การมีอยู่ของเธอช่างขัดตาผู้มีอิทธิพล จนเขาพาลพาโลอยากสั่งเก็บเธอให้ไปพ้นๆ หน้า
แต่ความกลัวสุดขีดกลับทำให้เธอพาตัวไปอยู่ใกล้ๆ เขาเพราะเชื่อว่าที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด
สุดท้ายโยธกาก็ค้นพบว่าเธอคิดผิดมหันต์ !
..................
หญิงสาวขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่โอบกอดเธอไว้ มือเธอพยายามดันอกของคนที่กระชับเธอแนบเข้าหาลำตัวแกร่งให้ห่าง
แต่เหมือนว่าเธออยากถอยไปเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้น
"ไหนพี่มาร์คบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับโย เพราะโยน่ารังเกียจ แต่ทำไมถึงทำแบบนี้ จะกลืนน้ำลายตัวเองเหรอคะ"
เมื่อสู้ด้วยแรงไม่ได้ คำพูดที่เคยทำให้เขาหยุดชะงักได้เสมอก็หลุดจากปากเธอ
คำปรามาสที่เขาเคยพูดลดทอนคุณค่าเธอถูกขุดมาพูด เผื่อเมธาวินจะได้จำได้ว่า เขาไม่อยากแตะต้องคนธรรมดาที่เขาไม่เคยมองเห็นในสายตามาก่อน
"คนเราก็กลืนน้ำลายตัวเองทั้งนั้นแหละ"
เขาตอบหน้าด้านๆ ซ้ำยังก้มหน้ามามองเธอด้วยสีหน้าท้าทาย แบบที่โยธการู้ว่าคำพูดใดๆ ก็ไม่สามารถหยุดยั้งเขาได้อีกต่อไปแล้ว
"..." หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอตัวเองเงียบๆ ในกายหวามไหวสั่นเทาน้อยๆ คนที่ตั้งแง่รังเกียจไม่เคยอยากเข้าใกล้กลับโอบกอดเธอไว้แน่น แล้วทำท่าเหมือนจะกลืนกินกันเข้าไป
เธอไม่ได้ยอมจำนน ทว่าความนิ่งกลับทำให้เขายิ้มมุมปาก
เมธาวินลดใบหน้าลงมาใกล้ใบหน้าเธอแล้วแนบริมฝีปากร้ายๆ ของเขากับริมฝีปากที่สั่นระริกของเธอ
โลกของโยธกาเหมือนจะคว่ำหงาย ถ้าเขาโกรธเกลียดกันแล้วต่อว่าเธอสู้ไหว
แต่ถ้าเขามาไม้นี้ พูดตรงๆ เธอรับมือเขาไม่ได้จริงๆ
Guest
