ไอ้แว่น

ผมมองดูตึกสูงใหญ่ตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น..นี่ผมต้องมาอยู่ที่นี่4ปีเลยนะ..ผมขยับแว่นตาอีกรอบ..สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วยิ้มให้กับตัวเอง.. 

"ต้องทำให้ได้นะปังปอนด์..ป้ากับลุงรออยู่".. 

ผมพุดกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะลากกระเป๋าเสื้อผ้าและกระชับเป้บนหลังคัวเองเพื่อที่จะเดินไปขึ้นรถลางของมหาลัยเพื่อกลับไปยังหอพักรวมของมหาลัย..ผมต้องใช้ชีวิตอยู่ในหอรวมเป็นเวลา4ปี..ผมได้ทุนมาเรียนต่อที่นี่ด้วยสามารถที่ผมขยันมากกว่าคนอื่นเพื่อที่จะไม่ให้ลุงกับป้าลำบากทำงานหนักส่งเสียผมเรียน..อะไรที่แบ่งเบาได้ก็จะทำเพื่อให้ท่านทั้งสองไม่เหนื่อยมาก.. 

"โอ้ย..ขอโทษครับ" 

"..เกะกะชะมัดเลยไอ้แว่น.."..ผมเซเล็กน้อยผมรีบควานหาแว่นตาทันที.. 

"อะ..แว่นนาย..เด็กใหม่สินะ..เพื่อนพี่มันเป็นแบบนั่นแหละ..ไปก่อนนะ..หึ..แล้วเจอกัน"..ผมรีบใส่แว่นทันทีที่รับมาจากมือรุ่นพี่คนนึง..ผมหันไปมองเค้าหยักคิ้วแล้วยิ้มให้..ส่วนอีกคนที่น่าจะเป็นเจ้าของเสียงเห็นแค่ข้างหลัง..ตัวเค้าใหญ่ชะมัดมองจากด้านหลังทำให้ผมถึงกับขนลุกขึ้นมาเฉยๆ..