ห่มผ้าให้ฟ้าหนาว #นายน้อยมาเฟีย

“ที่ไหน” เมื่อรถจอดลงในอาคารตึกสูงลานจอดรถที่เงียบและมืดคนที่ถูกบังคับให้มาด้วยยังคงมึนงง

“...”

“หนาวถามว่าที่นี่ที่ไหน” เพราะแววตาที่เต็มไปด้วยโทสะในตอนแรกมันลดลงใบหน้าคมนี้เริ่มคลายปมที่ขมวดมุ่น ฟ้าหนาวจึงกล้าที่จะถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจกลับไปบ้าง

“คอนโดฉันเอง ลงมา” คอนโดใจกลางกรุงเทพในเวลาเที่ยงคืนที่รอบข้างเงียบสนิท จากตอนแรกตั้งใจจะพาฟ้าหนาวไปที่บ้านแต่เขาไม่อยากให้หม่ามี้รู้เพราะแน่นอนว่าคนของป๊าต้องรายงานทันทีที่เห็นและอีกอย่างอาทิตย์นี้เขาก็ต้องกลับไปมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว คอนโดของเขาจึงเป็นเป้าหมายที่ถูกเปลี่ยนกะทันหันแทนที่จะกลับบ้านในการชำระความโกรธของเขาในคืนนี้

“ไม่! หนาวจะกลับบ้าน อ๊ะ” ปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยยังไม่ทันได้ขยับตัว คนขับก็พุ่งมากักกั้นกันด้วยสองแขนแกร่งแล้วโน้มหน้ามาแทบชิดเพื่อพูดในสิ่งที่เขาพยายามปฏิเสธตั้งแต่โดนลากออกมาจากสนามแข่ง

“กลับได้ยังไง คืนนี้เธอเป็นของฉัน”

“พี่เป็นบ้าอะไร! หนาวไม่ใช่รางวัลอะไรที่พี่พูด” รอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่บอกออกไปว่าเขาไม่ใช่รางวัลอะไรนั่น ก่อนจะถูกขู่ให้เงียบไม่งั้นจะทำร้ายกันบนรถฟ้าหนาวถึงยอมนั่งตัวแข็งทื่อมาจนถึงที่นี่