เรื่องราวของเด็กคนหนึ่งที่จงรักภักดีต่อความรักที่มีให้เพื่อนสนิทของพี่สาวมานานหลายปี
ความรู้สึกปั่นป่วนอธิบายเป็นคำพูดลำบาก มันเกิดขึ้นเมื่อฉันพบกับเพื่อนสนิทของพี่สาว ซึ่งตอนนั้นเด็กเกินกว่าจะเข้าใจด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร ฉันรู้แค่ว่าทุกครั้งที่พี่กอหญ้ามาติวหนังสือที่บ้านเวลาเดิมทุกเย็น ใจฉันมันเอาแต่เฝ้ารอด้วยความสุข เหมือนหมาลาบราดอร์ที่กระดิกหางรอเจ้าของอยู่หน้าประตูบ้าน เฝ้ารอเพื่อหวังเข้าไปคลอเคลียพันแข้งพันขาให้หายคิดถึง
"ฉันสัญญากับตัวเองทุกวันถ้ามีโอกาสได้อยู่ใกล้พี่กอหญ้าเมื่อไร ฉันจะหยิบทุกกลยุทธ์ในการพิชิตใจพี่กอหญ้าออกมาใช้ ปฏิญาณตนด้วยเกียรติของเด็กคนนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้ความพยายามกลายเป็นสิ่งที่ไร้ความหมายอย่างแน่นอน อิงดาวรักใครก็จะสู้ให้สุดใจ!"
แต่บางครั้งทุกอย่างก็ไม่ได้ง่ายดั่งใจคิด...
อิงฟ้า : แกช่วยใช้ความพริวิลเลจในการเป็นน้องสาวฉันให้คุ้มหน่อยได้ไหม?
อิงดาว : ก็เพราะเป็นน้องเจ้นี่ไงเลยไม่ง่าย
อิงฟ้า : แกจะกลัวอะไรกันนักหนา แบ็คใหญ่ขนาดนี้ สู้ก่อนไหมค่อยมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง
ฉันดูทำอะไรเต็มที่เหมือนคนไม่สนสี่สนแปด แต่เอาเข้าจริงฉันไม่ได้มั่นหน้าว่าจะได้ใจพี่กอหญ้ามาครอบครองตามแผน และยอมรับตามตรงว่าหวั่นใจไม่น้อย ปลายทางสุดท้ายฉันอาจได้นั่งกอดเข่าร้องไห้หัวใจสลายเงียบๆ คนเดียวก็ได้
.
.
.
ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างทีเล่นทีจริง กอหญ้าไม่เข้าใจคำพูดที่คิรินต้องการจะสื่อไปกันใหญ่ มันเป็นไม่ได้เลยที่อิงดาวจะคิดอะไรกับเธอทำนองนั้น และจู่ ๆ กอหญ้าก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร
“บ้าน่าคิริน อิงดาว...ไม่ได้ชอบฉันแบบนั้นหรอก เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเลยนะ”
กอหญ้าไม่สามารถสลัดความคิดที่ว่าอิงดาวอาจมีใจให้ออกไปได้ ภายในอกทั้งอยากรู้อยากเห็นและไม่แน่ใจผสมปนเปกันไปหมด อีกทั้งยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าสุดท้ายแล้วเธอหวังให้คำเฉลยนั้นออกมาในรูปแบบไหนกันแน่
ภาระกิจลบสถานะพี่สาวน้องสาวจะสำเร็จลุล่วงหรือล่อแล่
ฝากเป็นกำลังใจให้เจ้าเด็กอิงดาวด้วยนะคะ
Guest
