ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ทำให้ฉันต้องละมือจากที่เช็ดโต๊ะอยู่เงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายร่างสูงที่ใส่กางเกงยีนส์ขายาวเสื้อยืดสีดำคลุมทับด้วยแจ็คเก็ตสีเดียวกันค่อยๆไล่มองตั้งแต่เท้าขึ้นมาจนหยุดอยู่ที่ใบหน้าคมคาย ผิวที่ขาวจัดนั้นพอตัดกับสีผมน้ำตาลเข้มออกดำก็ยิ่งทำให้เด่นชัดขึ้นไปอีก ถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อพอตัว
"เธอชื่ออะไร" น้ำเสียงนิ่งๆ มาพร้อมกับสีหน้าไม่แสดงอารมณ์
"คุณลูกค้าต้องการอะไรคะ!?" เมินคำถามทำเหมือนไม่ได้ยิน พร้อมตั้งคำถามเขากลับ เพราะนั้นคือหน้าที่ฉันขณะนี้ ระดับเสียงที่คุยกันค่อนข้างจะไปทางตะโกนเพราะความดังของเสียงเพลงในผับ
"ฉันถามว่าเธอชื่ออะไร!?" ไม่ยอมตอบแต่ยังถามคำถามเดิมๆจนฉันแอบถอนหายใจ เขาไม่ใช่คนแรกที่เข้าหาในลักษณะนี้ บางทีก็มาขอเบอร์ ขอชนแก้ว และอีกหลายอย่างจนชิน แต่ก็นั่นแหละฉันมาทำงานไม่ได้มาหาผู้ ฉันเลยไม่สนใจใคร
"ไม่บอกคะ" ฉันตะโกนกลับไปพร้อมกับก้มหน้าเช็ดโต๊ะต่อ เมินใส่เหมือนที่เคยทำกับผู้ชายทุกคนที่เข้าหาเดี๋ยวก็คงล่าถอยไปเอง แต่....
"ไม้บวบ?" ไม่รู้เป็นเพราะเสียงเพลงมันดังหรือเขาตั้งใจจะกวน แต่มันก็ได้ผลที่ทำให้ฉันสบตาไปขึ้นมอง
แววตาเรียบนิ่งจนเดาไม่ออกว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่
"ไปป์" นั้นคือชื่อของเขา ถามว่าทำไมถึงรู้? ก็เพราะเขาเป็นถึงเดือนคณะบริหาร มหาลัยเดียวกันกับฉัน สมบัติของมหาลัยที่ใครหมายปอง เจตนาที่เขาเข้ามาทักฉันนั้นไม่อาจรู้และไม่อยากสนใจด้วย....
Guest
