เพื่อนรัก เพื่อนใคร่

“มึงนี่มันดื้อได้โล่จริงๆ แล้วมึงโกรธกูเรื่องอะไรไหนว่ามาสิ” 

อัคราที่เดินตามเข้าไปนั่งลงข้างๆถาม 

“ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ” 

สุปวีย์ดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้าตัวเองอย่างรู้สึกอับอายกับเรื่องเกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา 

“ไม่ต้องโกรธกูหรอก กูเป็นลูกผู้ชายพอ กูจะรับผิดชอบ เราคบกันเลยก็ได้ พอเรียนจบค่อยแต่งงานกัน” 

“ไม่ต้อง มึงแค่เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่ให้ใครรู้ก็พอ โดยเฉพาะพี่ทีน” 

เป็นคำตอบที่ทำให้อัคราถึงกับสะอึกอึ้ง ก่อนที่ความโกรธจะเกิดขึ้นที่เขาบ้าง 

“นี่มึงยังคิดจะคบกับพี่ทีนอีกเหรอ” 

“เออ ทำไมว่ะ อ๋อ หรือว่าที่มึงทำลายกู ก็เพื่อทำให้กูคบกับพี่ทีนไม่ได้ นี่ทำไมใจคอมึงถึงได้เลวร้ายขนาดนี้ว่ะ มึงยังมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า” 

“ก็กูคิดว่าเขาไม่ได้จริงใจกับมึง”  

“มึงคิดว่าคนอื่นเขาจะเลวเหมือนมึงหมดสิน่ะ” 

“กูเป็นห่วงมึงน่ะ” 

“มึงไม่ต้องมาห่วง ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตของกูอีกต่อไป ต่อไปนี้มึงกับกูขาดกัน” 

เป็นประโยคตัดรอนที่รุนแรงจนอัคราไม่สามารถหน้าด้านทนอยู่ได้อีกต่อไป เขาลุกเดินออกมาทันทีโดยไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว 

ด้วยรักและขอบคุณจาก...กานติณัฎฐ 

( มีอีบุ๊ควางขายแล้ว )  

งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของงานเขียนเรื่องนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย 

หมายเหตุ : ที่ลงสถานะของนิยายว่า จบแล้ว นั้นคือหมายถึงว่านักเขียนได้เขียนนิยายเรื่องนี้จนจบแล้วและได้นำไปวางขายในรูปแบบของอีบุคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ตรงนี้คือการนำมาลงให้ทดลองอ่านกันแค่บางส่วนเท่านั้น ซึ่งถ้าใครสนใจจะอ่านต่อจนจบก็ตามลิ้งค์ที่ได้นำมาลงไว้ให้ไปได้เลย หรือจะติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ กานติณัฎฐ,กันตินันท์ หรือเฟสบุ๊ค กันตินันท์,กานติณัฎฐ และหรือเฟสบุ๊ค ลภัสรินทร์ รวิยา นามปากกา ก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ