บทนำ
“พรีมจะเป็นเมียที่ดีให้คุณเอง”
“เหอะ…ตลก รู้สถานะตัวเองหน่อย”
พีรยารู้สึกหน้าชา หูดับ สายตาพร่ามัวขึ้นทันที คลับคล้ายคลับคลาว่ากำลังจะเป็นลม เธออยู่ในสถานะ ‘คนของเขา’ มาปีกว่า หลับนอนด้วยกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขาคือ ‘ที่พักพิง’ ของเธอ เมื่อเขาบอกว่าเขาต้องแต่งงาน ความรู้สึกเธอก็เหมือนกับถูกสายฟ้าฟาด ความรู้สึกอยากเป็น ‘เมียที่ดี’ ให้เขาผุดขึ้นมาทันที แต่คำตอบที่ได้ มันช่างบาดลึกไปจนถึงก้นหัวใจ เขาเรียกสติเธอกลับมาด้วยการคำพูดเย้ยหยัน
เธอหวังสูงไป…สถานะของเธอตอนนี้ก็แค่ ‘คนอุ่นเตียง’ ให้เขาก็เท่านั้น น่าตลกที่ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอพูดแบบนั้นออกไป ทั้งๆที่เขาบอกมาตลอดว่าระหว่างเธอและเขาเป็นอะไรกัน
“พรีม…เป็นไม่ได้เหรอคะ” ในเมื่อเลือกทำตามใจของตัวเองแล้ว เธอก็จะลองเดินต่อไปให้จนสุดทาง
“เพ้อเจ้อ…อย่าคิดข้ามเส้นพรีม”
“แล้ว…เราต้องอยู่ในสถานะนี้ไปนานแค่ไหนคะ?” พีรยาถามด้วยน้ำเสียงที่สั่น น้ำตาคลอเบ้า
“จนกว่าผมจะแต่งงาน” ธีรดนย์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“งั้น…พรีมขอหยุดทุกอย่างแค่นี้ค่ะ” เพราะตอนนี้เธอข้ามเส้นมาแล้ว ครั้นจะให้กลับไปก็ทำไมได้ เดินต่อไปก็ไม่ได้อีกเช่นกัน งั้นขอหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ก็พอ
“สัญญาคุณเหลืออีกสองเดือน”
“พรีมทำต่อไม่ไหวแล้วค่ะ” ความเจ็บแปล๊บแล่นในกลางอก
“นั่นมันก็เรื่องของคุณที่ต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง…” แล้วเธอจะทำได้ยังไง ในเมื่อที่ผ่านมา เธอเองก็ไม่เคยทำได้เลย…เธอถวายทั้งตัว ทั้งใจให้ธีรดนย์ไปหมดแล้ว
“คุณไทม์สงสารพรีมอีกสักครั้งนะคะ ปล่อยพรีมไป แล้วคุณจะไปแต่งงานกับใครก็เรื่องของคุณ อย่าให้พรีมต้องรับรู้เรื่องของคุณอีกเลย คุณก็น่าจะรู้ว่าพรีมข้ามเส้นไปนานแล้ว…พรีมไม่ได้เก่งเหมือนคุณ” พีรยาตัดสินใจพูดความในใจออกไป
“สัญญาตามเดิม อย่าให้ผมต้องขาดทุนกับคุณไปมากกว่านี้เลย” ถ้อยคำที่บาดลึกลงไปในหัวใจ ออกมาจากปากผู้ชายที่เธอ ‘เทิดทูน’ เขามาตลอด
สุดท้ายเธอก็แค่ ‘สินค้า’ ที่เขาซื้อมาเท่านั้น
Guest
