ภาวนาสื่อรัก

ภาวนาสื่อรัก

นี่ก็เข้าเดือนที่เจ็ดแล้วที่คาร์ลยังคงหลับไมต่ื่นถึงพอร์ชจะอยู่ไกลแต่ก็มักจะ หาโอกาสไปเยี่ยมคาร์ลที่บ้านเสมอ

“ป้านิดสวัสดีครับ”

“อ่าวหนูพอร์ชมายังไงจ๊ะเนี่ยมาเยี่ยมคุณคาร์ลหรอ” “ใช่ครับ”

พอร์ชเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับดอกไม้ก่อนจะเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันเอา อันเก่าออกใส่อันใหม่เข้าไปแทนทุกอย่างทําจนคุ้นชิน

“วันนี้อาการเป็นยังไงบ้างครับ” พอร์ชหันไปถามป้านิดที่คอยดูแลคาร์ลอยู่ตลอด แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าคํา ตอบก็คงจะเหมือนเดิม

“ก็เหมือนเดินทุกวันนั่นแหละจ๊ะ” พอร์ชถอนหายใจออกมาเพราะอาการของคาร์ลยังคงที่ไม่มีการตอบรับใดๆ พอร์ชจับมือของคาร์ล

“เมื่อไหร่นายจะตื่นหะ นานแล้วนะ” ทุกครั้งที่พีชมามักจะมานั่งอ่านหนังสือให้คาร์ลฟังอยู่บ่อยครั้งไม่ก็จะนั่งวาด รูปในห้องนี้ พอร์ชมักจะพูดคุยกับคารืลอยู่เสมอถึงแม้ว่าคนตัวโตจะไม่ตอบ เขากลับก็ตาม อย่างเช่นวันนี้ที่พอร์ชเอากระดานหมากรุกที่เคยเล่นกับ คาร์ลเมื่อครั้งก่อนมากางเอาไว้

“นี่เมื่อไหร่นายจะชนะสักทีละ ฉันรอนายอยู่นะ”

“วันนี้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะหนูพอร์ช”

พอร์ชมองนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือบางก่อนจะเห็นว่าเลยเวลากลับบ้านมา หลายชั่วโมงแลว้

“คงจะไม่ได้หรอกครับ เพราะวันนี้ผมต้องกลับนครนายกช่วงนี้ที่รี

สอร์ตงานยุ่งมากเลยครับ” พูดจบพอร์ชก็ลุกขึ้นเตรียมตัวกลับบ้านทันที

“ช่วงนี้ก็เหนื่อยนะจ๊ะ” พอร์ชเดินผ่านโต๊ะอาหารก่อนจะสํารวจอาหารบนโต๊ะ

“ทําอาหารเยอะขนาดนี้เลยหรอครับ”

“เออ จ๊ะพอดีทําให้คนงานคนอื่นด้วยน่ะ” พอร์ชหยิบหมูทอดในจากกินหนึ่งชิ้นก่อนจะขอตัวกลับ เขามาที่นี่จนสนิท กับทุกคนหมดแล้ว

“ผมไปแล้วนะครับ” ป้านิดรีบเดินตามมาส่งพอร์ชที่หน้าบ้าน

“ขับรถดีๆนะคะ” ป้านิดยืนมองแสงจากไฟท้ายรถของพอร์ชแล่นออกไปจนพ้นรั้วบ้านก่อนจะ เดินกลับมาที่ห้องของคาร์ล

“กลับไปแล้วหรอครับ”

“กลับไปแล้วค่ะ แล้วเมื่อไหร่จะบอกคุณพอร์ชสักทีละคะ ส่งสารแก”