เเพทยาคมภ์

คำเตือน 

           นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของนักเขียนทั้งสิ้น โดยนิยายเรื่องนี้เป็นการผสมผสานระหว่างไสยศาสตร์กับความรู้สมัยใหม่เข้าด้วยกัน และมีการอิงประวัติศาสตร์บ้างเล็กน้อย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ  

           อีกทั้งอาจจะมีบางฉากที่ทำให้ขนลุกซู่ หรือตกใจ ผู้อ่านที่มีโรคประจำตัว เช่น โรคหัวใจ อาการแพนิค โปรดใช้ความระมัดระวังในการอ่านด้วยนะครับ  

คำโปรย 

           “ในยามค่ำคืนอันเงียบสงัด หากไร้ซึ่งแสงจันทร์แลแสงไฟสลัว ๆ จากคบเพลิงตามข้างทางแล้วไซร้ ผืนปฐพีก็คงถูกความมืดมิดอันชั่วร้ายเข้าปกคลุมเสียแน่แท้โดยแน่นอน...” ปึก คุณตาของเรนปิดหนังสือแล้วกอดเรนแน่นพร้อมน้ำตาซึมเล็ก ๆ  

           “แล้วถ้าความมืดปกคลุมโลก แล้วจะเกิดอะไรเหรอครับคุณตา” เรนน้อยผู้อยู่ในอ้อมกอดของคุณตาของเขาถามด้วยความสงสัย 

           “อืม พวกผีกับพวกคุณไสยมนต์ดำก็คงเต็มไปละมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า” 

           “คุณตาครับ แล้วผีกับคุณไสยเนี่ยอะไรน่ากลัวกว่ากันเหรอครับ”  

           “ผีไม่น่ากลัวเท่าคุณไสยหรอกนะลูก ผีน่ะทำร้ายคนไม่ได้แล้วก็น่าสงสารด้วย แต่พวกคุณไสยมนต์ดำ มันสามารถทำร้ายคนถึงตายได้ เวลามืดค่ำหนูก็รีบเข้าบ้านล่ะ ไม่งั้นพวกคุณไสยที่ไอ่พวกหมอผีไม่ดีมันปล่อยออกมาจะทำร้ายเอา แฮร่... แฮร่... ”  คุณตาตอบคำถามของเรนและพลางยกมือขึ้นทำท่าทางเป็นผีหลอกให้เรนกลัว 

           “แหนะพ่อทำอะไรน่ะ เดี๋ยวหลานก็กลัวหมดหรอก ปะไปกินข้าวกันได้แล้ว อาหารทำเสร็จแล้ว” เสียงคุณยายของเรนที่กำลังเดินขึ้นมาจากบันไดเพื่อเรียกเรนกับคุณตาไปกินข้าวเย็น 

           “ได้จ๊ะแม่ ฮ่า ฮ่า ปะเรนลูกไปกินข้าวกัน”  

           “เอ๋...วันนี้คุณยายจะทำอะไรให้เรากินกันน้า…”  

********** 

สวัสดีเหล่านักอ่านทุกคนนะครับ นิยายเรื่องนี้เป็นงานเขียนเรื่องแรกของผม หากมีข้อเสนอ ข้อแนะนำ หรือคำติชมใด ๆ สามารถคอมเม้นต์ไว้ได้เลยนะครับ และขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้อ้อมอกอ้อมใจของนักอ่านทุกคนด้วยนะครับ ขอบคุณครับ