ว่าเป็นลุงเดช ส่วนอีกคนที่ตามขึ้นมานั้น แม้เห็นใบหน้าเขาแค่เลือนราง
แต่เธอไม่เคยลืม ...
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเป็นเท่าตัว เมื่อใครคนนั้นเดินตามลุงของเธอมาหยุดอยู่ตรงหน้าในที่สุด
“พี่หมอก !” หญิงสาวอุทานอย่างตื่นตะลึง ก่อนที่สติสุดท้ายจะดับวูบลง และไม่รับรู้อะไรอีกเลย ...
+++++
Remark : (มีการแก้ไขเนื้อหาใหม่ทั้งหมด แต่ยังมีบางส่วนที่ยังคงไว้ รี้ดท่านไหนที่เคยอ่านแล้ว รบกวนกลับไปอ่านอีกรอบนะคะ จะได้ไม่งง รอบนี้ไม่ต้องกลัวไรต์จะเท หรือทิ้งให้ค้างคานะคะ เพราะเขียนจบแล้ว อิอิ)
** เรื่องราวและตัวละคร เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ หรือบุคคลใด ๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
ไรท์ตั้งใจเขียนด้วยความรัก และความสุข หวังว่ารี้ดทุกท่านจะมีความสุขไม่ต่างกัน ไม่มากก็น้อย หรืออาจไม่มีเลยก็ได้ ขอให้ทุกคนปล่อยใจจอย ๆ Happy ไปด้วยกัน หากต้องการชี้แนะ หรือให้ไรต์ปรับปรุงอะไร สามารถเม้นต์มาคุย มาทักทายกันได้นะคะ รักทุกคนค่ะ***
Guest
