ชีวิตฉันเหมือนนิยายเกินไปแล้ว

"มึงๆอ่านอะไรอะ ใจจดใจจ่อไม่ฟังพวกกูพูดเลย"

"อ่านนิยายน้ำเน่าอะมึง โคตรติดเป็นเรื่องที่ไม่เคยเข้าใจเท่าไหร่แต่กูก็อ่านจนจะจบอยู่ละ งง ปะ"

"งง"

"เออใช่มะ"

"ไม่ได้ งง นิยายที่มึงอ่านนนะ แต่ งง ว่าทำไมมึงมาอ่านตอนนี้ค่ะ ทำงานไหม"

"แหะๆ โทษทีติดไปนีส"

หลังจากโดนแพรวว่าไป ฉันก็กลับมาโฟรกัสงานที่ทำด้วยกัน

2 ชั่วโมงผ่านไป 

"เย้ เสร็จแล้ววว"

"ซะที"

ดีใจจบฉันก็หันไปจับโทรศัพย์ อ่านนิยายที่อ่านค้างไว้ต่อ

"นี้คุณเธอจะติดอะไรขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าพึ่งบ่นไปหรอว่าเนื้อเรื่องมันน้ำเน่าน่ะ"

"น้ำเน่าจริง แต่ทำไงได้อะมันเหมือนเริ่มแล้วต้องอ่านให้จบ"

"ไม่ใช่ว่ามึงชอบแนวนี้อยู่แล้วไรงี้หรอ ไม่งั้นจะติดขนาดนี้ไหมสาว"

"ไม่หรอกที่มันอ่านอะ เพราะมี Nc ใช่ไหมละกูรู้นะ"

"อุ๊ย เพื่อนฟ้ารู้ทันผมมีละ เบื่อจัง คนรู้ทัน"

คนที่พูดต่อล่อต่อเถียงกับฉันก็คือเพื่อนสนิทฉันเอง ฟ้าและแพรว

"ชิๆๆๆ เบื่อพวกมึงล้า ไปอ่านต่อที่บ้านดีกว่า บะบุย" กำลังจะหันเดินหนีแพรวก็พูดตะโกนไล่หลังมา

"อะพูดเรื่องจริงละหนีเลยวะ แล้วนั้นจะกลับยังไง ไม่ให้กูไปส่งช่ะมะ"

"อุ๊ย หันหลังกลับเกิบไม่ทันแหนะๆๆๆ ไปส่งหน่อยจิเพื่อนร๊ากกก"

"ที่แบบนี้ละรักกูเฉย ปะๆกลับๆ ฟ้าละกลับด้วยกันปะมึง"

"ไปดิค้าบ รอไรอะ รอมึงพูดอยู่"

"แล้วถ้ากูไม่ชวนก็คือจะไม่ไปรถกูช่ะ"

"ป่าวก็ไปอยู่ดี รอมึงพูดเป็นพิธี ตามมารยาทอะเพื่อน"

"เห้อ เพื่อนกูแต่ละคนดีๆทั้งนั้น"

ฉันกับฟ้าก็เดินหัวเราะคิกคัก นำเจ้าของรถมา

ณ หน้าบ้านคาราเมล 

"ถึงละค้าบคุณนาย คาราเมล"

"ค่า ขอบคุณคุณแพรวมากนะคะ ที่มาส่ง"

"รับมุขกูด้วยดีจริงๆ ว่าแต่บ้านมึงก็ใหญ่ รถก็มีทำไมไม่ขับไป มอ ว่ะครับ"

"เพื่อนแพรวต้องเข้าใจกูนะ กูมีเหตุผล"

ฉันทำหน้าจริงจังแล้วมองสีหน้าเพื่อนๆที่กำลังรอฟังว่าเหตุผลคืออะไร

"เหตุผลก็คือ..."

"คือ..."

"ขี้เกียจทำใบขับขี่"

หลังจากเพื่อนทำหน้าจริงจังแล้วฉันบอกเหตุผลไป ฉันกูหลุดหัวเราะกับสีหน้าเพื่อนที่ ดูผิดหวังกับคำตอบที่ได้ยิน

"กูก็คิดว่าอะไรแบบฝังใจไรงี้" ฟ้าพูดด้วยท่าทางแบบเอื่อม

"มึงก็ไม่น่าไปคาดหวังกับคำตอบมันเนอะ"

"ก็.แบบว่ามีเพื่อนแพรวที่น่ารักมาส่งงาย อิอิ"

"ค่ะ ถึงบ้านมึงนานละไปลงไปได้ละค่ะคุณคาราเมล"

"อุ๋ย เรียกเต็มยศเล้อไปก็เดะ บะบุย"

หลังจากลงมาจากรถเพื่อนฉันก็ตรงมาเข้ามาในบ้านก็เจอป๊านั่งเล่นอยู่ห้องนั่งเล่นกำลังดูทีวีอยู่ ลืมบอก ป๊าฉันคนนี้เป็นพ่อบุญธรรมที่รับฉันมาเลี้ยงแต่เขาก็ทั้งรักทั้งเอ็นดูฉันเหมือนลูกจริงๆ ถึงจะต่างกับนิสัยกับ น้องชายของป๊าที่ไม่รู้เป็นอะไรเจอหน้ากันที่ไร จ้องจะมีเรื่องให้ได้

"สวัสดีค่ะ ป๊าเมลกลับมาแล้ววว ป๊าดูไรอะ"

"อ้าวเมล ป๊ากำลังดูหนังเลย ว่าแต่ใครมาส่งละนั้น"

"อ่อ เพื่อนเมลเองป๊า จำแพรวกับฟ้าได้ไหมนั้นแหละ แพรวมันขับอะ"

"อ่อ ว่าแต่บ้านเราก็มีรถนะ ทำไมไม่ไปทำใบขับขี่ละ จะได้ใช้รถบ้านเราไป มอ"

"เมล ยังไม่ว่างทำเลยง่า ขี้เกียจต้วยยย ให้ป๊าไปส่งทุกเช้าเหมือนตอนเล็กเหมือนเดิมงาย ไม่ได้หรอค่า"

ฉันได้แต่ทำตาวิ๊งๆ หาป๊าเพราะไม่อยากไปทำ มีคนไปรับไปส่ง สบายจะตาย ถ้าได้ทำเดี๋ยวก็เหนื่อยขับเอง อิอิ ไม่ทำหรอก

"เห้อ ป๊าสอนเราเคยตัวไปไหมเนี่ย เครๆก็ได้ๆ"

"เย้ ป๊าน่ารักที่สุดเลยหนูไปอาบน้ำก่อนน้า จุ๊บ"

หลังจากอ้อนป๊าก็จุ๊บแก้มป๊าไปหนึ่งที่ แล้วก็เดินขึ้นชั้นสองไปห้องของตัวเอง อาบน้ำแต่งตัวอะไรเสร็จ ก็กลับไปอ่านนิยาย ที่อ่านค้างไว้จนจบ

"เห้อ ทำไมนางเอกถึงเป็นงั้นอะ พระเอกทำแย่ใส่ขนาดนั้น ชอบไปได้ไงเนี่ย ไม่เข้าใจเลยจริงๆๆๆๆ"

อ่านไปก็บ่นกับนิยายไปแต่ก็ อ่านมันจนจบ จนได้

"อ่านเรื่องอะไรต่อดีน้า เอ๊ะเรื่องนี้น่าสนใจแหะ"

หลังจากอ่านเรื่องเก่าจบฉันก็เลื่อนหานิยายอ่านไปเรื่อย จนมาเจอกับนิยายเรื่องหนึ่งที่ดูทรงละ น่าจะเป็นนิยายน้ำเน่าเหมือนเดิม

"วันนี้ก็ไม่ต้องนอนนนนน"

เมื่อได้เจอนิยายที่ถูกใจฉันก็ได้ใช้เวลาอ่านจน เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่แน่ใจ ตื่นมาเพราะแสงจากด้านนอกและเสียงเคาะ ประตู

ก๊อกๆ "คุณหนูค่ะ คุณภูผาเรียกให้ไปกินข้าวเช้าค่า" เสียงเรียกจากป้าไพรแม่บ้านที่คอยดูแลบ้าน

"ค่า เดี๋ยวตามลงไปนะคะ ขอหนูอาบน้ำแต่งตัวแปปหนึ่งนะคะ ฝากบอกป๊าด้วยนะคะว่า รอสักครู่"

"โอเคค่า ได้ค่ะ"

หลังจากสิ้นเสียงป้า ฉันก็ลุกไปรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไม่ให้ป๊า รอนาน

"มาแล้วค่า ป๊ารอนานไหม"

"ไม่นานๆ กินข้าวเลยไหม"

"ได้ค่ะ ป้าไพรตักข้าวให้ได้เลยค่ะ"

"เออ ป๊ามีเรื่องจะบอกคือไม่กี่วัน ธี จะกลับมาอยู่บ้านแล้วนะ"

"คะ? ทำไมไวจัง"

"ป๊าว่าไม่ไวนะ นี้ก็ไปตั้ง 5 ปีแล้ว"

เป็นข่าวร้ายที่สุดในวันนี้เลยก็ว่าได้ ถ้าจะถามว่าทำไม นั้นก็เพราะข่าวที่ ป๊าบอกนั้นเอง ธี ชื่อนั้นคือ น้องชายของป๊า หรือก็คือ อาบุญธรรมฉันนั้นเอง แต่เราไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ เจอหน้ากันที่ไร ชอบหาเรื่องอยู่เรื่อยไม่รู้เป็นอะไร ถ้าจะถามว่าไปไหนตั้ง 5 ปีก็จะบอกว่า ไปช่วยงานของบริษัทป๊า ที่อยู่ในต่างประเทศก็เลยพึ่งจะได้กลับมา

"งั้นหรอคะ " ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆไป

ณ มหาลัย 

"ขอบคุณค่าที่มาส่ง ไปละนะคะสวัสดีค่ะ"

ฉันกล่าวทักทายป๊าที่มาส่งฉันเหมือนเดิมทุกเช้า

"โอเค ตอนเย็นให้ป๊ามารับไหม"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ หนูไม่รู้ว่าจะได้กลับกี่โมงเลยไม่รู้ว่ามีงานไหมด้วย"

"โอเค งั้นป๊าไปก่อนนะ ตั้งใจละ"

"ค่าขับรถดีๆนะค่า"

หลังจากมองรถป๊าขับผ่านไปฉันก็เข้าไปเจอ แพรวกับฟ้าที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ใต้ตึก

"อ้าวมาถึงก็ทำหน้ามุ้ย เลยเพื่อนกู"

"ใครมันทำเพื่อนผมไม่พอใจแต่เช้าแล้วครับนั้น"

แพรวกับฟ้าก็ได้แต่แซวที่ฉันเดินมาทำหน้าไม่สดใสเหมือนทุกที่

"ก็ป๊าอะดิบอกว่า พี่ธีจะกลับมาแล้ว"

"ใครวะ...ออ อามึงปะที่กูเคยเจอครั้งหนึ่งตอน มอ ปลายอะ"

"อ๋ออ คนนั้นนะหรอ เห้ย หล่อนะเว้ย อามึงอะแต่ชอบนิ่งไปหน่อย"

ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมสองคนนี้ถึงรู้จักเพราะเราเคยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยอยู่ โรงเรียนแล้วเลยไม่แปลกที่มันจะเคยเห็น พี่ธี หรือ อาของฉันนี้แหละ จริงๆฉันควรเรียกอา แต่ติดเรียกพี่ไปแล้วงั้นชั่งมันละกัน ด้วยความที่วันนั้นเป็นวันประชุมผู้ปกครองแล้วป๊าติดธุระเลยต้อง ให้พี่ธีเป็นคนมาแทน แพรวและฟ้าเลยได้เคยได้เจอ พี่ธี

"เออ คนนั้นแหละ หล่ออะหล่อแต่ไม่รู้ทำไม ชอบทำหน้าบูดตลอดเวลา อยู่ด้วยแล้วอึดอัดสุด แล้วนี้จะกลับมาอยู่บ้าน ฉันไม่ประสาทกินเลยหรอถ้าเจอทุกวัน"

"เอาหน่า แค่ต่างกันต่างอยู่นั้นแหละ"

"เออก็จริง"

"พรุ่งนี้ไปตี้ไหมจ้ะ ถือว่าคล้ายเครียดเรื่องก่อนสอบด้วยเรืองบ้านด้วยดีมะ"

"อะดีลลลลล"

"แต่ตอนนี้อะควรขึ้นเรียนค่ะ อย่าพึ่งติดเหล้าเน้อะ พวกมึงอะ" ฟ้าบ่นกับสิ่งที่ฉันและแพรวชวนกัน

"บ่นงี้คือจ้ะ ไม่ไปหรือยังงายยยย" ฉันจงใจลากเสียงยาวให้ดูกวนๆ

"ไปค่ะ เรื่องไรต้องไม่ไปอะ ฮาๆๆ"

"เคร๊ เลยนึกว่าจะห้าม"

ณ ผับแห่งหนึ่ง 

Rrrrrrrrrr....!! 

(อยู่ไหนแล้วค่ะซิส)

เสียงแพรวที่กำลังตามเพราะถึงก่อนหน้าฉันแล้ว

"ใกล้ถึงแล้วๆ มึงมารอหน้าผับเลย"

(เครได้ เดี๋ยวกูไปรอ)

Cell End 

ย้อนกลับไปตอนก่อนออกจากบ้าน 

ฉันที่กำลังจะย่องออกจากบ้านหลังจากแต่งตัวเสร็จก็ต้องสดุ้งเมื่อป๊าทักขึ้นมา

"จะแต่งตัวไหนหรอเมล" หว่าเห็นจนได้

"ป๊าหนูไปเที่ยวกับเพื่อนน้า อาจจะกลับดึกหน่อยน้า เดี๋ยวแชทบอกทุกๆชั่วโมงเลย"

"ได้แต่ต้องทำตามนั้นจริงนะ ไปเองได้หรอให้ป๊าไปส่งไหมหรือจะให้คนป๊าไปส่ง"

"ไม่เป็นอะไรป๊า หนูไปเองได้ ชิว"

"ให้แน่นะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยละ"

"ครับป๋ม"

ฉันทำท่าตะเบะ ให้ป๊า ป๊าถึงกับหัวเราะกับท่าทางของฉัน อิอิแค่นี้ก็ไปได้แล้ว

ณ ปัจจุบัน  

"โห้ว คุณคาราเมลค่ะ แต่งเต็มขนาดนี้เลยหรอคะเนี่ยยย"

เสียงประชดบวกการแซว ของแพรวและฟ้า ก็ช่วยไม่ได้วันนี้ฉันแต่งเต็มจริงๆนั้นแหละ เดสสีดำสั้นเปิดไหล่ ก็นีสนึงอะนะ นานๆที

"นีสนุงเอง คิดมากอิอิ"

"แหม่จ้ะ นิดนึงจ้ะ ปะไปนั่งกัน"

แล้วฉันก็เดินตามหลังแพรวและฟ้าไปติดๆจนไปถึงโต๊ะด้านในที่ได้จองเอาไว้ เป็นโซฟาแดงโต๊ะกลมดำเงาหลังจากนั้นก็แดนซ์มันส์เลยค่า นานทีเหมือนได้ปล่อยผี อิอิ...

ผ่านไปไม่นานฉันก็มานั่งอยู่โต๊ะเดิมแล้วก็ดื่มสั่งเครื่องดื่ม ดื่มบวกกับฟังเพลงดื่มด่ำกับบรรยากาศ สายตาก็มองไปรอบๆก็ไปสดุดกับสายตาคู่หนึ่งที่รู้สึกคุ้นมากๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร จนสดุ้งเมื่อมีคนเข้ามาทัก

"สวัสดีครับ ดื่มกับผมสักแก้วไหมครับ" หมอนั้นยื่นแก้วมาให้ เอ๊ะทำไมเหตุการ์ณมันคุ้นๆ

"ได้ค่ะ สวยแล้วใจดีอีกด้วยนะครับเนี่ย"

"ปากหวานซะด้วย"

"พูดจริงนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรอ่ะ"

"คาราเมลค่ะ เรียกเมลเฉยๆก็ได้"

"ฉันคินนะ เมลมีแฟนยังอะ" ชัดทำไมมันชัดขึ้นเรื่อยๆ ไม่หรอกมั้งคิดมาก ฉันได้แต่คิดในใจว่าทำไมเหตุการ์ณบวกกับคำพูดของคินมันถึงเหมือนกับนิยายเรื่องเมื่อคืนที่ฉันเคยอ่านเลย

"เอ่อ เมลได้ยินที่เราพูดไหม"คินถามฉันอีกรอบ

"ออ โทษทีๆเสียงเพลงมันดังน่ะ ไม่มีหรอกไม่มี"

"งั้นหรอ สวยแบบนี้เนี่ยนะไม่มีเกินคาดนะเนี่ย อีกแก้วไหม"

"ไม่เป็นไรๆขอบใจว่าจะไปห้องน้ำน่ะ"

หลังจากพูดเสร็จฉันก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำแล้วนั่งคิดกับตัวเอง ฉันว่ามันแปลกๆนะ หรือฉันคิดมากไปนะ ติดนิยายหนักไปจนเพ้อปะเนี่ย ได้แต่ด่าตัวเองในใจ แล้วลุกออกจากห้องน้ำเพื่อไปหาเพื่อนที่กำลังเต้นกันอยู่ ก็รู้สึกได้เลยว่าร่างกายตัวเองร้อนขึ้นเรื่อยๆ จึงหันหลังแล้วจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม

"อ้าวเมลเป็นอะไรหรือป่าว" คินที่เห็นก็เดินตามมา

"ป่าวหรอก แค่รู้สึกไม่ค่อยดีอะ มันร้อนๆ"

"เอาน้ำเย็นๆไหมผมสั่งให้"

"ขอบใจนะ"

ผ่านไปไม่นานน้ำที่คินสั่งให้ก็ได้มา

"นี้ครับเมล" แล้วคินก็ยื่นน้ำที่สั่งมาให้

"ขอบใจ" ฉันที่ตะหงิดๆ แล้วกำลังจะดื่มน้ำที่ยังไม่ทันได้แตะขอบแก้ว

หมับ

"พี่ธี" อ้าวไหนบอกยังไม่กลับไงไหนว่าอีกไม่กี่วันคือ มาแล้วหรอ แล้วมาโผล่นี้ได้ไงอะ อะมึนไปหมดแล้ววว

"กลับ"

"เดี๋ยวใจเย็น จะดึงไปไหนเนี่ย" เขาดึงแขนให้กลับ

"เห้ย ใครวะ" คินลุกมาขวางหน้าพี่ธีไว้ไม่ให้เดินต่อ

"ถอย" พูดน้อยแถมพูดด้วยเสียงที่ทุ่มต่ำ ทำไมเสียงน่ากลัวจังวุ้ย 5 ปีที่ไม่อยู่นี้ทำไมน่ากลัวกว่าเดิมอีกอะ

"ไม่ เป็นใครอยู่ๆก็มากระชาก ผู้หญิงไปทั้งๆที่เขาดูไม่อยากไปด้วย" คินพยายามช่วยช่ะมะ แล้วทำไมแววตาพี่ธีมองมาที่ฉันหน้ากลัวกว่าเดิมอีกอะ จิร้องแล้วพ่อ T-T

"ฉันเป็นผู้ปกครอง มีอะไรอีกไหม" พอพูดจบพี่ธีก็ลากฉันเดินตามไป

"เดี๋ยว พี่ธี เมลเจ็บปล่อยก่อนได้ไหม"

"เงียบ"

------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่อยากจะลองเขียนมานานแล้ว แล้วก็พยายามจะเขียนให้จบนะคะ ชอบไม่ชอบยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ