เกิดความโกลาหลขึ้นภายในบ้านหลังใหญ่ เมื่อเด็กน้อยของบ้านหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย พาร์พินนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องรับแขก ร่างบางกำลังครุ่นคิดบางอย่างด้วยความรู้สึกหวั่นใจ ข้างๆ มีนาวีนั่งกุมขมับ ส่วนจ้าวพระยาก็กำลังโทรถามลูกน้องของตนที่ออกไปตามหา แต่เมื่อไม่มีใครตามหาเจอจ้าวพระยาก็เริ่มหัวเสีย ชายหนุ่มตรวจดูกล้องวงจรปิดทั่วทุกมุมบ้านแต่กลับไม่เจอความเคลื่อนไหวใดของน้องนอกจากเดินหาของกินทั่วห้องครัวแล้วก็กลับเข้าห้องนอน จ้าวพระยาคิดอยู่สักพักก่อนจะตกใจตาโตแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของน้อง
*************
"คุณสมุทรหายไปไหนอะป้า หรือว่าฮีทจนทนไม่ไหว วิ่งออกไปหาอัลฟ่าข้างนอกแล้ว"
"นั่นมันแก ไม่ใช่คุณหนูของฉัน รีบๆ ทำซะ จะได้รีบออกไป" แม่บ้านสูงวัยดุหน้าเครียดทำให้หญิงสาวได้ก้มหน้าหลบแล้วรีบเดินไปตรงมุมระเบียง แต่เพียงแค่เปิดผ้าม่านออก เจ้าแมวน้อยตัวขาวสะอาดที่นอนหมอบอยู่ก็ตกใจกระโจนออกมา
"ว๊าย! ไอ้แมวบ้า! มาจากไหนเนี่ย ออกไปเลยนะ!! ชิ่วๆ " เพราะไม่ถูกกับสัตว์เลี้ยงอยู่แล้ว แม่บ้านสาวจึงตวาดไล่
"ออกไปเลยนะ! สกปรก!!"
*************
ร่างสูงยืนมองรถยนต์ของเพื่อนที่เคลื่อนตัวออกจากหน้าคอนโดด้วยความกังวล แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจเฮือก เป็นเอกหมุนตัวหวังเดินกลับเข้าห้องแต่ในช่วงแว๊บเดียวของสายตากลับเห็นตัวอะไรเล็กๆ สีขาววิ่งตัดหน้าถนนไป เป็นเอกยืนมองก่อนจะส่ายหน้ากับตัวเองแล้วตั้งใจจะเดินเข้าไปในตึกแต่เพียงก้าวขาเสียงเบรกของรถยนต์ที่ดังเอี๊ยดอยู่หน้าถนนก็ทำเอาตกใจ เพราะฝนตกถนนลื่นทำให้เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย ผู้คนที่อยู่ทั่วบริเวณนั้นต่างก็ได้ยินเสียงและออกมาดูหวังช่วยเหลือ
"เกิดอะไรขึ้นครับ" ร่างสูงเอ่ยถามรปภ.ที่เพิ่งเดินกลับเข้ามา เมื่อได้คำตอบว่ามีสัตว์วิ่งตัดหน้ารถ ทำให้รถคันนั้นต้องเบรกกะทันหันแต่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ร่างสูงพยักหน้ารับด้วยความโล่งอก ไม่มีอุบัติเหตุให้ได้สะเทือนใจ
"คงจะเป็นแมวตัวนั้นมั้งครับที่ตัดหน้ารถเมื่อกี้" แต่พอรปภ.ชี้ไปยังเจ้าแมวตัวขาวที่เพิ่งกระโดดขึ้นมาบนกำแพงของคอนโด เป็นเอกก็มองตาม ร่างสูงมองดูเจ้าเหมียวตัวน้อยที่ขนเปียกลู่ด้วยความสงสารแต่ก็นึกแปลกใจ ด้วยนิสัยแมวส่วนใหญ่จะกลัวน้ำและจะต้องหาที่หลบแต่ทำไมเจ้าตัวจิ๋วสีขาวนี่ถึงได้นั่งเชิดบนกำแพงแล้วมองเขาตาแป๋ว
เจ้าแมวน้อยท่าทางจะมีอายุได้ไม่กี่เดือนหนำซ้ำยังไม่กลัวคนแบบนี้ คงเป็นแมวมีเจ้าของและตอนนี้ก็คงจะหนีเที่ยวตามประสาแมวที่เลี้ยงระบบเปิด หรืออาจจะเป็นแมวระบบปิดที่หลุดออกมา แต่เดี๋ยวก็คงกลับบ้านไปเองร่างสูงคิดเพียงแค่นั้นแล้วเดินกลับเข้าไปในตึก ได้เวลาเข้าห้องนอนเสียที เป็นเอกเดินหายเข้าไปในตึกโดยไม่ได้ใส่ใจเจ้าแมวตัวขาว แต่หนุ่มน้อยในร่างแมวกลับกำลังตื่นตะลึงเมื่อได้เห็นใบหน้าคมคาย ผู้ชายคนนั้นนี่ คนที่ตัวหอมๆ ต้องเป็นคนขายเค้กช็อกโกแลตแน่ๆ ถ้าได้ไปอยู่กับเขาจะเป็นยังไงน๊า~....หนุ่มน้อยเริ่มจินตนาการถึงความรักที่เคยวาดฝัน คู่รักกับบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกในร้านขนมหวาน ตรงหน้าเต็มไปด้วยเค้กช็อกโกแลต เค้กอัลมอนด์ของโปรด และขนมสีสันสวยงามมากมาย ช้อนคันเล็กจากมือใหญ่ตักชิ้นเค้กขึ้นมาป้อน สายตาอ่อนหวานจ้องมองมา นิ้วเรียวยกขึ้นลูบเช็ดมุมปากที่เปื้อนเนื้อครีมให้ อ๋า~ แค่คิดก็ฟินแล้ว
**************
'ฮึบ! สูงจัง' เมื่อกระโดดมายืนบนราวระเบียงของชั้นสองได้ เจ้าแมวเหมียวตัวน้อยก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นสามสี่และห้า นอกจากจะสูงมากแล้วจ้าวสมุทรในร่างแมวน้อยก็ยังไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นพักอยู่ที่ห้องไหน
'เอาไงดีนะ อยากไปหาเขาจัง ก็อยากรู้จักอ่ะ ต้องได้รู้จักสิ' เมื่อคิดได้แบบนี้ ก็ตั้งใจที่จะเข้าไปข้างในให้ได้ เจ้าแมวตัวน้อยกระโดดเข้าไปในพื้นที่ของระเบียงห้องก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ประตูกระจก เท้ามังคุดน้อยๆ ยกขึ้นแตะแล้วออกแรงผลัก แต่แรงเท่าแมวแบบนี้ต่อให้ออกแรงผลักมากแค่ไหนก็ไม่ต่างจากเอามือแตะเบาๆ เลยสักนิด
'ฮึบ! ไม่ขยับเลย ฮึบ! ฮึบ!" หมดปัญญาจะเปิดประตู เด็กน้อยในร่างแมวคอตกก่อนจะกระโดดขึ้นไปยืนบนราวระเบียงอีกครั้ง คงไม่ได้เข้าไปเดินเล่นในคอนโดนี้แล้วล่ะ แต่แล้วจู่ๆ ประตูกระจกที่ปิดสนิทก็ถูกเปิดออกมา เจ้าเหมียวตัวน้อยตกใจแล้วร่วงพรึบลงพื้นทันที แต่ด้วยสกิลแมวก็พลิกตัวกลางอากาศทันล่ะนะ เจ้าเหมียวตัวขาวที่ยังขนเปียกจากละอองฝนหล่นลงนอนหมอบที่พื้นอย่างแผ่วเบาแต่ทันทีที่เจ้าของห้องชะโงกหน้ามาดู เจ้าแมวน้อยก็ส่งเสียงครางเหมียว โอกาสเดียวที่จะเข้าไปในคอนโดได้คือต้องมีคนใจดีพาเข้าไปไงและจ้าวสมุทรก็หัวไวแกล้งเจ็บทันที ร่างสีขาวที่เปียกจากเม็ดฝนค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ขาหน้าข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพับแล้วก้าวเดินสามขาก่อนจะล้มลงนอนแอ้งแม้งท่าทางทรมานที่เห็นทำเอาเป็นเอกตกใจ ร่างสูงก็แค่กำลังเก็บกระเป๋า นึกขึ้นได้ว่าลืมเก็บผ้าขนหนูที่ระเบียงแต่ไม่คิดว่าจะมีลูกแมวหลบฝนอยู่และไม่คิดว่าจะเปิดประตูออกไปให้มันตกใจขนาดนี้ เป็นเอกชะโงกหน้ามองเห็นแมวตัวนั้นนอนนิ่งก็รีบวิ่งออกจากห้องเพื่อลงไปดู
"เจ้าเหมียว! ตกสูงขนาดนี้เจ็บมากมั้ยเนี่ย"
'มาแล้ว!' หนุ่มน้อยในร่างแมวตื่นเต้นเสียจนอยากจะกระโจนใส่อกให้เป็นเอกได้อุ้ม แต่ก็ต้องใจเย็นแล้วแกล้งเจ็บด้วยการส่งเสียงครางเหมียว…ช่างน่าสงสาร
มือใหญ่ค่อยๆ ช้อนอุ้มแมวตัวเปียกปอนขึ้นมา พยายามไม่จับแรงเพราะกลัวเจ้าเหมียวเจ็บ แต่พอถูกอุ้มขึ้นมาแนบอก ใบหน้าบ๊องแบ๊วก็ถูไถเข้ากับอกกว้าง หนุ่มน้อยในร่างแมวเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าคม ดวงตาสีเทาเว้าวอนดั่งสะกดใจ เป็นเอกจ้องมองดวงตาของลูกแมวในอ้อมแขนกลับให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาสีเทาสุกใสแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหน เด็กน้อยในร่างแมวหัวใจเต้นรัวเมื่อรับรู้ความคิดของอีกคน จ้าวสมุทรในร่างแมวเริ่มออดอ้อนมากขึ้นหวังให้อีกฝ่ายพาตนเองเข้าห้องด้วยและมันก็ได้ผลเมื่อเป็นเอกพาเจ้าแมวแปลกหน้าเข้ามาในห้องพักของตน
'หมุดเจอคนที่ใช่ อยากกรี๊ดมากเลยป๊า เขาดีมาก หมุดจะอยู่กับเขา ส่วนเรื่องจะกลับเป็นร่างคนก็เอาไว้ก่อนนะป๊า หมุดขอจีบว่าที่ลูกเขยให้ป๊าก่อน'
Guest
