บุปผาโรยรา เหมันตร์ฤดูผันเปลี่ยน
สวี่เล่อสูดหายใจเข้าช้าๆ เข้าแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม
หัวใจเจ็บจนด้านชา ก็ปล่อยให้น้ำตารินไหลอย่างไม่ขาดสาย
หวังเพียงให้สายฝนชโลมจิตใจที่บอบช้ำ
“ท่านพ่อข้าถูกใส่ร้าย จนตรอมใจตายในคุก แต่ท่าน...ท่านกลับปิดบังข้า
ทั้งที่ท่านก็รับรู้ ท่านปล่อยให้ข้าเป็นคนโง่งม”
น้ำเสียงหาดห้วงไปช่วงหนึ่ง สวี่เล่อพยายามควบคุมไม่ให้มันสั่น
เรือนผมสีดำขลับแผ่สยายทั่วทั้งแผ่นหลังเปียกชื้น
ความสงบสุขเป็นสิ่งที่สวี่เล่อเคยปรารถนา
เขาเคยวาดฝันว่าสักวันหนึ่งอยากออกท่องยุทธภพกับมู่หรงจื่อหาน
หลีกหนีจากความวุ่นวายจากวังหลวง ทว่าไม่อาจเป็นเช่นนั้นได้แล้ว
“ข้าเกลียดท่าน”