ฤๅเพียงฝัน

เมื่อนักศึกษาสาวจบใหม่ไฟแรงที่พึ่งจะได้งานทำ ดันหลุดเข้าไปอยู่ในยุคโบราณ 

คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นนิยายของเพื่อนสนิทตัวเอง 

แต่ก็ไม่รู้ว่าเบื้องบนเล่นตลกอะไร ถึงส่งเธอมาอยู่ในร่างของ “พลับพลึง” นางเอกนิยายเรื่องนี้ 

“พี่แก้ว” พ่อพระเอกของเธอไม่ได้มีเมียเดียวเหมือนในนิยายไม่พอ 

ยังจะหน้าเหมือนคนที่เธอเหม็นขี้หน้าอีก 

ช่างเถอะๆ เป็นเมียแล้วก็แล้วไป แต่อย่าได้คิดมายุ่มย่ามกับเพียงฝันคนนี้เชียว 

ไม่อย่างนั้น… พี่แก้วก็พี่แก้วเถอะ เจอนังพลับพลึงจากยุคสองพันซัดหน้าหงายหน่อยเป็นไรคะคุณพี่ 

ส่วนเมียอีกคนก็หน้าเหมือนคนเขียนเรื่องนี้เสียนี่กระไร 

หวังว่าเธอคงไม่ต้องมาฟาดฟันกับคนที่หน้าเหมือนเพื่อนสนิทชนิดที่เรียกว่าคัดลอกแล้ววางคนนี้หรอกนะ 

ทำใจไม่ได้จริงๆ… 

***************************************************** 

ค่ะ ได้ฤกษ์ได้ยามแต่งเรื่องนี้เสียที พล็อตเรื่องนี้มีมาตั้งแต่ประมาณสิบปีที่แล้ว เปิดแล้วก็ลบ เขียนแล้วก็ลบไปประมาณสามร้อยสี่สิบแปดตลบได้ ตั้งท่าจะเขียนแล้วก็เกิดอาการตัน เปลี่ยนเนื้อเรื่องไปจนลืมนับแล้วว่ากี่ครั้ง 

เรื่องอื่นก็ยังไปไม่ถึงไหน แต่ก็เปิดเรื่องใหม่เรื่อยๆไม่หยุดหย่อน นังไรท์นี่มันเก่งจริงๆ 

ถ้าหากเห็นว่าไรท์หายไป ไม่ได้อัพเป็นเวลานานก็ไม่ต้องตกใจนะคะ ไม่ได้เทแต่อย่างใด แต่สุขภาพร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงค่ะ หายหน้าไปแปลว่านอนซมอยู่ สภาพอากาศเปลี่ยนหน่อยก็ป่วย เรียกได้ว่า “สามวันก็ไม่ดี สี่วันก็ไข้” มีคนเคยบอกว่าไรท์ป่วยเป็น “วันละโรค” ซึ่งก็ไม่เกินจริง 

สำหรับใครที่ผ่านไปผ่านมา พิมพ์ “ขอให้ไม่ปวดหลัง” เป็นกำลังใจให้ไรท์ก็ได้นะคะ จะได้มีกำลังใจผุดจากหลุมมาอัพบ่อยๆ แฮร่!! 

เป่ามนต์ก่อนอ่าน 

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน ไม่ใช่นิยายอิงประวัติศาสตร์ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ บุคคล ตำนาน หรือความเชื่อใดๆทั้งสิ้น เป็นเพียงนิยายเรื่องนึงที่เขียนขึ้นในธีมพีเรียดไทยเท่านั้น โปรดปั่นจักรยานขณะอ่านไปด้วย //ผิด อิงประวัติศาสตร์ไม่ได้เพราะไรท์โง่ ขอบคุณค่ะ