ในอดีตผมคือไอ้ขี้แพ้เพนจิ แต่ผมก็พยายามอย่างหนักที่จะช้ชีวิตเป็นคนดีอยู่ตลอด ในชีวิตวัยหนุ่มของผมได้เข้าร่วมกองทัพและต่อสู้กับอริชาราช ครั้งแรกที่ผมผมสังหารศัตรูทำให้จิตใจด้านมืดของผมตื่นขึ้น ผมยังหารศัตรูเป็นจำนวนมากอย่างเลือดเย็น ไม่ว่าใครก็ต่างเรียกผมด้วยฉายา "ไร้ปราณี" เมื่อสงครามสิ้นสุดลง ผมได้พบกับห้องวิจัยของศัตรูที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์แปลกประหลาดมากมายและเอกสารเกี่ยวกับทฤษฎีของอัลเบิร์ต ไอสไตน์ ริชาร์ด ฟินแมน และนักวิทยาศาสตร์คนอื่น ๆ อีกมากมาย ทั้งทฤษฎีรูหนอน ทฤษฎีสัมพันธ์ทั่วไป ทฤษฎีมัลติเวิร์ส เมื่อผมเห็นได้อ่านเอกสารเหล่านั้นทำให้ผมคิดถึงชีวิตในวัยเยาว์ขึ้นมา คงไม่มีใครคิดว่าทหารสุดโหดที่ถูกขนานนามว่า "ไร้ปราณี" จะเคยมีชีวิตเป็นเด็กขี้แย ที่ถูกเพื่อนร่วมชั้นรุ่นพี่ในโรงเรียนรังแก แล้วผมก็พลันคิดว่าถ้าคนพวกนั้นได้มาเจอผมในตอนที่เป็น "ไร้ปราณี" พวกเขาจะทำยังไงกันนะ อยากเห็นสีหน้าของพวกเขาตอนนั้นเหลือเกิน หึหึ แต่ไม่นานหลังจากที่ผมครุ่นคิดเรื่องนี้เหมือนจะมีอุปกรณ์บางอย่างทำงานขึ้น ตอนนี้ผมมองไม่เห็นอะไรทุกอย่างมืดสนิท รู้สึกเวียนหัวเหมือนถูกเหวี่ยงด้วยรถไฟเหาะ Takabisha ไม่ๆๆ มันมากกว่านั้นอีก ผมไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วหรือเป็นเพราะผมหมดสติ
"เพนจิ ตื่นได้แล้ว" เสียงป้าของผมปลุกผมตื่นขึ้นมา ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแต่เข้าใจได้ทันทีว่าผมได้ย้อนเวลากลับมาตามทฤษฎีที่เขียนในเอกสารเหล่านั้น และนี่คงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมกองกำลังของศัตรูบางส่วนถึงหายไปอย่างไร้ร่องรอย สิ่งที่ิผมแปลกใจตอนนี้ไม้ใช่การที่ผมย้อนกลับมาแต่ผมคิดว่าถ้าผมเปลี่ยนแปลงอดีตโลกในปัจจุบันที่ผมเคยอยู่จะเป็นยังไง จะดำเนินต่อไป หรือโลกในอดีตที่ผมเปลี่ยนแปลงจะกลายเป็นเพียงแค่หนึ่งในมัลติเวิร์สเท่านั้น แต่ช่างเรื่องนั้นเถอะ มาเปลี่ยนแปลงเรื่องที่มันฝังใจกันดีกว่า
Guest
