เพราะ มินตราเคยบอกเขาไว้ว่า '30 แล้วถ้ายังไม่มีใคร เรามาแต่งงานกันนะ'
ขุนพลจึงนับวันรอด้วยใจจดจ่อ กระทั่งอีกสามเดือนจะถึงกำหนด
เธอกลับมาบอกว่า ‘จะจีบผู้ชายคนอื่น เพราะไม่อยากโสดดด’
อ่อ.. แม่เจ้าประคุณรุนช่องลืมเขาสินะ ลืมสัญญาที่เคยให้ไว้แล้วด้วย
แล้วเรื่องอะไรเขาต้องยอม ..ม...ม
.............................................
คิดดูแล้วกันว่าถ้าคนอย่างเขาจะมีเมียสักขโยงแค่ดีดนิ้วเปาะเดียวได้ทั้งหลวงทั้งน้อยเป็นพรวน
แต่ยัยลิงจ้อย ... คิดถึงแล้วหมั่นเขี้ยว ไม่เคยรู้สึกรู้สากับสายตาของเขาเลยสักนิด
ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าทำไมผู้ชายหล่อรวยและ ... ดี...บ้างไม่ดีบ้างแบบเขาถึงยังครองตัวโสดมาถึงวันนี้
“แกพูดมากล่ะสิ สาว ๆ เลยหนีหมด”
แม่เจ้าประคุณรุนช่องเคยบอกเขาไว้อย่างนั้น ขุนพลถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วนตอนที่ฟัง ทุกคนบนโลกรู้ว่าเขาจ้องยัยลิงจ้อยมานานนม มีแต่เจ้าตัวคนต้นเรื่องนี่แหละที่ไม่รู้
“คงงั้น” เขาได้แต่ตอบไปแบบเซ็ง ๆ
“ต้องเลิกบ่นนะ ไม่งั้นชาตินี้จะไม่มีเมีย”
ก็ถ้าเขาไม่มีเมีย คนพูดก็อย่าหวังจะได้มีผัวเหมือนกัน แก่ตายอยู่บนคานก็ได้
แต่ใครห้ามเอาลิงจ้อยของเขาไปกิน เด็ดขาด !!
...............................................
เรื่องนี้อ่านเรื่อย ๆ ชิลล์ ๆ คลายเครียด
พระเอกนางเอกของเราป็นคนธรรมดาย่อมมีสับสนวุ่นวายใจและอารมณ์ปกติดังเช่นมนุษย์ปกติทั่วไป
เรื่องนี้เล่าความสัมพันธ์เป็นหลัก ไมไ่ด้เน้นหน้าที่การงานอะไรนะจ้ะ อาจจะมีนิดหน่อยแต่ไม่ได้มากมาย
มี E-Book จ้า เดือนนี้แหละ รอนิสสสสสส
ใครมีข้อแนะนำติชม บอกได้น๊า ยินดีรับฟังซำเหมอจ้า
ไปอ่านกันเล้ยยยย