ครั้งนี้ขอบอกเลยว่าผมเขียนพล็อตไว้เรียบร้อย
เป็นครั้งแรกเลยตั้งแต่เขียนนิยายมาแล้วเขียนพล็อตเรื่องไว้ก่อน… เพราะปกติโด้สดเอาล้วนๆ 555
แต่ยังไงผมก็ยังใหม่อยู่ดี เพราะงั้นมันก็คงจะมีขาดตกรายระเอียดบางอย่างไป เดียวผมจะค่อยๆ แก้ไปนะ
เอาล่ะเริ่ม!
———————-
ธีมเรื่อง : แฟนตาซี , พระเอกเก่งและเย็นชา , ชาเย็น
เมื่อรู้ตัวอีกทีก็อยู่บนพื้นที่เหม็นอับและชื้นไปซะแล้ว มันชวนให้รู้สึกสับสนจนไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงก่อนดี เอ่อ… อยากแรกก็ควรจะนึกชื่อสินะ… เอ๋ อะไรกัน ทำไม…. ทำไมฉันถึงนึกอะไรไม่ออกเลยล่ะ แม้แต่ชื่อของตัวเองเนี่ยน่ะ? แล้วก่อนหน้านี้ฉันเป็นใครแล้วมาที่นี่ได้ยังไงละเนี่ย…
ขณะที่กำลังสับสนและทำความเข้าใจอยู่ บางอย่างก็ดังขึ้นจากข้างๆ…
[ ยืดอกท้าทายให้ความทุกข์ทน~ เมื่อความหวังรออยู่ข้างหน้า~ ไม่คิดถามว่ามันไกลเท่าไร เราไม่เคยหวาดกลัว~ เราคือผู้คนและการเดินทาง~ ]
“สัญลักษณ์สามเหลี่ยมสีส้มนี่มัน… รู้สึกหัวใจและเลือดมันกำลังจะเป็นสีส้มเลยแหะ”
นี่คือความรู้สึกแรกที่ได้ฟังเพลงที่ดังออกมาจากสิ่งที่มีรูปร่างสีเหลี่ยมผืนผ้าที่หล่นอยู่บนพื้นข้างๆ เขาสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆ อย่างหัวใจสีส้มเลือดสีส้มออกไป และหันมาโฟกัสสิ่งที่เรียกว่าโทรศัพท์ซึ่งบนหน้าจอปรากฏช่องสีเหลี่ยมขึ้น มันบอกว่าให้ใส่ชื่อ
“ปอน…”
[ คุณต้องการใช้ชื่อนี้ ใช่/ไม่ ]
ไม่รู้ทำไม แต่ว่าเขาพลั้งปากพูดชื่อนี้ออกไปอย่างไม่ลังเลราวกับว่ามันถูกฝังไว้ในหัวยังไงอย่างงั้น
“ใช่ ฉันต้องการใช้ชื่อนี้”
[ ยืนยัน “ ปอน ” คือชื่อของท่านนับทั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ]
[ ข้อมูลส่วนบุคคลปรากฏ เชิญท่านตรวจสอบ! ]
ชื่อ : ปอน
เพศ : ชาย
อายุ : 19 ปี
อุปนิสัย : คนดีแต่ไม่ยืดติดศีลธรรม
สถานะ : สับสน , กำลังปรับตัว
วิวัฒนาการ : -
“นี่คือ…?” เขามองโทรศัพท์มือถืออย่างไม่เข้าใจ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่มันอยู่ในมือคืออะไรกันแน่ แต่ว่าจิตใต้สำนึกมันบอกว่านี่คือ “โทรศัพท์” ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตามที เขาจึงพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ ตอนนั้นเองที่ข้อความในหน้าจอก็เปลี่ยนไป
[ ที่ท่านถืออยู่ในมือนั้นคือสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อใช้ติดต่อสื่อสารแบบระยะไกล “ มือถือ ” หรือ “ โทรศัพท์ ” เป็นเทคโนโลยีที่ในยุคปัจจุบันที่หาได้ยากหรือมีก็น้อย เรียกได้ว่าที่ท่านถือครองอยู่มีเหลือเพียงเครื่องเดียวเท่านั้น! แต่ถึงจะบอกแบบนั้นก็ใช่ว่าผู้คนในโลกนี้จะมองมันเป็นของแปลก ถึงจะบอกว่าหาไม่ได้ แต่ที่หมายถึงคือเครื่องที่สามารถตอบโต้ได้แบบนี้ต่างหาก! ]
“สรุปคือ” เขาที่เห็นไอ้เจ้าโทรศัพท์นี่พูดยืดยาวจึงเริ่มจะรำคาญ
[ สรุปสั้นๆ คือข้าเป็นระบบที่มาอยู่ในสิ่งที่เรียกว่าโทรศัพท์เพื่อให้แนบเนียนกลมกลืนไปกับผู้คนบนโลกนี้! ]
“แบบนี้ฟังง่ายขึ้นหน่อย”
Guest
