I'm All About You ด้วยรักทั้งหมดของหัวใจ

…I’m All About You ด้วยรักทั้งหมดของหัวใจ...  

บทนำ 

ในที่สุด... สิ่งที่เธอหวาดกลัวอยู่ลึกๆ ว่าสักวันจะต้องเผชิญหน้าก็มาถึง เขากำลังเดินตรงเข้ามา สายตาที่แน่วแน่มองตรงมาที่เธอราวกับเสือจ้องตะปบเหยื่อ มนปรียารู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อที่ไหลซึมตามขมับทั้งสองข้าง เครื่องปรับอากาศที่เธอมักจะรู้สึกว่ามันเย็นเกินไปแต่ขณะนี้กลับเหมือนจะหยุดทำงานกะทันหัน เธอเงยหน้ามองเพดานโดยไม่ตั้งใจพลางคิด ‘เอ... หรือว่าเครื่องมันรวน’   

มนปรียาภาวนาอย่างยิ่งว่าเขาจะจำเธอไม่ได้ แน่นอนเธอเปลี่ยนไปแล้วแม้จะไม่ใช่การเปลี่ยนไปราวกับคนละคน แต่เธอก็เปลี่ยนไปแล้ว... สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้คือการทำหน้าที่ของตนเอง ยุ่งอยู่กับมันและทำเหมือนกับว่าเธอไม่เห็นเขา หรือถ้าเห็น-ก็จำเขาไม่ได้ นั่นแหละคือสิ่งที่ต้องทำ  

‘คุณพระช่วยลูกด้วย’ มนปรียาภาวนาทั้งที่ยังคงยิ้มแย้มกับผู้ที่มาติดต่อแลกบัตรเพื่อเข้าสัมภาษณ์งาน เธอทำงานมานาน เพิ่งจะมารู้สึกว่าไม่อยากทำงานก็วันนี้แหละ  

“มน...” เสียงเรียกที่คุ้นเคยไม่ทำให้เธอหันมอง และเพื่อนร่วมงานของเธอก็ทำหน้าที่ได้ดี เมื่อเห็นว่าเธอกำลังยุ่งกับการชี้แจงกับพนักงานส่งของ  

“ติดต่อชั้นไหนคะ” เสียงของเพื่อนเธอดังแว่วเข้ามาในหู ก่อนที่อีกฝ่ายจะถูกเรียกด้วยประธานของบริษัทไฟแนนซ์ที่เป็นเจ้าของตึกแห่งนี้  

มนปรียายังคงยิ้มแย้มเพราะหน้าที่การทำงานแต่ความสนใจทั้งหมดของเธอพุ่งตรงไปยังร่างสูงที่เดินห่างออกไป เธอเห็นได้จากหางตาว่าเขายังคงให้ความสนใจในตัวเธอ และดูเหมือนเขาจะคุ้นเคยกับผู้บริหารของบริษัทนี้เป็นอย่างดี แม้กระทั่งคนอื่นๆ ที่เดินตามเข้ามาในภายหลังก็เอ่ยทักราวกับรู้จักกันมานานปี หญิงสาวขมวดคิ้วน้อยๆ ด้วยความสงสัย เป็นไปได้อย่างไรที่เธอทำงานที่นี่ตั้งหลายปีและไม่เคยเห็นเขาเลยทั้งที่เขาแลดูสนิทกับคนอื่นๆ ในที่นี้  

เสียงเรียกของเขาทำให้เธอขนลุกได้อย่างน่าประหลาด มันบ่งบอกว่าเขาจำเธอได้แทบจะในทันทีด้วยซ้ำ ความรู้สึกบางอย่างกลับมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เธอหันไปขอเวลาเข้าห้องน้ำกับเพื่อน และเดินออกไปในทันที  

สิ่งแรกที่เธอทำคือส่องกระจก เธอคิดว่าตัวเองเปลี่ยนไปพอสมควร แม้มันจะไม่ใช่ทั้งหมดโดยสิ้นเชิงก็ตามที เพราะเธอไม่ได้ทำศัลยกรรมปรับเปลี่ยนสิ่งใดบนใบหน้า เพียงแค่ใบหน้าที่ตอบลงกว่าเดิม เค้าโครงหน้าชัดขึ้น ตากลมโตของเธอยังคงฉายแววกังวลกับการพบเจอชายหนุ่ม  

มนปรียายกมือจับแก้มตนเอง... ก็ไม่ใช่แก้มกลมยุ้ยน่าหยิกเหมือนแต่ก่อน ร่างอวบที่เปรียบเสมือนนาฬิกาทรายก็เพรียวมากขึ้น มันเปลี่ยนไปเพราะน้ำหนักตัวที่ลดลงยามที่เธอทำงานและทานอาหารเป็นเวลา ผมที่เคยยาวตรงดำขลับถึงกลางหลัง ถูกเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลแดงซอยไล่ระดับบ่า มนปรียาหลงใหลกับรูปลักษณ์ของเธอในตอนนี้เพราะเธอเลือกเอง เธอชอบการเปลี่ยนแปลงนี้ เธอไม่จำเป็นต้องไว้ผมยาวเพื่อเขา หรือแม้แต่คอยวิ่งตามคำสั่งหรือทำทุกอย่างเพื่อให้เขาพึงพอใจ   

เธอเป็นคนขี้อาย และเมื่อเขาบอกให้เธอทำสิ่งใด ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เธอจะคิดซ้ำหรือปฏิเสธ เธอเพียงแค่ทำตามคำสั่งนั้นด้วยความจงรักภักดี เขาเคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง รวมถึงที่พึ่งสุดท้ายของเธอ จนเมื่อกระทั่งเขามองว่าเธอคือปัญหา เป็นภาระที่ถ่วงรั้งความเจริญ เขาก็ทิ้งเธอแบบไม่คิดซ้ำเช่นกัน  

เธอใช้เวลานานหลายเดือนเพื่อยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น และปรับเปลี่ยนแผนการทุกอย่างในชีวิตเธออีกครั้งเพื่อตัวเอง แต่การพบเจอโดยที่ไม่มีสัญญาณอะไรบอกกล่าว ก็ไม่ต่างจากการวิ่งหนีสัตว์ร้ายที่ไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด ใจเธอเต้นระรัวเพราะพยายามคิดหาคำตอบเพื่อหลีกเลี่ยง 

มนปรียาพยายามบอกกับตัวเองว่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมันจะไม่ทางเกิดขึ้นอีก เธอจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้องกับเขาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลประการใดก็ตาม ที่ผ่านมา... มันก็แค่หกเดือนกับการใช้ชีวิตคู่ที่ล้มเหลวไม่เป็นท่า แล้วทุกอย่างก็มลายหายวับไปกับตา ไม่มีอะไรให้รื้อฟื้น ทุกอย่างจบลงแล้วโดยสิ้นเชิง เขาไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องคุยกับเธอ ในเมื่อเธอไม่เคยเรียกร้องอะไร เขาก็ไม่ควรกลับเข้ามาทำลายชีวิตของเธอที่กำลังไปได้ดีเช่นกัน   

‘โอเค มันจบแล้ว มันผ่านไปแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องพูดถึงเรื่องเก่าๆ อีก’ นั่นคือสิ่งที่มนปรียาพยายามบอกับตัวเองและยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้งเพื่อกลับไปทำงานของเธอต่อ  

…WinterNights…