บ้านทุ่งและไอ้หนุ่มกำหนัด

ความใคร่กำหนัดของชาวบ้านทุ่ง และการพัฒนาหมู่บ้านไกลปืนเที่ยง 

หมู่บ้านทางภาคอีสานล่างที่อยู่ตามอำเภอไกลตัวเมือง เมืองลูกเมียน้อยที่ไม่ค่อยมีความเจริญ แต่ก็มีเซเว่นบ้างตามจุดสำคัญ และถ้าสูขยันขี่รถไปน่ะนะเฮ้ย! แล้วความสุขสะดวกสบายแบบไหนล่ะที่มี มันก็ไม่พ้นร้านชำตามหมู่บ้านนั่นแล สากกะเบือยันเรือรบ แต่ก็นั่นแหละสูเอ๊ย ของเก่าค้างปีเหมือนแม่ค้าเหนียงยานนั่นแหละ ฮา ไม่งั้นพวกสูก็ต้องสาละวนไปเซเว่นหรือไม่โลตัสบิ๊กซี แล้วแต่ว่าพ่อใหญ่ใคร่จะเข้าเมืองยามไหน ก็เฮโลกันไป ไปซื้อกักตุนหลายๆ ยามฝนลงนาหาไอ้ช่อนมาเผาไฟแกล้มเหล้าขาว หรือดีหน่อยก็แสงโสม ตามด้วยขนมขบเคี้ยว แบบนี้เด็กสาวๆ ชอบ มันตามกันมาเป็นพรวนเชียวแหละ ฮา 

เรื่องกินเอาจริงก็ไม่ยาก ชาวบ้านชาวประชาทุกวัยถนัดเรื่องแต่งกิน มุดรูหาหนู หาหน่อ ไม่ยาก แสงสีบันเทิงมีบ้างตามฤดูกาลแล้วแต่ว่าบุญไหนมาก่อน มาหลัง ไหนจะงานการกุศล บวชแล้วเบียนมีเป็นกระตั๊ก พูดเรื่องนี้แล้วพ่อใหญ่ของขึ้น เด็กสาววัยกำหนัดขึ้นใหม่แต่ละหน่อ แม่เจ้าแต่ละคนมันน่าดู น่าชมเสียกระไร แต่ก็นั่นแหละ เบิ่งดีๆ เดี๋ยวไปโดนลูกหลานเจ้าของจะเป็นเรื่องเอาเว้ยเฮ้ยย ฮา แต่เรื่องใคร่บอกแล้วมันไม่เข้าใครออกใคร หนังอีโรติกเขาถึงทำออกมาเพื่อคลายความกำหนัดเบาๆ ไม่ใช่พวกสายโหดอล่างฉ่าง มาเต็ม ทั้งดุ้น ทั้งเต้า ดูดเลียจนน้ำลายไหลย้อยลงคางลามไปลงเต้า อันนั้นก็เกินไป ไม่ไหว ดุดันโพดด! 

ชีวิตชาวบ้านทุ่งบ้านไร่ มันก็มีเท่านี้ คิดอะไรมาก ตื่นแล้วก็ลงทุ่ง เมื่อยก็เอนกาย หิวหากินตามป่าตามเขา แต่อย่าลืมพกกระติบไปด้วยละ แลงมาก็กลับบ้าน แต่ถ้ามีของดีก็อาจแวะส่องข้างทางเพื่อได้เห็นหนังสดบ้าง เอาจริงมีเกือบทุกมื้อ คนเอากันนี่แหละ ก็มันเรื่องธรรมชาตินี่หว่า กำหนัดมันเกิดก็หงี่เงี่ยน มันก็ต้องปลดปล่อย ไม่งั้นรูตันตายห่าสู! ว่าแล้วพ่อใหญ่ก็เกิดแน่นหว่างขา ฉิบหายไอ้ช่อนทำพิษเสียแล้ว พ่อใหญ่กระโดดเหยงไปมา ก่อนหายไปในดงหญ้า แล้วสายตาเหลือบไปเห็นผู้สาว ไม่สิ สาวรุ่นป้ากำลังนั่งยองๆ โชว์บั้นท้ายขาวเนียน โอ๊ยเนาะ! พ่อใหญ่ร้องออกมา เนี่ยมันวันหยังน้อ คือมาคักแท้ ฮา 

...  

[Talk about my Novel] 

จากคนทำหนังอีโรติกราวสิบปีก่อน มาคราวนี้หลงใหลในงานเขียนเรื่องสั้น เล่าเรื่องชีวิตคนที่มีทั้ง รัก โลภ โกรธ หลง เรื่องราวบางส่วน (ใหญ่) เป็นประสบการณ์ที่ได้ยินได้ฟังมา ทั้งตอนใช้ชีวิตอยู่เวียงจันทน์ ขอนแก่น และกรุงเทพฯ 

แน่นอนว่ามันคือเรื่องแต่ง และมันแต่งด้วยความคะนึง ความเป็นบ้านทุ่งของผู้คนที่ใจดี เมื่อได้ลองใช้ชีวิตแล้วมันรู้สึกถึงอาการสบายใจ ไร้ความกดดัน เป็นที่มาของคำลาวว่า "มักม่วน" ฮา สนุกสนาน ไม่มีพิษภัย 

สุดท้ายขอฝากงานเขียน ที่เขียนด้วยใจ บรรยายด้วยความทรงจำ คิดถึงวันคืนเก่า ๆ เสมอ...  

...